Ik word er zo moe van

Er is een mooie Twentse uitdrukking: ett'n en drink'n geet wa, maor meu meu: eten en drinken gaat wel, maar moe moe!

Ik voel me de laatste tijd al niet zo opgewekt en behoorlijk lusteloos. Dus wilde ik vandaag lekker aan de gang met het levensverhaal van een oude dierbare dame en dan word ik in de wielen gereden door die klote suiker. Excusez le mot, maar anders kan ik het niet noemen. 

Oorzaak? 

Ja, wat zal het dit keer zijn?
Infusieset vervangen - niet op de goede plek? naald verstopt? 

Te weinig slaap kan soms ook tot hogere bloedsuikers leiden, maar dat kan het niet geweest zijn na ruim 9 uur slaap. 

Vroeger kon ik de maandelijkse cyclus de schuld geven - kan niet meer, want in de overgang, beter gezegd over de overgang heen. 

Koud buiten? Nee, belachelijk warm en het wordt lente. Te warm dan?

Van oorzaken zoeken voor insuline schommelingen word je zelden wijzer. En kom je d'r achter, ben je toch te laat, want dan dient zich weer een volgend probleem aan.

Maar het meest verdrietig en soms zelfs wanhopig word ik van het feit dat je dan ingrijpt en de bloedsuiker blijft stijgen. 

Natuurlijk weet ik na 49 jaar met deze ziekte geleefd te hebben dat je geduld moet hebben. 

Maar pas na het turning point ziet de wereld er weer wat vrolijker uit.