Onwaarschijnlijk mooi waren de bloedsuikers vandaag weer tot dit moment. Net gemeten: 13,2. Da’s dan weer jammer. En vanmorgen startte ik toch prachtig met 7,7 en daarna – na een licht ontbijt – een 8,1, maar er brak een flinke hoofdpijn door – zo eentje die toch duidt op een hypo ervoor. Dus ik ben bang dat ik vannacht moet gaan meten. En nu toch maar 2 E bolus geven of niet? Nee, niet doen en dan kijken wat-ie doet. Als ik er morgen uitkom met een mooie bloedsuiker zonder hoofdpijn, weet ik dat ik ’s nachts wat minder insuline basaal kan toedienen. Dus hoef ik ook niet ’s nachts te meten. Slim zijn we weer! En ja, ik slaap graag door.
Vandaag was het een bureau-klusjes-dag. Alleen al de overdracht van het penningmeesterschap van het Werkverband van predikanten – voorheen de ring – kostte me minstens twee uur.
Vandaag kwam ook de reserve-pomp binnen, waarvoor ik meteen een verzekering kon regelen bij Mediq Direct. Als we straks op vakantie gaan, is dat toch met tenminste 6400 euro aan insulinepompen. Ik kreeg ook weer een mailtje van Liesanne, een jonge vrouw van begin 20 jaar die nu al dezelfde neuropathische klachten heeft als ik, maar dan 30 jaar te vroeg. Ik las haar verhaal in een diabeten-blad. Ze vroeg om reacties van mensen in haar leeftijdscategorie, maar ik heb toch maar gereageerd, ook al ben ik natuurlijk bejaard ten opzochte van haar. Ik denk zelf nog altijd dat ik 17 ben, maar dat is aan de binnenkant van mijn hersenpan zo. Daarbuiten is het echt anders.
Ze schrijft zo mooi verhullend over de rottige ‘side-effects’ van diabetes:
"Verder gaat het hier redelijk. Heb wel veel pijn, iets te veel maar goed. Komt er eigenlijk op neer dat ik de laatste 2, 3 weken met pijn rond de 10+ rond loop. Maar na slechte dagen komen goeie dagen.
Ik hoop dat het binnenkort even iets minder aanwezig is. Ik merk dat ik er moe van wordt en niet meer zo goed kan opladen :( "
Rot voor haar. 10+ is niet niks. Ik moet ook cijfers geven en die van mij liggen meestal rond de 7-8.
Gisteren had ik vriendin Bea aan de telefoon over een anesthesist Menno Sluijter die veel heeft gedaan en doet aan pijnbestrijding, met name chronische pijn. Met behulp van radiofrekwentie probeert hij verlichting te brengen in pijnen die mensen moeten doorstaan. Hij woont in Zwitserland, maar komt regelmatig naar Nederland om diverse patienten te bezoeken en verlichting te brengen. Toen Bea daarmee kwam aanzetten was ik net bezig de overstap te maken naar de insulinepomp en had weinig oren naar weer zo’n alternatieve therapie, maar nu denk ik dat ik dat toch een kans wil geven. En misschien is het ook wat voor Liesanne. We moeten al het positieve aangrijpen.
Vandaag heb ik de DVD besteld van de film Les untouchables. Die DVD komt pas in september uit, maar een download hebben we al gezien, samen met Renske en genoten van deze film. Over een steenrijke man die compleet verlamd is en een jonge ex-criminele negerman – fan van Earth, Wind & Fire – die hem moet verzorgen. Fantastisch ontwapenende film. Gaan ze met z’n 2en naar de opera. Zegt de verzorger ineens: die vent die zingt is een boom, hoe lang duurt deze shit? Tja, vier uur. No kidding! Zo werkt cultuur.
Ten behoeve van mijn lieve Marinus ga ik in juni naar de Parcifal van Wagner: Vier – en – een – half – uur. Ook de Götterdammerung heb ik door staan: 5 uur en 40 minuten. Over pijngrenzen hebben we het dan niet. Als het mooi is, kan je veel hebben.
By the way - dankzij mijn dochter Renske ook nog niets gedaan aan een vorm van foto-shoppen zonder ingewikkeldheden. Is wel aardig geworden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten