Hersenschudding

Een hersenschudding is een raar fenomeen. Het ene moment denk je van alles te kunnen, het volgende moment moet je je vastgrijpen om niet telkens om te vallen. Nog steeds ondervind ik last van de valpartij in Turkije op zondag 3 juni. De duizeligheid en hoofdpijn worden wat minder, maar onvast op de benen blijft en transpiratie, hartkloppingen en flinke spierpijn in de nek en tussen de schouderbladen.
Er staan van oudsher 6 weken voor zo'n brainshake. Ben al 3 weken onderweg, zou dat dan toch kloppen? Zo staat er ook op allerlei sites dat je niet meer - zoals men vroeger voorschreef - uren hoeft te rusten in een verduisterde kamer, maar wie weet? Wat ik wel weet is,  dat ik niet goed tegen niks doen kan. Van al dat  rustig doen word je op een gegeven moment ook moe. Daarom was ik blij dat ik gisteren en vanmorgen gebeld wordt door collega's van het werk.
Vanmorgen was ik op tijd bij Ellen voor Mensendieck-therapie. We kwamen er achter dat ik ook angst heb om te bewegen na die val. Dus allerlei oefeningen gedaan en zelfs  2x 1 minuut op de crosstrainer. Niet langer dan dat, zegt Ellen, want ik heb een conditie van niets. Daar ga ik komende tijd aan werken. En tussendoor op de trilplaat om de kuitspieren los te houden.
Daarna dacht ik een afspraak te hebben met de huisarts. Na drie kwartier in de wachtkamer zonder hem zo nu en dan iemand te zien ophalen uit de wachtkamer, ging ik maar even informeren. Ik ben dus morgen aan de beurt. Dan morgen maar vragen wat ik verder kan doen/verwachten met die hersenschudding.
Eind van de ochtend was ik op afspraak bij Belinda, mijn diabetes verpleegkundige. Zij  had de bloedsuikerwaarden van mijn weblog afgehaald en die hebben we aangevuld met verse uitslagen. Het gaat ontegenzeggelijk goed. We hebben wat zitten sleutelen aan de basale instelling en gekeken naar de berekening van mijn glucose-gevoeligheid. Daar moet ik verder mee oefenen. Omdat Marinus mogelijk niet zo handig is met de glucagon, gaf ze me de tip om vloeibare glucose op vakantie mee te nemen (Glucogel, verkrijgbaar bij de apotheek). Goed idee.  Even de plekken bekeken waar ik de pomp 'aan klamp': daar kan meer mee gevarieerd worden. Gaan we doen.

En tot slot, voordat ik weer in de verduisterde kamer een middagdutje ga doen: er groeien zowaar twee komkommers aan mijn komkommerplant. Voor een doorgewinterd moestuin-mens niets nieuws onder de zon, voor mij - vechtend tegen slakken - een unicum, dus gefotografeerd:

                                        Ik laat de foto groot, anders zijn ze moeilijk te zien! 

Something good

Jaren geleden was ik erg bezig met muziek. Iedere tekst had een speciale betekenis. Ik heb al die nummers verzameld in een bont gevarieerde MP3-lijst. Daar tussenin staat Tim Finn, een Nieuw-Zeelandse schrijver-zanger, die filosofie en politiek studeerde. Dat is te merken aan de inhoud van zijn liedjes, o.a. met Crowded House.
Dit ter inleiding van mijn diabetes-toestand. Want het liedje 'something good' schoot mijn gedachten te binnen deze avond, terwijl het Nederlands elftal zich niet kwalificeerde voor verdere deelname aan het EK 2012.

But something good will come our way
And maybe this good thing's gonna happen today
Something good will come our way
And maybe this good things gonna happen today

'Something good' is gaande in mijn leven sinds ik half april aan de pomp begonnen ben en sinds ik vier dagen geleden de basale eenheden naar eigen inzicht veranderde en instelde en er nog goeie resultaten mee behaal ook! Misschien dat de rust na de hersenschudding er ook aan meewerkt, maar blij ben ik er wel mee.
Vroeger was iedere bloedsuikermeting een grote schrik en diepe teleurstelling.
Tegenwoordig is het het tegenovergestelde: een zo gewenst resultaat en een blij gevoel.

Even wat cijfers ( voor de kenners):
         woensdag     donderdag    vrijdag    zaterdag   zondag
N       6,4               8,4                8,4           9,4           8,7

12      7,4               7,1                6,1           6,0           6,4

18      4,1               3,8                                2,4            4,2

20      13,3            10,3              10,6          7,4            10,3

23       19,6 *        12,2                               12,7          10,5


* Die hoge score is dus te danken aan stress over het voetbal.
Het enige is dat het 's avonds wat hoger uitkomt, zeker ook door de lage scores rond het avondeten.
Ik moet dus 's middags een 'fruithapje' . . .  maar deze cijfers zijn zo ongekend mooi.

Something good will come our way
And maybe this good thing's gonna happen today

Hopen dat dit elke dag mij zo blijft overkomen: something very good!

Thierry, de slingeraar

Vandaag dacht ik eindelijk een mooie score te behalen met de bloedsuikers.
Ik hoopte onder de 10 te blijven vandaag. Dat moet toch kunnen als je zoveel rust neemt vanwege de hersenschudding als ik. Geen gekke dingen, geen stress . . . .
Vanmorgen met 6,4 de nacht uit - prachtig! Daarna om 12 uur: 7,4 - helemaal mooi.
Twee uur later: 7,3 - wat wil een mens nog meer?
Bij het avondeten: 4,5  - en ik voelde niet eens dat het een hypo was - dat wil zeggen: het was oké.
En ja hoor, toen ging het weer de hoogte in: 13,3 om acht uur vanavond. Twee eenheden erbij en toch zojuist 19,6!
Het is toch niet te filmen dit!
Had diabetes verpleegkundige Belinda aan de telefoon en de basale wijzigingen vond ze in orde.
Zij dacht dat ik door de rust en minder beweging wel meer insuline kan gebruiken.
Maar zou het dan toch gaan slingeren omdat het net teveel insuline is?
Over slingeren gesproken, dan moet ik meteen denken aan een oude held van mij.
Ik heb de plaatjesboeken nog boven in de kast staan.
Ik heb het over Thierry la Fronde - de Franse tegenhanger van Robin Hood in een zeer populaire serie van 1963 tot 1966. Hij kon met steentjes tegenstanders neerslingeren.
Ik was er 'verslingerd' aan. Weet nog hoe we door Noord-Frankrijk richting Spanje reden in 1967 en mijn vader erop wees dat dat het gebied was waar de serie was opgenomen. En natuurlijk zag ik achter elke boom die Thierry.
Een man die door zijn zogenaamde vrienden uiterst getergd, onrecht gedaan, wist terug te vechten en het op te nemen voor mensen die het nog slechter getroffen hadden dan hij. Wat voor betere held kun je je wensen als kind?

Grappig genoeg is een andere held in het Oude Testamente ook een slingeraar.
Van mijn kerkgemeente kreeg ik vandaag een prachtige bos bloemen en alweer een beterschapskaart. Lief, zoals er meegeleefd wordt.
Morgen hopelijk weer terugslingeren.

PS Nabericht donderdag 14 juni: opgestaan met 8,4! Kijk aan, we zijn weer blij.
Het duizelen is er helaas nog steeds, maar wordt wel ietsje minder gelukkig.
Weer een dagje kalm aan, zonder geslinger!

PS 2: Overigens: ik kan het niet laten. Heb gisteren ook gekeken of de Franse slingeraar nog leeft. Jazeker: Jean-Claude Drouot (17 december 1938) is er met de jaren alleen maar knapper op geworden.

Here we are in the years

What a pity that the people from the city
can't relate to the slower things, that the country brings . . .

zingt Neil Young op zijn eerste album in 1968 in het nummer  'Here we are in the years', een van mijn vele favorieten van Neil. Hieronder de link naar de originele uitvoering.
En 'slower' moet ik het komende tijd doen, sprak de huisarts vanmorgen. Het is toch een flinke hersenschudding en dat betekent: niets moeten doen. Dus vanmorgen voor komende week bijna alles afgezegd, behalve pedicure en bezoek cardioloog.
Ook de preekbeurt in Middelburg heb ik helaas moeten afzeggen, terwijl ik altijd graag voorga in de Koorkerkgemeenschap van (nu nog) Klaas Hendrikse. Jammer, maar de gezondheid gaat voor. En ik merk ook dat ik weinig kan. Het is een wonder dat het de twee dagen na de val goed gegaan is.
Dus nu maar rustig werken aan de bloedsuikers die beter in de pas gaan lopen.
Zondag:   N 13,6  - 12 uur 13,5 - 15 uur 10,2 - 17 uur 8,4 - 20 uur 10,4 - 22 uur 7,3 - 23 uur 6,2,
toch maar 3 toastjes genomen
Maandag: N 12,5 - 12 uur 11,3 - 18 uur 8,3.
Er zit wel een patroon in en dit keer heb ik, met 150 gram  pasta meer insuline toegediend.

Ik kan er niet goed tegen als ik niks mag doen. Als ik niet uitkijk word ik sjaggerijnig.
Maar het moet en er valt vast een mooie les uit te leren. Van één van de reisgenoten kreeg ik een kaart met de tekst: "En uit ervaring zeg ik . . . . . neem de tijd om stil te staan. Je krijgt een lege agenda. Probeer ook daar van te genieten."

Dat ga ik dan maar proberen.

Hier is: "Here we are in the years" van Neil Young:
http://www.youtube.com/embed/_8pfGxdFZYI"

Ik was op het eiland Patmos

(Zeer) kort reisverslag Turkije, mei-juni 2012.

In de voetsporen van Paulus en Johannes

Ik was op het eiland Patmos. Zo begint het wonderlijke boek Openbaringen (Openb. 1, vers 9). En ik was er dus ook, samen met Marinus. Hier een zeer kort verslag van onze reis met Drietour naar Turkije en dat piepkleine stukje Griekenland, nl. Patmos. Ik moet het nog steeds rustig aan doen vanwege de hersenschudding die ik afgelopen zondag opliep in Denizli, in een Spa-Wellness hotel met een ‘slippery floor’. Rust en slaap vooral veel. Elke keer als ik overeind kom of ga liggen, is er een minutenlange duizeligheid. Dat zal toch hopelijk een keer overgaan?!
Over de bloedsuikers tijdens de reis kan ik kort zijn: knudde, maar niet giga uit de hand gelopen. Goed te regelen dankzij de pomp die in de hitte geen krimp heeft gegeven. Ook weer een wijze les geleerd: als je geen druivensuiker (meer) hebt en je hebt een hypo: stop op tijd met Turks fruit. Er zit echt heeeeeeeel veel suiker in! (Uitschieter bloedsuiker  25,6!).

Dag 1: Vliegen naar Istanbul.

Dag 2: De bedoeling is om te lopen maar de toeristenplek met Aya Sofia, Blauwe Moskee en het Topkapi paleis. Het omhoog lopen breekt mij op, dus nemen Marinus en ik een taxi, die ons én op de verkeerde plek én ook financieel afzet. Leuke eerste ervaring met Turkije. Ik heb het telefoonnummer van onze reisleider niet bij de hand. Wel de lijst van deelnemers, waarvan 1 een o6 nummer heeft. Zo krijgen we gelukkig contact met de groep.
Grote indruk maakte de blauwe moskee op mij. Van de Aya Sofia (zie foto)  hebben ze een museum gemaakt zodat geen van de geloofsgemeenschap-pen aanspraak kan maken op dit gebouw. Wel zo handig. We krijgen een goed beeld van de geschiedenis van het land en de cultuur. Zeker als we later bij de opgravingen zien hoe laag na laag afgepeld kan worden. Bijzonder te horen dat de Turkse bevolking oorspronkelijk uit de buurt van Mongolie komt. Het verklaart o.a. waarom de taal zo volstrekt anders is dan de meeste Europese talen, uitgezonderd Hongaars en Fins.

Mooi boottochtje op de Bosporus, vanwaar we zien waar we die ochtend waren bij de moskees en het Top Kapi paleis. Voor een bezoek aan de harem moet je extra betalen.Ja natuurlijk!

Dag 3: Vreselijk lang met de bus onderweg naar Dikili. We gingen via Troje.
Daar waren ze zo boos dat de film (Troy, 2004 met Brad Pit) niet op locatie gefilmd was, dat ze het paard cadeau kregen. Dat levert meer attractie op dan de plaats zelf.

Dag 4: Pergamum en Asklepeion. Johannes schreef over 7 gemeenten, waarvan we er zes bezoeken. (Openbaringen 1: Op de dag van de Heer raakte ik in vervoering. Ik hoorde achter me een luide stem, die klonk als een bazuin en die tegen me zei: ‘Schrijf alles wat je ziet in een boek en stuur dat naar de zeven gemeenten, naar Efeze, Smyrna, Pergamum, Tyatira, Sardes, Filadelfia en Laodicea.’) De acropolis van Pergamum ligt als een adelaarsnest tegen de berg aan. Ik krijg er prompt hoogtevrees van. Het doet denken aan de bovenste (goedkope) plaatsen van Carré, maar wel mooi voor een groepsfoto, gemaakt door reisgenoot Peter.

Asklepeion is een extraatje. Een soort Medisch Centrum Turkije. Ieder jaar vinden er verschillende conferenties plaats van (para-)medici, want de locatie is mooi.
Ga je door deze tunnel (links) terug, dan ben je genezen. Ging mooi niet op voor mij.

Dag 5: Begin van dag 5 moeten we verplicht naar een tapijtweverij. Zo wil de Turkse regering dat. Buitenlanders moeten iedere week dat ze er zijn iets te zien krijgen van de hoogstaande cultuur van het land. Het is niet onprettig om deze extra tour te maken. We worden ook allerhartelijkst ontvangen. Een 40-jarig huwelijksstel mag net doen of je op zo´n tapijt kunt slapen.

Daarna staan de volgende drie steden van Johannes’ Openbaringen op het programma: Thyatira, waar de purper-verkoopster Lydia getroffen werd door de woorden van Paulus. Ter ere van haar verkopen ze in de buurt strijk-planken, waarvan akte. Sardes heeft mooie overblijfselen van een gymnasium en Filadelfia bezit de restanten van vier hoekpanelen van een oude kerk. Aardig, maar het is vooral warm.

Dag 6: Het is zondag, dus rust. We hebben een eenvoudige kerkviering en gaan ’s middags naar de kalksteenterrassen van Pamukkale. Mooi, maar niet zonder schoenen te belopen voor mij met neuropathische voeten. We komen voor de tweede keer deze week een bruidspaar tegen dat wél op de terrassen gaat.

Gelukkig blijven we er niet te lang en zijn we op tijd terug in het prachtige Spa-wellness hotel. Voor het eten besluiten Marinus en ik nog even te gaan zwemmen. Buiten regent het een beetje, dus dan maar binnen. Zal ik mijn sandalen totaan het trapje meenemen of maar niet? Niet flauw doen, denk ik nog. Uit het bad geklommen (die trapjes doen zo zeer) ga ik keihard onderuit, lig 5-10 minuten bewusteloos met open ogen, ambulance, ziekenhuis, MRI-scan, geen ernstige schade godzijdank, advies om te blijven, maar ik wil niet in een ziekenhuis waar niemand mij verstaat, dus papierwerk, nog langs de politie (meer om het hotel terwille te zijn) en duizelig en draaierig het hotelbed in. Morgen en overmorgen de twee hoogtepunten van de reis. Ik wil door!

Dag 7: Op naar Kusadasi aan de kust en Efeze. Van de tempel van Artemis is niet veel meer over, maar het is een prachtige opgraving.

De weg naar de restanten van de tempel is nu net zo druk als in de tijd van Paulus.

In het theater van Efeze heeft Sting nog opgetreden als een van de laatsten. Het huisje van Maria en de Johannes basiliek heb ik gelaten voor wat het was. Daarna nog - we zijn in week 2 - moet er vanwege de Turkse regering weer verplicht iets cultureels bezocht worden. Dit keer een leerbewerkingsindustrie, waar ik hartelijk doorheen slaap in de bus (cultuurbarbaar!).

Dag 8: We gaan op een dagtocht naar Patmos en dat betekent vroeg op: half 5. Het is bij elkaar zo’n 9 uur varen en we verblijven 3 ½ uur op het Griekse eiland. Heerlijk om even in Griekenland te zijn.

De boottocht komt mij goed uit gezien de conditie: wankel op de benen, zwaar hoofd, dus rrrrustig aan. Op Patmos hoeven we gelukkig niet veel te lopen; er is ook daar een bus en een prima engelse gids. Eerst naar de grot van Johannes: echt op oost-orthodoxe wijze kitscherig gemaakt, maar wel met veel liefde. De plekken die Johannes aangeraakt zou hebben, hebben allemaal een soort zilverbeslag gekregen. Het uitzicht uit de grot is adembenemend mooi.
Het klooster bovenaan de berg, bevat vele oude handschriften: prachtig om te zien. Gelaten worden de toeristen geduld, totdat we een monnik ‘zomaar’ op de foto willen zetten. Hij beroept zich op de kernwaarde van de beschaving, nl. te mogen toestemmen om wel of niet afgebeeld te worden. Eenmaal met toestemming laat hij zich met genoegen fotograferen. Ik steek een oosters-orthodoxe kaars aan voor moeder Ike en zus Wendelmoet.

Dag 9: Erg vroeg op, maar wel weer lekker naar huis.

In betere tijden op de Bosporus

(Met dank aan Peter Wezenberg voor een aantal prachtige foto's!)

Onderuit gegaan

Vanmiddag zijn Marinus en ik teruggekomen uit Turkije na een  9 daagse  rondtrip langs plaatsen die te maken hebben met Johannes (Openbaringen o.a.) en de apostel Paulus.
Afgelopen zondag ging ik - in een prachtig Spa-wellness hotel - aan het eind van de middag onderuit bij het zwembad en was 5-10 minuten buiten bewustzijn. Daarna naar een lokaal ziekenhuis waar zelfs de artsen geen Engels spraken. Dankzij Drietour werden we bijgestaan door een Turkse gids die ook vloeiend Nederlands sprak en de hele avond bij ons bleef. Ik gaf tweemaal over (liggend), twee infusen geprikt, MRI-scan gemaakt (gelukkig had ik de insulinepomp af, want die kan daar niet tegen).  Er was geen aantoonbare schade, maar ik kreeg toch het advies om in het ziekenhuis te blijven - hetgeen ik niet wilde - en vervolgens 3 uur lang papierwerk en flink dokken plus uiteindelijk nog een uur bij de politie om aan te geven dat we niemand aansprakelijk wilden stellen. Frappant de vraag voor het politiedossier: wie zijn je vader en je moeder. Alleen de voornamen waren voldoende. Dat geeft aan hoe er gedacht en gevoeld wordt in Turkije: de familie is zo belangrijk!
Ik moet het komende dagen even heel kalm aan doen, want ik heb toch een flinke smak gemaakt.