De Augustanahof

Begin 2016 hoorden we over een project van de Lutherse Diaconie van Amsterdam, namelijk de verbouwing van de Augustanakerk tot een hof. De diaconie was op zoek naar mensen die in die hof samen met anderen een woongemeenschap wilden vormen met het motto: omzien naar elkaar en naar de buurt.
We waren meteen enthousiast. Marinus schreef een soort sollicitatiebrief en we werden 'aangenomen'. Marinus werd zelfs kwartiermaker, dat wil zeggen dat hij in de aanloop naar de totstandkoming van de hof met een klein groepje zou bespreken hoe dat wonen vorm gegeven zou worden. Er werden jaarritmes bedacht en leefregels samengesteld. En we gingen tijdens de verbouwing vaak kijken hoe  de vorderingen waren.

Begin juli 2017 verhuisden we naar de Augustanahof, midden in Bos en Lommer, pal naast de Erasmusgracht en het Erasmuspark. Binnen een paar maanden werden de 16 huizen van de hof bewoond door 17 mensen, waaronder één gast. Het is de bedoeling dat we via de organisatie Spirit iedere 9 maanden een jongere in ons midden hebben, die begeleid wordt op weg naar zelfstandig wonen. Momenteel woont de derde gast in ons midden.

De Hof werd op 23 september 2017 geopend onder grote belangstelling. We hadden zelfs een wethouder, Laurens Ivens in ons midden.

                       

Het eerste jaar was een enerverend jaar. Er kwamen steeds weer nieuwe groepen mensen een kijkje nemen in onze hof, variërend van architecten tot dominees en kerkmensen uit binnen en buitenland. En ondertussen waren wij druk bezig een gemeenschap te vormen met elkaar. Wonderwel bleken we goed bij elkaar te passen.
Helaas moesten we van drie bewoners afscheid nemen, maar er zijn weer nieuwe bewoners bijgekomen: twee stellen zijn gaan samenwonen en een stel is getrouwd. Daarvoor was de Augustanahof een trouw-locatie geworden (en dat blijven we de komende 4 jaar).

Van begin af aan waren er vespers op zondagavond. Inmiddels heten ze - door wijziging van de aanvangstijd - avondgebed. Om elkaar beter te leren kennen bereidde in het voorjaar van 2018 iedereen een keer een dienst voor met een (gedeelte van) het eigen levensverhaal. Daar is een boek (alleen voor de hofbewoners) van samengesteld. Ieder jaar is er een hofuitje waarbij we ook de onderlinge samenhang en samenwerking bespreken.

De eerste zondag van de maand eten of vergaderen we. Iedere donderdagochtend drinken we met elkaar en met mensen uit de buurt koffie. Iedere donderdagavond wordt er door twee vrijwilligers een Eetgroep Erasmus georganiseerd, daar komen 30 tot 50 mensen op af die een driegangenmenu voorgeschoteld krijgen voor 5,50 euro
Regelmatig zijn er spelletjesmiddagen of -avonden en kijken we film.
Er is een voorleeslunch geweest en een pubquiz. Er was bibliodrama en er werden buurtmaatjes opgeleid. We hebben regelmatig muziekavonden en een aantal keren een toneelvoorstelling.
Er worden een paar keer per jaar workshops gegeven, zoals een bierproeverij of koken in de vastentijd. Er zijn verschillende hofbewoners die een buurtwandeling organiseren.
Er is een mogelijkheid om samen met iemand van de hof een bijzondere taart te bakken.
Ook hebben we inmiddels een boekenkastje voor ruilboeken.

Rond de feestdagen komen we samen. In de adventstijd wordt 'A Christmas Carol' van Charles Dickens voorgedragen door Marinus. In de 40 dagen tijd eten we iedere vrijdag vastensoep met recepten uit het kookboek 'Hemelse spijzen'.

De tuin, een stiltetuin die open is voor de buurt, is flink aangepakt en is inmiddels een soort oase in Bos en Lommer.

Veel mensen die komen kijken in de hof zijn onder de indruk, niet alleen van het gebouw maar vooral van het idee van samen wonen onder één dak en omzien naar elkaar en naar de buurt. Zelfs Thijs van de Brink (van de EO) kwam bij ons op bezoek met een filmploeg en had er wel oren naar om in de toekomst in zo'n soort hof te gaan wonen.
Binnenkort verwelkomen wij onze 21e hofbewoonster.

25 februari 2020

Ruim 3 jaar geleden postte ik de laatste blog over 'de benen nemen' (zie januari 2017).

En toen werd het heel stil.

Ik heb ook inderdaad de benen genomen, want verhuisde van Purmerend naar Amsterdam. Een overstap die onze stoutste verwachtingen overtrof. Na 25 jaar Purmerend heerlijk weer terug in Amsterdam waar ik in 1982 vanuit het ouderlijk huis naar toe vertrok en tot 1992 woonde. In Purmerend heb ik gestudeerd, gewerkt, kinderen gekregen, gescheiden, opnieuw getrouwd, nog harder gewerkt tot het januari 2013 niet meer ging. Afgekeurd, verhuisd naar een flat waar we erg geleden hebben onder geluidsoverlast van de bovenburen, gezocht naar een ander huis en gestuit op een prachtig project van de Lutherse diaconie in hartje Bos en Lommer: de ombouw van een kerk tot een hof, een woongemeenschap waar wij inmiddels al bijna 3 jaar deel van uitmaken. In een apart verhaal vertel ik meer over onze Augustanahof. 

Nu meer over mijn ziekte, want dat proces heeft uiteraard niet stil gestaan.

Nog steeds 'draai ik' op de 640G die ik mei 2015 introduceerde. Inmiddels ben ik bijna 8 jaar aan de pomp en sinds een paar jaar aan de sensor. De gemiddelde bloedsuikers zijn aanmerkelijk verbeterd, maar toch zijn er nog steeds bizarre uitschieters, met name naar boven, die maar met heel veel moeite naar beneden te krijgen zijn. Sinds enige tijd gebruik ik dan ook een nieuwe insuline: Fiasp, die nog sneller werkt dan Novorapid. Het scheelt in de snelheid van suikerdalingen naar mijn idee niet veel, maar toch. Dat maakt dat het beeld van 24 uur bloedsuikers er soms uitziet als een puntige bergketen:

Terwijl ik zo graag een strakke rechte lijn zou hebben zoals deze op de foto linksonder:

Maar dan rond de 7,4 - de zeer gewenste normo-glycemie (de glycemische norm), zoals dat vroeger werd genoemd, zie foto rechtsboven. Overigens zakte ik na de 7,4 na bezoek aan de kaakchirurg, de trombosedienst en de apotheek weer af naar 3,9, terwijl ik wel een boterham gegeten had onderweg.
Maar goed, zo is het dus.

Maar nu komt het: binnenkort krijg ik een nieuwe pomp: de Minimed 670G. In feite klopt het niet dat ik de 7,4 een normo-glycemie noemde, want met mijn huidige pomp is dat 6,4 (vandaar de naam 640G) en het nieuwe streefgetal van de bloedsuiker wordt dus 0,3 punten hoger: 6,7.
De nieuwe pomp is revolutionair te noemen, een opmaat naar een kunstmatige alvleesklier, zoals die wordt ontwikkeld door Robin Koops.
Met de 670G van Medtronic gaat de pomp in nauwe samenwerking met de sensor insuline toedienen, zonder dat je er zelf op hoeft te letten. Dat is althans de bedoeling. Het lijkt een beetje op een zelfrijdende auto, waar ik mijn bedenkingen bij heb. Die heb ik ook wat betreft de nieuwe pomp, hoewel die zeer geprezen wordt, juist door mensen die net als ik veel uitschieters naar boven hebben.

Maar nu komt het opnieuw: op veel momenten werkt mijn sensor niet goed. Hij slaat of niet aan of zit er behoorlijk naast. Twee voorbeelden hieronder: op de linker foto zie je hoe hij een soort heuvellandschap aangeeft, waaruit je kunt opmaken dat de sensor niet adequaat reageert, dus niet goed werkt. Op de rechter foto's  zie je dat hij 8,3 aangeeft met daling, terwijl de bloedsuiker op dat moment 11 is. Gelukkig merk je al kort nadat je een sensor aanbrengt of hij wel of niet goed werkt.

Om helemaal blind te moeten varen op de sensor geeft mij het gevoel te moeten gaan zitten in een zelfrijdende auto met een blinddoek om.
Maar toch ben ik wel  heel erg gemotiveerd om die nieuwe pomp te gaan gebruiken. Juist omdat die uitschieters naar boven door mij nauwelijks goed te reguleren zijn. Ondanks mijn scepsis kijk ik dus zeker uit naar de nieuwe pomp. Waarover een volgende keer meer.