Amitriptyline

Ja, ze verzinnen het wel, die farmaceutische gasten met stofnamen waar je je tong op breekt.
Maar het goede nieuws is dat het mij helpt, deze stof Amitriptyline, bekend onder de merknaam Sarotex.

Halverwege vorig jaar werd ik het beu zoveel pijnstillers te slikken die nauwelijks leken te helpen.
Ik gebruikte 3 x daags Gabapentine, een middel tegen epilepsie met als welkome bijwerking de bestrijding van neuropatische pijn.
Daarnaast slikte ik paracetamol 500 mg, 4 tot 6 per dag en nam nog eens drie maal daags medicinale cannabis olie.
Tel daarbij op: 1 tablet antidepressivum , 3 tabletten voor de bloeddruk, 1 voor de schildklier, 1 voor de cholesterol, 1-2 bloedverdunner(s), 1 maagzuurremmer en enkele voedingssupplementen dan heb je een aardig bakkie vol tabletten. Dat voelde niet prettig.

Er zijn alternatieven bekend die neuropatische pijn bestrijden, maar omdat ik het antidepressivum Efexor slikte, kon ik die niet gaan slikken.
Dus besloot ik te stoppen.
Eerst met de Gabapentine.
Tot mijn verrassing merkte ik daar weinig van, het bleek een makkie.
Maar toen was de stemmingsverbeteraar Efexor aan de beurt.
Efexor slik ik al vanaf 2000 en heeft mijn leven vanaf dat moment aanzienlijk prettiger, makkelijker te hanteren gemaakt. Ik slikte 37,5 mg en heb het heel geleidelijk afgebouwd.
Het minderen leverde rare gewaarwordingen op.
Het spul doet iets in de je hoofd en als het daar ontbreekt, gaat het hoofd raar reageren.
Duizeligheid, losse beeldjes bij het draaien van mijn hoofd, moe.
Heb heel rustig aan gedaan en was er uiteindelijk binnen een maand af.

En toen even niks, ja behalve die cannabis olie waar ik maar een beetje baat bij had.
Het leek goed te gaan.
Op zeker moment was ik bij de huisarts en zei monter: 'Ik zag in mijn medicijnenoverzicht staan dat ik depressief ben, haal dat er maar uit.'
En hij deed dat.

In november werd ik somber.
Had ik vroeger ook weleens in november, bedacht ik.
Maar ook in december was ik somber.
Ik kreeg last met ademhalen, kreeg zelfs een inhalator die niet hielp omdat het doodgewoon hyperventilatie was.
Bedacht dat het kwam door burenoverlast of een leeg nest-syndroom of was het de overgang naar een nieuw jaar waar ik niet tegen kan?
Allemaal mooi en aardig, maar 12 januari ging ik weer naar de huisarts.
Mijn eerste woorden waren: 'Zet depressie maar weer bij mijn klachten.'
Dat deed hij.
En vervolgens gingen we in gesprek over welk middel ik nu het beste zou kunnen nemen.
Efexor had zijn dienst bewezen, maar ik had het niet voor niets met veel moeite afgebouwd.
De pijnpoli-arts had al eerder gesuggereerd dat ik Amitriptyline zou gaan gebruiken, omdat dat middel zijn diensten bewees bij veel mensen met somberheid en neuropathie-klachten.
'Zullen we dat dan proberen?' vroeg mijn arts.
'Ja,' zei ik.

Dat was een gouden greep.
Al na dag één dacht mijn hoofd: 'Ha, dat spul ontbrak eraan tot nu toe. Wees welkom hier.'
En wat nog mooier was: de pijn raakte op de achtergrond.
Ik kan zelfs helemaal zonder paracetamol onder die voorwaarde dat mijn bloedsuiker onder de 10 blijft en het niet koud is buiten.

Mooi spul die tabletten.
Natuurlijk is het beter om zo weinig mogelijk te slikken, zoals ik al eerder schreef.
Maar ik heb 8-10 tabletten vervangen door 1 tablet die werkt tegen én somberheid én neuropatische pijn.
Er zijn genoeg mensen die er prat op gaan hun medicatie af te kunnen bouwen.
'Good for you,' denk ik dan.
Maar mij zal dat toch nooit lukken.
Geen insuline . . . geen leven.
Dan maar grootgebruiker.

Koolhydraatarm voor diabeten en andere gasten

Mijn dochter komt eten en dan moet er vegetarisch worden gekookt.
Dat vind ik niet erg, maar nu Marinus en ik koolhydraatarm (KH-arm) proberen te eten, enigszins volgens dokter Frank, wordt het wat ingewikkelder. Niet wat betreft bijvoorbeeld tofu, want daar zitten weinig koolhydraten in (1,9 per 100 gram) maar altijd nog meer dan in vlees of ei (0 per 100 gram).

Ik had besloten een recept te maken van knapperige tofu (blok van 200 gram, bij nader inzien iets te weinig maar dan ‘gooien’ we er wat eieren tegenaan).

Knapperige tofu maak je door de tofu in blokjes te snijden, op 2 stuks keukenpapier te leggen, daar bovenop een dubbel vel keukenpapier en een stukje plastic en bovenop enige zware boeken – in mijn geval: de Concordantie op de bijbel, uitgave Kok Kampen 1983;  Dagelijks leven in Bijbeltijd – uitgave National Geographic, zonder jaar en het Handboek van De Geschiedenis van het Christendom, uitgave Voorhoeve 1979,  samen goed voor 2630 bladzijden gedrukt op zwaar papier en ingebonden.

Laat dit een half uurtje rusten; til de boeken eraf en het plastic, verwijder de bovenste vellen keukenpapier en leg er twee nieuwe droge op, draai om m.b.v. een grote spatel en vervang het natte keukenpapier door droog – plastic erop en 2630 bladzijden christelijke lectuur – weer ongeveer een half uur tot een uur laten persen.

Daarna bak je de tofublokjes kort in wat olie op hoog vuur en deponeer je ze in een bakje met marinade, bestaande uit 3 el ketchup, 3 el ketjap, 1 tl sambal en 1 uitgeperste knoflookteen.

Enige tijd goed afgedekt laten rusten.
Dat was één.

Tussen het persen door liet ik Mike, de hond uit.

Daarna de rijst gekookt – ronde volkorenrijst bestemd voor de dochter, want rijst is zo’n beetje het ergste wat je kunt eten op koolhydraten gebied. In 100 gram gekookte volkoren rijst zitten 24 koolhydraten. Dat is veel vergeleken met aardappels (17 KH) en vervang je aardappels gedeeltelijk door knolselderij (5 KH) dan zit je beter.

Daarna de prei en sugar snaps schoongemaakt en klaar om te stoven/koken.
En daarna saté saus.

Hoe moet je in vredesnaam het aantal koolhydraten van zo’n maaltijd berekenen?

Het is ingewikkeld en handig als je daarbij een rekenmachine gebruikt.
Als volgt:
Rijst slaan Marinus en ik over want we doen KH arm.
Stel we komen in de verleiding en nemen ieder een opscheplepel = 30 gram = 1/3 van 24 = 8 KH.
Tofu levert per persoon 2 x 1,9 = 3,8 : 3 = 1,26 KH
Ei : 0 KH
Prei is goed voor 2-3 KH per 100 gram, dus ongeveer 6 KH per persoon
Sugar snaps, de naam doet het ergste vrezen maar valt mee: 200 gram = 10 KH : 3 = 3,3 KH p.p.

Maar dan de pinda-satésaus!

Voor de pindakaas reken ik 4 el pindakaas=60 g x 1,5 KH= 40 KH
De pinda’s uit de losse pols erbij waren zeker wel 100 gram = 12 KH
Ketjap en sambal zijn goed voor 10 KH.
Totaal dus 62 : 3 = 20 KH per persoon.
Hoofdgerecht 30,56 KH zonder rijst en 38,56 met 30 gram rijst.

Ik had nog niet verteld over de griesmeel die aanbrandde en vervolgens in de magnetron overkookte. Nadat ik alles met veel moeite weer had schoongemaakt (moest echt flink schuren in de pan) maakte ik er nog rodebessensaus bij. Stel dat Marinus en ik ons aan dat toetje wagen, dan komen er 150: 3= 50 KH bij.

Ai ai ai, dokter Frank schrijft maximaal 20 KH per dag ongeveer voor. Dit houdt in, dat we na deze maaltijd van in totaal 88,56 KH pas komende zaterdag weer 8 KH mogen eten. Je zou dus wel geld over moeten houden met dit dieet!

Dochter whatsapped zojuist: het wordt kwart voor zeven. Eerst maar aan de 'borrel': droge witte wijn - geen koolhydraten, mmmm!