In het blad 'Diactueel' van de firma Mediq, die veel diabeten van allerlei benodigde materialen voorziet, stond onlangs een stukje dat meteen mijn aandacht had: over Rufus de knuffelbeer met type 1. Hij is ontwikkeld door JDRF, dat staat voor Juveline Diabetes Research Foundation.
JDRF wil elk kind een maatje geven als steun in een moeilijke tijd.
En hoewel deze beer bestemd is voor kinderen die pas geleden te horen hebben gekregen dat ze diabetes type 1 hebben, vond ik dat ik hem ook mocht hebben. Toen ik het als 11-jarig kind kreeg was er niet zo'n soort beer, terwijl ik die hard nodig had. En soms nog steeds nodig heb als ik weer geconfronteerd wordt met onmogelijke suikerschommelingen.
En hoewel deze beer bestemd is voor kinderen die pas geleden te horen hebben gekregen dat ze diabetes type 1 hebben, vond ik dat ik hem ook mocht hebben. Toen ik het als 11-jarig kind kreeg was er niet zo'n soort beer, terwijl ik die hard nodig had. En soms nog steeds nodig heb als ik weer geconfronteerd wordt met onmogelijke suikerschommelingen.
Dus ik heb hem besteld en daarbij moest je aangeven wanneer je diabetes kreeg en in welk ziekenhuis je opgenomen werd. Dat kon ik precies invullen: 18 januari 1971, Prinses Beatrixziekenhuis in Gorinchem.
Ik was benieuwd of ze hem inderdaad zouden toezenden of me een bericht zouden sturen dat ik niet zo kinderachtig moet doen.
Ze deden het eerste:
Rufus ziet er zo echt uit, dat onze oppas-hond begon te blaffen toen hij hem opeens zag zitten op de piano. Ik heb hem voorzichtig kennis laten maken met deze knuffelbeer.
Toen was het goed.
Toen was het goed.
Aan het oor van Rufus was een briefje van Fleur die schrijft dat ze al een jaar type 1 diabetes heeft en heel goed snapt hoe ik me nu voel. En dat ik moest weten dat ik nooit alleen ben. Wat een schattig briefje!
In het bijgeleverde tasje zat een boek van Marlies Siegers over een kind met diabetes dat het bloedprikken zo erg vindt - ik las het in één ruk uit.
En Rufus heeft diverse plekken op zijn lichaam waarin je zou kunnen oefenen met spuiten.
In het bijgeleverde tasje zat een boek van Marlies Siegers over een kind met diabetes dat het bloedprikken zo erg vindt - ik las het in één ruk uit.
En Rufus heeft diverse plekken op zijn lichaam waarin je zou kunnen oefenen met spuiten.
Dat oefenen is voor mij niet meer nodig, maar wat een geweldig initiatief vormt deze beer voor al die kinderen die de schrik van hun leven krijgen als ze horen een ziekte te hebben die nooit meer over gaat. Of misschien in de toekomst toch wel?
Morgen krijg ik een operatie aan staar. Het heeft niets met de diabetes te maken, maar ik zie er wel tegenop. Ik zou Rufus natuurlijk mee kunnen nemen, maar dat zou inderdaad wel kinderachtig zijn.
Het idee dat hij thuis op me wacht is voldoende.
