Letterlijk kwam ik - omdat ik aan het archiveren ben, mijn benen tegen op oude foto's van 1974, genomen toen het Academisch Ziekenhuis Utrecht (AZU) voor een deel resideerde aan de Catharijnesingel. Daar moest ik verschijnen voor de ziekenhuis-fotograaf en met de benen bloot in mijn geval. Aanleiding: subcutane dystrofie of lipoatrofie, ofwel: het verdwijnen van onderhuids vetweefsel als reactie op (varkens-)insuline. Een specialist van het AZU had een methode ontwikkeld om de atrofie weer te herstellen. Met behulp van zuivere (zuiverder dan de varkens-) insuline leerde ik intracutaan de insuline inspuiten in de aangedane plekken. Het staat er simpel, maar het was een zeer pijnlijke aangelegenheid. Bij het intracutaan inspuiten ontstonden er bulten insuline die vervolgens weer zachtjes glad gemasseerd moesten worden. En dat gebeurde allemaal in 'Bosch en Duin', waar een kindertehuis voor diabeten gevestigd was. Om goed begeleid te worden en goed ingesteld, verbleef ik ruim 6 weken in dat tehuis. Heb er veel lol gemaakt met de andere diabeetjes, maar had ook vreselijke heimwee naar huis. Overigens hield ik er wel een bijzonder diploma aan over én een plaatsing van de foto's van mijn benen (voor en na de behandeling) in een medisch tijdschrift (Treatment of Insulin-induced Lipoatrophy, november 1978, S.G.TH. Hulst). Ik vond het jammer dat mijn naam daar niet bij vermeld stond. Tja, waar je je als kind druk over maakt.
Nu ik er weer over nadenk, was het toch bijzonder dat ik al na drie jaar diabeet zijn mijn eerste complicatie te pakken had. Gelukkig is het helemaal goed gekomen met de 'kuilen' in mijn benen en ook armen. Al blijven het gevoelige plekken.
De benen zijn nadien vele wegen gegaan.
Ze zijn op veel plaatsen gekomen en ik heb ze ook vaak weer (mee-)genomen. Bah, flauw.
Morgen is het 46 jaar geleden dat ik bij de schoolarts te horen kreeg dat ik leed aan diabetes mellitus.
De eerste gedachte was: 'Ik ga dood!'
Dat is tot op heden nog niet gebeurd, maar de bewuste benen hebben wel bovenmatig veel te lijden gekregen van deze aandoening.
De neuropathie begon al na tien jaar in 1984 toe te slaan, toen ik bij de huisarts kwam met een verhaal over tintelingen in de handen en voeten en andere vage klachten. Ik werd naar huis gestuurd met een folder over hyperventileren. Kwaad was ik, dat ik nu ook nog last had van zo'n welvaartsziekte. In de folder werd precies vermeld hoe zo'n hyperventilatie-aanval verliep. Ik deed het na en kreeg er bijna een, maar wist toen zeker dat ik geen last had van hyperventilatie. Mijn klachten waren anders.
Dus door naar de internist en door naar de neurologie-afdeling, waar een arts toevallig (toevallig?) bezig was met een promotie-onderzoek naar de vermindering van neuropatische klachten door een betere regeling van bloedsuikers middels een insulinepomp.
Ik ging het traject in en werd uiteindelijk ook in het VU-medisch centrum 'tentoongesteld' als voorbeeld-diabeet in een zaal vol artsen.
Notabene!
Achteraf gezien is dat wel wat wrang, aangezien de neuropathie er uiteindelijk voor gezorgd heeft dat ik afgekeurd werd.
Overigens werd ik in hetzelfde ziekenhuis ruim 10 jaar later wéér 'tentoongesteld', dit keer aan aankomende artsen met in mijn armen mijn zojuist geboren zoon Jannes.
En nu, komend jaar gaan we letterlijk de benen nemen!
Na 25 jaar Purmerend ga ik weer 'back to the city, where the neonlights shine pretty all day long' (Janis Ian).
Het diploma van Bosch en Duin gaat gearchiveerd en wel mee, samen met de foto-benen uit 1974.
En morgen natuurlijk een klein feestje vanwege het 46 jaar diabeet zijn. Misschien met een waanzinnig grote slagroomtaart? Dat nam ik me voorgaande jaren altijd voor, maar het kwam er niet van, want ik hou helemaal niet van taart!
