Boeddha tegen slakken

Vandaag weer begonnen met werken. Dat was even wennen na twee maanden rust, vanwege de hersenschudding en vanwege vakantie. Hoewel ik tussendoor wel wat gedaan heb.
Maar vandaag heb ik aardig wat kunnen doen. Lang niet zoveel als ik wilde, maar zo werkt het al jaren. In ieder geval heb ik mij als eerste voorbereid op de kerkdienst van aanstaande zondag. In navolging van de broer van mijn opa, Leendert van der Meiden - ook dominee - die er als motto op nahield: 'Men hebbe des maandags zijn tekst'.  De teksten heb ik en er ook wat omheen gelezen en over nagedacht. Dus het begin is er.

Over de diabetes wil ik binnenkort wat uitgebreider schrijven. Dat houdt verband met een interessant bezoek afgelopen zaterdag aan een diabetes-arts. Daar kom ik later op terug. In ieder geval waren de bloedsuikers vandaag aardig goed.
Nuchter 9,9, lunch 6,1, middag 4,0 (beetje te laag), diner 5,6 en zojuist 7,9. Ik moet nog veel bijsturen en dat moet ik meer gaan doen via de bolus-wizard.

En dan nog dit: zou het helpen als je een (gekregen) Boeddha-beeld in een klein moestuintje zet dat vergeven is van de slakken? Boeddha als slak-verschrikker? De foto is aardig, hopelijk het resultaat ook.

Chinees eten en meer

Gisteren lekker makkelijk gedaan wat eten betreft, zoals de hele week al vanwege de hitte. Dit keer namen we van de supermarkt een bakje nasi en een bakje babi pangang. Half uurtje in de oven, salade erbij, mmmm. Ik nam niet al teveel, want ik weet dat Chinees eten zoet is, dus veel koolhydraten bevat. Dus er ging een, voor mijn doen,  pittige hoeveelheid insuline naar binnen: 5,5 KH. Om half negen was de stand 22,7, oeps! Nog eens 3,5 eenheden erin. Na 2 uur nog steeds 16,5, dus nog maar eens  3,5 eenheden. Voor de nacht was het 11,2. Vanmorgen 8,7, dus prima opgelost zo.
Maar het is toch van de zotte dat je voor zo'n hapje Chinees dus 12,5 E insuline moet spuiten! Marinus en ik vonden dit Chinese eten overigens nóg zoeter dan dat van de echte Chinees. Voor dit soort gevallen kun je met de insulinepomp ook een speciaal programma instellen, waarbij de pomp ineens een aantal eenheden geeft en vervolgens extra insuline, over een tijdsduur zo lang je wilt. Dat is handig als je uit eten gaat en over een langere tijd meerdere koolhydraten binnenkrijgt. Ik moet die functie (square-dual) en ook een andere (bolus wizard), die uitrekent wat je nodig hebt, nog uitproberen samen met Belinda. Dat komt allemaal wel. Voor de rest mag ik niet mopperen over de scores. Een gouden medaille win ik er niet mee, maar het is beter dan het ooit was.

PS Gisteren ook 'gefloat' in Koan Float, Amsterdam. Dan mag je gedurende drie kwartier tot een uur drijven in een bak met 800 liter zeer zout water. Het was lekker, maar ik vind een sauna lekkerder. Renske had het op haar 'Bucket-list' staan, een lijstje met dingen die je beslist nog wilt doen voor het eind van je leven. Deze kan ze nu afvinken.

Nieuws van de dag

Vanmorgen nog mooiere score dan afgelopen dagen: 6,8! Niet te geloven, dat het zo goed gaat. Ik moet alleen wel uitkijken als ik weer aan het werk ga. Bij meer beweging ben ik bang dat het aantal hypo's toe zal nemen. Rustig bijstellen maar.

Maar nu het nóg betere nieuws. Anne is geopereerd na maandelange zenuwpijn in zijn rug en voelt zich beter dan ooit. 48 uur na de operatie loopt hij weer als een kieviet! Gisteren moesten Marinus en ik een vriend helpen met een verhuizing in Oosterbeek. Daarna zouden we 2 tafeltjes in De Klomp ophalen die Renske had gekocht via marktplaats. Alles ging zo voorspoedig, dat we besloten door te rijden naar Nijverdal, omdat Anne weer thuis zou komen. En we troffen Anne en Renée in opperbeste stemming aan. Gezellig wat gedronken en gepraat over de volgende  reünie over twee jaar. Dat zal weer Twente worden, want als 'dan 85-jarige' wil je niet over de hele wereld gesleept worden. Maar het ziet er dus zeer positief uit wat die kleine betreft! Even een foto met mijn mobiel gemaakt!

Maar nu iets anders. Voor ik ga demonstreren tegen de regen vanmiddag (ja, grapje!) wil ik nog wel wat kwijt. Een ander vermakelijk bericht van de afgelopen week. Er had een vrouw een klacht ingediend tegen de politie, omdat ze zo lelijk op een politiefoto stond. Prompt had ze weer een boete gekregen en werd opnieuw op de foto gezet. Het resultaat was er niet beter op geworden. Stel je voor, dacht ik, dat ik ooit opgepakt wordt en boos op een foto moet. Hoe zou dat eruit zien? Nou zo:

Hello, how are you (the easybeats)

Het is ongelooflijk hoe goed het gaat. Eergisteren en gisteren even flink scores bijgehouden van de bloedsuikers, 'just for the record'. Waar ik normaal schommelde tussen 10 en 20, is er nu een totaal ander beeld ontstaan en ik voel het in alles. Zoveel meer energie!

Hello, how are you? Well, I'm fine.
Het nummer van the easybeats (een Australische band uit de jaren 60 bestaande uit 2 Nederlanders en een broer van Angus Young van ACDC) was in de jaren 80 een tune voor de reclame van Peek en Cloppenburg. Ik herinner mij dat de reclame een keer voor Hemelvaartsdag werd uitgezonden (met dat mooie nummer 'Hello how are you') en dat er daarna gezegd werd: Morgen bij Peek en Cloppenburg. Niks morgen, want in die tijd waren de winkels nog gewoon dicht op zon-  en feestdagen.

En hier zijn de scores:

Maandag 16/7  Dinsdag 17/7     Woensdag 18 juli

N                          14,8                       10,9                       7,8

10.30                    13,4                         9,2                       8,1

12.30                     6,5                          7,0

15.00                     4,7                          7,5

18.00                     8,8                          4,7

23.00                     8,2                          5,7

En laten we het dan maar meteen op z'n Australisch-Amerikaans-Canadees afsluiten:

Have a nice day!      

PS 1. Zojuist gebeld door de oogarts voor een FAG foto in september. Dan merk je dat je leven aan draden vastzit, in dit geval de insulinepomp die ik 's morgens los bij me draag en de koptelefoon. Gelukkig had ik de agenda bij de hand, dus ik hoefde niet te gaan lopen.
Dat wordt vroeg opstaan op maandag 17 september en ik heb iemand nodig die me erheen rijdt...

PS 2: Op ons Deense eiland verkochtten ze croissants die Jannes vond lijken op het teken van heavy metal. En meteen maakte hij er een passende reclame bij. Iets in de trant van: Nu heavy-metal-weken bij AH. Bij aankoop van 4 heavy-metal croissant ontvangt u gratis een CD van ACDC!

Rutger Kopland

Rutger Kopland, wat heeft dat met diabetes te maken? Niets, maar wel met mij als persoon. Bij aankoop van de eerste bundel (Het orgeltje van yesterday) was ik meteen verkocht. Inmiddels heb ik 15 bundels van hem. Bij andere schrijvers spreek je over een half metertje in je kast, maar zijn bundels zijn dun. Ik kom tot 10 centimeter.
Natuurlijk is 'jonge sla' leuk. Ik ga ze vandaag nog planten, want de aardbeien lagen alleen maar te rotten in mijn bak. En dat ruim voor september nu het nog lekker warm is.
Ook 'weggaan' is mooi. Vele malen gebruikt in een preek, net als de eerste uit de bundel 'Al die mooie beloften'. Zo hevig aanwezig als de afwezigen kunnen zijn. Mooi in die bundel is de beschrijving van het ontstaan van een gedicht. Kopland kon er eindeloos aan 'prutsen'. Gisteravond een interview met hem bekeken. Bijzondere man was het. Er zat nog zoveel achter zijn woorden, dat idee had ik altijd.
Maar de mooiste is toch wel het titelgedicht van de bundel 'Een lege plek om te blijven':

Ga nu maar liggen liefste in de tuin,
de lege plekken in het hoge gras, ik heb
altijd gewild dat ik dat was, een lege
plek voor iemand om te blijven.

Zo is het. Al had ik ook graag nog iets geschreven over zijn 'brief' aan Herman de Coninck, 'kaart van een Grieks eiland'.  Bijvoorbeeld:

Waar hadden we het over, waar
waren we gebleven, zonder de dood te verwachten
schrijf je geen poezie, daar waren we
het hartroerend over eens,

Denemarken (met weer een ambulance)

Denemarken was fijn. We waren dit keer een week op het Deense waddeneiland Rømø met de complete familie. Het was onze 6e reünie. De eerste vijf waren georganiseerd door Renée en Anne op verschillende locaties in Canada, Curacao, Denemarken en Nederland. Na vijf keer waren wij aan de beurt om een en ander te regelen.

Gelukkig had 'Canada' na 3 jaar een reünie in Denemarken. Dus haakten we daarop aan. We vertrokken bepakt en bezakt op zaterdag 7 juli. Gelukkig was ik dankzij de therapie van mijn manueeltherapeut tegen Benigne Paroxismale Positieafhankelijke Duizeligheid (zoek dat maar even op!) helemaal van mijn duizeligheid af. Afgezien van nog wat pijn in mijn nek en schouders zijn alle restverschijnselen van de hersenschudding dus weg. En ook is het heerlijk dat Renske inmiddels kan autorijden, dat scheelt enorm! Leuk huisje hadden we, met een sauna en bubbelbad: heerlijk!

Onze familiereünies werken prima. We hoeven niks met elkaar, alleen maar 1x elkaar treffen 's avonds bij het eten. Iedere familie kookt minstens 1x keer voor iedereen, dus voor 19 mensen in dit geval. Voor de rest is iedereen vrij om te doen of laten wat hij/zij wil.
Met zus Wendelmoet en Deense zwager Lars gingen de kinderen en wij op maandag naar Esbjerg om een tentoonstelling van Robert Jacobsen te bekijken. Erg bijzonder, zeer vermakelijk en apart.

Daarna het stadje in voor lunch. We werden getracteerd op een heerlijk middagmaal met mogelijkheden om aan ieders trekken te komen. Ik ruilde mijn aardappels in tegen heerlijke salade en bracht - zonder te meten - aardig wat insuline in.

Jannes dorst!

Na de lunch liepen we door om elders koffie te drinken. Ik voelde wel dat ik moe was, maar had niet in de gaten dat het erger was dan zomaar moe. We kwamen de koffietent binnen en bestelden diverse soorten koffie en gebak. Ik maakte een foto van de koffie voor Berend, Renske's vriendje. Die foto geeft eigenlijk al aan dat ik steeds waziger werd.

Al snel werd duidelijk dat ik niet meer te bereiken was voor mijn familie. Andersom kon ik hen niet meer bereiken. Het is dan alsof je in een film meespeelt met een zodanig slechte regisseur dat iedere scene bij voorbaat gedoemd is te mislukken. Ik zie op een gegeven moment mijn zuster op een lepel ergens in de lucht honing deponeren. Of die in mijn mond terecht gekomen is? Geen idee!
Mijn kinderen zien mij voorover hangen in een caffé latte, waarin veel suikerzakjes gegaan zijn. Wat moet ik daarmee? Wederom: geen idee.

Wat ging er fout? Het geweldige middagmaal bestond voornamelijk uit vlees en salade. Ik gaf mijn aardappeltjes weg, want ik had genoeg aan al het andere. Maar ik had mijn bloedsuiker niet gemeten en 'boluste' uit gewoonte 4,5 eenheden. De anderen raakten zodanig in paniek dat ze een ambulance belden. Toen die arriveerde was ik alweer aanspreekbaar en kon de broeders duidelijk maken dat ik niet mee hoefde! Alsjeblieft niet zeg. Tweede ambulance in 5 weken tijd . . .  Vooral voor de kinderen vond ik het erg vervelend. Die waren zo geschrokken! Hadden nog nooit een 'echte' hypo meegemaakt.

Maar de dag daarna stond ik weer fris en vrolijk het eten voor te bereiden voor 19 mensen: kapucijner rijsttafel. De kinderen gingen met Tim en Elise naar Legoland.
Om de term 'rijsttafel' te verdienen, moet de maaltijd uit minstens 22 verschillende onderdelen bestaan. Ik had de volgende uit een oud recept: kapucijners, uitgebakken spekjes, pikante gehaktballetjes, kipsaté, uitgebakken ui met paprika, vegareepjes met paprika, gekookte eieren, stukjes gelderse worst, stukjes kaas, tomaat, komkommer, koolsalade, bieten uit glas, augurken, zilveruitjes, paprika in het zuur, mango chutney, picalillysaus, zure room, mosterd, appelblokjes met kaneel, banaan met bruine suiker en chips. Uitgezonderd de kapucijners precies 22 bijgerechten dus. De kapucijners en picalillysaus hadden we uit Nederland meegenomen, want dat is niet verkrijgbaar in Denemarken. Zwager Lars wil nu dat mijn zus kapucijners gaat verbouwen volgend jaar! Dat worden dan blauwschokkers uiteraard.

Zo'n maaltijd wordt ook wel 'Captain's dinner' genoemd, omdat de onderdelen vaak lang houdbare levensmiddelen zijn, die tijdens grote zeetochten door de kapitein geserveerd werden tijdens speciale gelegenheden. Als toetje nam men dan bijvoorbeeld gewelde vruchten (bv. pruimen en abrikozen) met griesmeel en geroosterde amandelen. In plaats van de griesmeel hadden Marinus en ik gekozen voor ijs met slagroom erbij. Groot succes!

Woensdagochtend was gereserveerd voor een rondleiding met een Deense gids. We bezochten een huis van een scheepvaartmagnaat en een kerk. In Denemarken mag je geen foto's maken in kerken. In Nederland wel en aan die regel houd ik mij :-) !

Aan het eind van de week gingen Marinus en ik nog samen even het eiland verder verkennen. Nu wilde mijn auto ook weleens het strand op. Dat is in Rømø gebruikelijk, want het is het grootste strand van Noord-Europa. Soms staan er honderden auto's tot aan het water met mensen erin, erop en ernaast bij wijze van spreken. Wel op tijd weer weggaan, anders heb je een probleem.



Marinus ging nog even joggen met de wolken mee... Mooie luchten in Denemarken!

Nu moeten we een nieuwe bestemming vinden voor onze volgende reünie. En niet te lang wachten, want de oudjes worden echt oud! 

Afgezien van die ene flinke hypo hebben mijn bloedsuikers zich keurig gehouden. Tegenwoordig heb ik een patent op het getal 8,5. Als kind vond ik dat het mooiste cijfer voor een repetitie of rapport, dus ik ben tevreden. Wel komende tijd weer wat werken aan de conditie.

Hart van inkt

Wat fantasie niet kan doen. Toevallig had ik vanavond in de gaten dat er een mooie film te zien was op t.v. Op een zender die veel reclames heeft, waardoor je tussendoor lekker andere dingen kunt doen, bijvoorbeeld voorbereidingen treffen voor een vakantie.
De film was gebaseerd op 'Hart van Inkt',  een boek van Cornelia Funke, deel één van een trilogie die in 2003 verscheen. Het gaat over een man die door hardop verhalen te vertellen mensen uit die verhalen tot leven kan brengen. Allemaal prachtig, bijvoorbeeld als je schatten tevoorschijn kunt toveren om van je schulden af te komen, maar de schurken die hij tot leven brengt, veroorzaken nogal wat ellende.
Een paar jaar geleden was ik bezig met het project Verhalenverteller van V-link. Bij de openingsmiddag vroegen we iedereen te vertellen welk boek de meeste indruk maakte in de jeugd. Eén van de deelnemers vertelde over 'Hart van inkt'. Ik heb het onmiddellijk aangeschaft en gelezen en ook Jannes, mijn zoon was er meteen weg van. En nu heb ik dus de verfilming uit 2008 gezien.
Het maakte me duidelijk dat ik niet voor niets graag kinderverhalen lees en vertel. De fantasie is zo heerlijk. Na een maand verplichte rust heb ik het idee dat er nodig weer wat uit mijn handen moet komen. Misschien wel nieuwe verhalen.
Het boek dat in mijn jeugd de meeste indruk maakte was 'Dokter Veelstekels wonderspiegel'.  Daarin gaat het over grote angst voor het kwaad en de bijna onmogelijkheid om daartegen te vechten.  Een thema dat in alle toonaarden terugkeert en blijft boeien.
Zoals Helen Mirren, speelster in Hart van Inkt, zo mooi zegt: Ik heb er zo'n hekel aan dat mensen aan het einde van het verhaal zich opgelucht en huilend in elkaars armen werpen en het vervolgens uiteraard doet. Want zo willen we dat fantasie werkt. Ten goede.

(Hoe het met mijn bloedsuikers gaat? Iemand zei vandaag dat ze 10,4 een hoog bloedsuiker vond. Die iemand heb ik kunnen overtuigen dat het zeker beter is dan de 19,6 waar ik een patent op leek te hebben gedurende lange tijd. Ik mag dus nog steeds niet mopperen over de resultaten van de insulinepomp en ik. Maar natuurlijk fantaseer ik dat ik ooit een normoglycaemie zal bereiken met een constante van 7,0)

De hoofdrolspelers: Brendan Freser met zijn dochter Meg