Moederdag vandaag. Ik kreeg van mijn lieve Marinus een kop koffie met een cracker met kaas als ontbijtje. Geen kind gezien. Jannes is bij zijn vader. Renske zegt dat er een moederdag- bestelling voor mij onderweg is. Dat is dan weer leuk. Maar ik moest gewoon werken vanmorgen in de kerk. En had moederdag dankbaar als onderwerp aangegrepen. Het was een leuk verhaal geworden, waarmee ik de mensen weer lekker kon laten lachen.
Onder andere met het citaat: A man's mother is his misfortune, but his wife is his fault. Die is van de Engelse econoom Walter Bagehot uit de 19e eeuw. Een man's moeder is zijn pech, maar zijn vrouw is zijn eigen schuld.
Maar over moederdag wil ik het hier niet hebben. Wel over een stuk dat ik afgelopen week las op de Trouw-site. Over een vrouwelijke hoogleraar communicatie in de gezondheidszorg, Sandra van Dulmen. Ze is werkzaam in Nijmegen en analyseert gesprekken tussen artsen en patienten. Het gaat daarbij vooral om empathie, om waarachtig omgaan met de ander. Het is iets waar ik in al die jaren dat ik diabeet ben, dus patient, zo op hamer. Kundige artsen zijn vooral artsen die met mensen goed weten om te gaan. Deze Sandra van Dulmen heeft een prachtig voorbeeld van een zeer geslaagd gesprek tussen een dokter en een patient. Goeie kommunikaasie dus.
De patiënt heeft diabetes én hoge bloeddruk en de huisarts bevraagt haar uitvoerig over haar medicijngebruik. Keurig, vindt Van Dulmen. "Dat doet niet iedere arts standaard." Zo wil de huisarts weten of het lukt de pillen regelmatig in te nemen. Ja hoor, dat gaat goed, antwoordt de patiënte. Ze heeft moeite met Nederlands, maar begrijpt hem wel.
Vervolgens vraagt de arts door. Hoe vaak neemt u uw medicijnen? En hoeveel? "Soms de ene dag, soms de andere dag", luidt het antwoord. En, voegt de patiënte eraan toe, "als ik de pilletjes niet neem, neem ik peterselie in warm water." Ze giechelt een beetje, alsof ze zich geneert. Maar de huisarts vertrekt geen spier. Peterselie?, vraagt hij belangstellend. "Ja, dat is ook goed. Dat is natuurlijk medicijn", legt ze uit. Beter dus dan chemische pilletjes.
Wat je zou verwachten - een preek van de arts dat dit toch écht niet kan - blijft evenwel achterwege. Hij is een toonbeeld van begrip en kondigt aan dat hij nu eerst haar bloeddruk gaat meten. Die blijkt veel hoger dan bij de vorige controle. "Eigenlijk veel te hoog." Hij kijkt zijn patiënte vervolgens aan en komt met een even simpele als charmante oplossing. "Ik denk dat peterselie alléén voor u niet genoeg is. Daarnaast moet u óók iedere dag uw medicijnen nemen." De patiënte accepteert dit advies en lijkt doordrongen van de noodzaak.
Geweldig hè, zegt Van Dulmen, hoe slim de arts de traditionele afstand met zijn patiënt overbrugt. De patiënt heeft zo het gevoel dat de arts écht met haar meedenkt en meevoelt. "Ze voelt zich gerespecteerd. En empathie is een basisvoorwaarde voor goede communicatie. En het kost weinig. Een simpele hand op de schouder van een patiënt kan al veel betekenen."
Zulke (huis-)artsen zijn goud waard! Van zulke prachtexemplaren heb ik er in al die jaren dat ik diabetes heb gelukkig vele meegemaakt.
Overigens zweer ik bij veelvuldig gebruik van peterselie om de griep buiten de deur te houden. Klazien uit Zalk zou het met me eens zijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten