Op deze hele wereld is er maar een mens die ik mijn beste vriendin kan noemen en dat is Jeannette. Ik was 1 en zij 2 toen wij naast elkaar kwamen wonen op de Horst in Driebergen. We vochten elkaar vaak de zandbak uit, speelden elke dag samen, plukten in de herfst cantharellen in het park, zaten samen op balletles, kwamen in onze pubertijd ver van elkaar af te wonen maar bleven schrijven, zagen elkaar soms jaren nauwelijks, vooral toen zij kinderen kreeg en ik bijna fulltime werkte, maar door een crisis in mijn leven in 2003 kwamen we erachter dat er niemand anders is met wie wij zoveel delen als met elkaar. En zeker een steeds langer wordend verleden. Afgelopen 27 juni herdachten we samen dat onze moeders beiden op jonge leeftijd overleden, resp. 40 en 30 jaar geleden.
Jeannette links, ik met 2 blonde staarten
Omdat Jeannette vroeg kinderen gekregen had die op hun beurt ook weer beiden vroeg vader werden, was zij al heel jong oma. Natuurlijk was ik blij voor haar, maar ik werd soms wel een beetje gek van de vele foto's en filmpjes die ze me telkens doorstuurde.
Nu ben ik zelf oma geworden.
7 mei is mijn kleinzoon Ethan geboren.
Een wolk van een baby.
Mijn dochter heeft de bevalling in 24 uur op eigen kracht 'volbracht' en geeft volop borstvoeding. Ben heel trots op haar!
Nu op mijn beurt staar ik de hele dag naar de foto's en slechts 2 filmpjes van die schat van een kleinzoon die ik doorgestuurd kreeg van dochter en schoonzoon. Vroeger zeiden ze, als je vaak luisterde naar een langspeelplaat, dat je 'm grijs draaide. Zoiets overkomt mij met die 2 filmpjes. Ik ken ieder lachje en beweginkje en smelt telkens opnieuw. De foto's laat ik te pas en te onpas aan iedereen zien, ik moet me inhouden bij apothekersassistenten, trambestuurders en dames van de kassa.
Uiteraard krijgt mijn beste vriendin, Jeannette ze ook. En zij waardeert dat meer dan ik ooit heb gedaan. Samen zijn we kind geweest, samen zijn we moeder en nu ook samen grootmoeder: wat een geluk!
Toen Ethan net geboren was, zei men van de foto die ik doorstuurde aan zo'n 100 mensen: hij lijkt op jou. Ik reageerde: 'Nou, dat is niet te hopen. Wie wil er lijken op een oud wijf?'
Maar ik hoop wel dat dit oude wijf van bijna 63 met ruim 51 jaar diabetes nog een paar hele goede jaren voor de boeg heeft zonder al teveel ellende door complicaties of een vroegtijdige dood.
Vanavond bij een glas koude witte wijn zeg ik tegen Marinus: Le-chajim! Op het leven!
