10 jaar pomp en staar

 Het is vandaag precies 10 jaar geleden dat ik weer een insulinepomp aansloot om de hevig schommelende bloedsuikers beter in het gareel te houden.
En dat lukte een beetje, maar niet echt goed.
Ik was ook niet voor niets een slecht instelbare diabeet.
Het lukte pas toen ik in juli 2020 de 670G pomp kreeg die zelf bijstuurt.
Eigenlijk ben ik ruim 49 jaar slecht ingesteld geweest en pas sinds anderhalf jaar echt goed. 
Op onderstaande grafiek is de verbetering van de gemiddelde bloedsuikers wel heel duidelijk zichtbaar. 

Dinsdag 29 maart stond mij een schok te wachten.

Ik ging voor de jaarlijkse controle van mijn ogen naar mijn oogarts in Haarlem.
Vorig jaar had zij al gezegd dat ik dit jaar waarschijnlijk een staaroperatie zou moeten ondergaan, maar ik was er niet op voorbereid dat ik na deze controle geen auto meer mocht rijden.
Geen autorijden!
Wat een schrik!
Het voelde als een straf: iets wat je bijna dagelijks doet en wat zoveel vrijheid van beweging geeft, word je plotseling afgenomen.

En de situatie zal ook nog enige tijd duren, want eerst wordt mijn slechte oog geopereerd. Daarna zal ik nog niet mogen rijden. En het goede oog pas in juni, als alles meevalt.

Hoe moest dat met die paar preekbeurten die ik op het programma had staan?
Gelukkig had ik een goed chauffeur en ook een weldenkend mens mee. De eerstvolgende preekbeurten zou hij mijn chauffeur zijn. De rest zegde ik af. 

Wat een geluk dat mijn mantelzorg in Twente op maandag 28 maart overgenomen was door de plaatselijke thuiszorg. Alsof het zo had moeten zijn!

Ik ging niet bij de pakken neerzitten.
Om mijn bewegingsvrijheid te vergroten kon ik gaan fietsen.
Maar ik had zo'n oma-fiets en dat stuur vond ik vreselijk. Dus op naar fietsenmaker.
Ja, dat stuur was te vervangen door een normaal vlinderstuur.
En de banden ging hij ook aanpakken. 
Het was even een investering, maar minder autoverbruik levert besparing aan die kant op.  
Extra pluspunt: meer beweging, 

Voorlopig dus zeker twee maanden in en rond huis mijn vertier zoeken, om niet de hele dag uit het raam te hoeven staren.
Zware boodschappen laten bezorgen.
Projecten uitvoeren waar ik al langer aan wilde beginnen, zoals de vertaling van de Twentse kinderbijbel in het Nederlands en het maken van duurzame slingers met stoffen vlaggetjes. 

Dat laatste in samenwerking met de oudste bewoonster van onze hof: Corrie, bijna 99 jaar - als ik tenminste maar de draad in haar naald doe, als die er uitvliegt. 
Hieronder de eerste slinger, gemaakt voor mijn zusje Wendelmoet. 

4 mei is de eerste staaroperatie. 

Ik heb mezelf gedwongen op Youtube te bekijken hoe dat gaat. 

Oei, dat ziet er eng uit. 

Maar iedereen om me heen verzekert me dat het heel erg meevalt. 

Zelfs geen pijn doet. 
Als het maar helpt om weer wat beter te kunnen zien, want eerlijk gezegd was mijn zicht wel aan het achteruit gaan. Volgens mijn oma die zo'n operatie 30 jaar geleden onderging, was het of daarna de vitrages opzij geschoven werden. 

Daar kijk ik naar uit.