Let's dance

Kreeg een verontruste mail binnen van iemand die zich zorgen ging maken naar aanleiding van mijn laatste blogs.
Is niet nodig.
(Heb ik hem al gemaild)
Met de liefde gaat het zeer goed.
Met mijn zusje ook.
De wortelkanaalbehandeling heeft alleen als nasleep dat er een zenuw is geraakt,
waardoor ik nog steeds met een verdoofd gevoel rondloop in de wang, kaak en het slikgedeelte. Dat moet heeeeeeeel langzaaaaaaaam slijten en zo voelt het ook.
Er trilt zo nu en dan iets in mijn lip - er is dus nog leven.
Ik had mezelf al aangeboden aan mijn boksende zoon om me mee te nemen naar de boksschool -  mogen ze allemaal uithalen met hun linkse.
De suikers zijn door dit gezeur weer van de rel, dus ik haal geen lage HbA1c.
We gaan niet voor goud dit keer.
Brons ook niet, ben ik bang, met de stresstijden in het vooruitzicht.
Ik heb t/m 31 december 10 diensten in het vooruitzicht.
Bovendien wordt er de komende weken bij ons het een en ander verbouwd:
nieuwe trapbedekking en verf en nieuwe wc beneden.
Dankzij een schenking van familie van een gemeentelid kan dat en het wordt vast prachtig!
En nu ga ik aan de slag om diverse notulen uit te werken
en werk voor te bereiden,
kortom: let's work!

Dat sluit mooi aan bij dat geweeeeeldige nummer van David Bowie: Let's dance.

After the pain has gone

Toch wel een van de mooiste nummer van Earth, wind and fire vind ik is:
After the love has gone.
Over liefde die mislukt, die misgaat.
De pijn daarover.
Zoals relaties in allerlei variaties mislukken en misgaan.
Heb er - helaas - genoeg van meegemaakt, terwijl je met de beste wil ter wereld gaat voor het goede.
Earth, wind and fire.
In 1 Koningen 19 komen de drie natuurelementen allemaal terug, maar in een andere volgorde: wind, aarde en vuur. En daarna een zacht suizende stilte (zie hieronder).

Er is veel gebeurd afgelopen tijd en er gebeurt veel.
Meer dan ik kan melden.
Zeker negatief ook maar - alles herschikkend - vooral positief.
En daar houden we dan maar aan vast.
De zeer positieve melding komt binnenkort.
En wat daarmee samenhangt houdt mij vooral gaande.

Vanmorgen ging ik voor een wortelkanaalbehandeling nr 2.
Het was een kwestie van afronden.
Na de inspuiting van de verdoving dacht ik dat ik er ter plekke in zou blijven:
enorme hartkloppingen.
Het trok na een paar minuten bij.
Toen de behandeling, de vulling en naar huis.
Allerlei karweitjes en dan maar even gaan liggen, want het voelde niet goed.
Kwam er na de uitdoving van de verdoving toch een zenuwpijn opzetten - vreeeeeselijk.
Vier paracetamol in successie hielpen niet.
Tandarts gebeld -
toch maar antibioticum en een nieuwe pijnstiller.
Gehaald,
vraag niet hoe
en weer naar bed.
Millimiter voor millimeter zakte de pijn
en nu 15 uur na de behandeling
is het eindelijk goed dragelijk.
After the pain has gone . . .


 http://www.youtube.com/watch?v=DYRhHObvzNw



1 Koningen 19: "En daar kwam de Heer voorbij. Er ging een grote, krachtige windvlaag voor de Heer uit, die de bergen spleet en de rotsen aan stukken sloeg, maar de Heer bevond zich niet in die windvlaag. Na de windvlaag kwam er een aardbeving, maar de Heer bevond zich niet in die aardbeving. 12 Na de aardbeving was er vuur, maar de Heer bevond zich niet in dat vuur. Na het vuur klonk het gefluister van een zachte bries. 13 Toen Elia dat hoorde, sloeg hij zijn mantel voor zijn gezicht. Hij kwam naar buiten en ging in de opening van de grot staan."
Wind aarde en vuur dus.

Bloedsuiker voor het slapen gaan: 8,6

Cold as ice

De hoop om de bloedsuikers weer netjes in het gareel te krijgen en een mooi HbA1c te scoren, is nu wel volkomen de grond in geboord. En dat dankzij een flinke verkoudheid, die sinds vorige week maandag mij belaagt. Van woensdag op donderdag was ik zo beroerd. Donderdag 22 v an de 24 uur in bed gelegen. Meteen antibioticum ingenomen, maar het wordt er niet echt beter op.
Vanmorgen meet ik 10,2. Voeg normaal insuline toe, ga naar Mensendieck therapie en daarna de huisarts, die constateert dat mijn longen gelukkig wel schoon zijn, kom terug, drink koffie en meet weer: 16,5! Heb ik toch gisteren de boel basaal al hoger gezet, maar dat helpt dus niet voldoende. Ik heb er nu maar 10 eenheden tegenaan gegooid. Flink insuline toedienen is het enige wat tot nog toe helpt om de bloedsuikers zo nu en dan onder de 10 te krijgen.
Je zou denken dat een antibioticum ook wat zou meewerken, maar niks daarvan.
Natuurlijk moet ik geduld hebben en het genezingsproces zijn gang laten gaan - veel rusten enzo.
Het zal wel. En veel aandacht, zei de dokter.
Maar ik voel me als dat nummer van Foreigner, 'Cold as ice', waarbij de diabetes als de tegenstander fungeert: