Heen en weer en op en neer

Afgelopen weekend ging het weer lekker mis op diabetes gebied.
Maar eerlijkheidshalve moet ik wel eerst melden dat het geweldig gaat met de nieuwe pomp.
Het duurde even voor we aan elkaar gewend waren, maar hij heeft me goed door.
Hij moet alleen continu keihard werken om de gewenste normoglycemie te bereiken en behouden.
Ik begrijp nu dat ik jarenlang niet instelbaar ben geweest.
Het is een dag en nacht taak.
Hij doet het al het werk en dat doet hij goed.
Zo ziet dat eruit. De grote pieken en dalen zijn er uit.

Maar nog kan er van alles misgaan.

Zoals gebeurde afgelopen weekend onder Den Haag. 

We hadden een hotel geboekt in Ter Heijde om zondag 18 februari vlakbij de Uniekerk in 's Gravenzande te zijn, waar ik vanaf 9.30 uur een kerkdienst zou leiden.
9.30 uur!!!
Vanuit huis had ik om 7.00 uur op moeten staan. Voor Marinus geen punt, voor mij een kwelling.
Dus een hotel geboekt, lekker aan zee, leuk, het zou droog blijven die zaterdag. 
Wij kwamen om 15 uur aan. 

Het computersysteem van het hotel lag plat.
Daar begon het mee.
Wachtend in de hal kwam ik erachter dat de nieuwe sensor, die ochtend aangebracht, niet naar behoren werkte.
Die eruit, nieuwe erin.
Helaas, dat ging helemaal mis: bloeding.
En het was de laatste sensor die ik bij me had.
Ja, thuis waren er nog drie.
Ik keek Marinus aan en zei: 'we moeten terug.'
Geen wandeling aan zee, niet gezellig borrelen bij een nep maar sfeervol haardvuur.
Hop in de auto.
Weer een uur rijden.

Thuis nieuwe sensor erin en terug op weg naar het hotel. 
Het derde uur autorijden die dag

We kwamen net op tijd aan voor het eten. 

De rest van de avond verliep goed. 

Maar toen de volgende ochtend!

Ontbijt met een croissant. 

Ik ontbijt thuis nooit, maar weet van vorige hotelovernachtingen dat als ik dan geniet van een lekker ontbijtbuffet de suiker meestal enorm gaat stijgen.
Dus ik voegde ruim insuline toe. 

Te veel naar bleek.

En daar ging de bloedsuiker; hij daalde en hij bleef dalen ondanks alle druivensuikers die ik nam.
Het hielp ook niet dat ik riep: 'Ik moet naar de kerk, ik moet aan het werk!' 

Eindelijk op het parkeerterrein achter de kerk kwam de daling tot stilstand bij een score van 3.3.

Wij naar binnen.
Lieve ontvangst met koffie met suiker, even rustig zitten.

Toen ging alles weer vanzelf.
Nou, vanzelf! 
Tijdens het zingen en de schriftlezingen, gedaan door Marinus, diende ik telkens weer insuline (voorzichtig, voorzichtig) toe omdat anders de bloedsuikers de pan (of de pomp) uit zouden rijzen. *
Het kwam goed, maar het was me het weekendje wel: 

heen en weer en heen en weer en op en neer (maar andersom, maar dan rijmt het niet meer). 

Mooie anekdote voor de komende jaren over hoe goed het is telkens tassen vol diabetesmateriaal met je mee te slepen, voor je weet maar nooit.

* Onder normale omstandigheden was ik met zo'n dalende bloedsuiker na 5-7 druivensuikers even gaan liggen om het lichaam de kans te geven te herstellen. Het is een bekend gegeven dat na een hypo, laag bloedsuiker, de waarden gaan stijgen omdat het lichaam ook zelf glucose vrijmaakt. Maar ik had in dit geval niet de luxe dat ik de tijd voor herstel kon nemen. Vandaar.