Vanmorgen te vroeg wakker om 6 uur met flinke kramp in de onderbenen. Dan helpt het om even wat stappen te zetten en dan maar meteen naar de computer toe en opstarten. Tegenwoordig is het eerste wat ik doe: bloedsuiker meten. Die was keurig 7,5. Maar ik voelde me wat wiebelig, dus nam een klein druivensuikertje uit een oranje zakje. Van mijn leverancier van diabetes-benodigheden krijg ik bij iedere bestelling altijd gratis een aantal van die oranje zakjes met druivensuiker erbij. Handig!
Zodra de kramp afneemt, duik ik weer lekker mijn bed in en slaap door tot half elf. Het was gisteravond laat geworden met schrijven voor het kerkblad, dus het mag wel weer.
Om
10.30 is de bloeduiker 3,9 en ik voel me niet eens beroerd daarvan. Het is wel
tekenend dat het nu zo laag is en ik de afgelopen dagen hoofdpijn had met wat
hogere bloeduiksers en me soms ook wat misselijk voelde. Misschien toch een
hypo ’s nachts? Voor je het weet ga je meer spuiten, daal je dieper en kom je
met nog hogere bloedsuikers uit de nacht. Dus komende nacht maar even meten!
Ik neem
twee druivensuikers en 1 koffie verkeerd en vertrek dan als de wiedeweerga naar
de tandarts. Althans: ik doe een poging snel te vertrekken, maar de
huissleutels zijn zoek en iedereen is weg, dus het huis moet wel op slot.Het is maar goed dat er niemand in de buurt is als ik weer eens mijn sleutels kwijt ben. *&^%$# !!!
Ze blijken uiteindelijk achterin de auto in de zak van mijn jas te zitten. Mooie plek, echt over nagedacht toch?! Er is ook nog eens kermis in Purmerend, dus ik moet een aardig eind omrijden terwijl ik al aan de late kant ben. Dat kan er nog wel bij.
Dit keer word ik gelukkig wel verdoofd bij de tandarts die voortvarend een gaatje in een boventand vult en meteen wat plekjes achterop bijwerkt.
Daarna door naar Warm Thuis waar onze oude vriendin Nanny Appel woont. Zij is ouderlinge van mijn kerk, maar heeft sinds een paar jaar Alzheimer. Twee jaar geleden dreigde het mis te gaan: ze raakte zeer in de war, at steeds minder en werd steeds depressiever. Omdat het zo goed klikte tussen ons, ben ik in rol van mantelzorger gestapt. Ik kreeg met veel humor meer dingen voor elkaar dan anderen. Samen met een neef en zijn vrouw en twee vrouwen van de Purmerkerk konden we snel goede opvang op de rit zetten. En gelukkig kon ze ook al heel snel terecht in Warm Thuis, Zuidermeer: een prima locatie waar de mensen midden in het groen wonen, waar dieren op het erf scharrelen en iedereen lekker naar buiten kan als hij of zij wil. Ze mist haar man Johan, die inmiddels al 15 jaar geleden is gestorven. Ze hebben een pracht huwelijk gehad en vele mooie reizen gemaakt. Helaas geen kinderen. Ze heeft nog lang geprobeerd het vol te houden in haar eigen huis, maar dat lukte niet meer. In Warm Thuis moeten ze haar vaak afremmen, omdat ze zoveel wil doen en helpen. Ze zou eigenlijk bijna op de loonlijst kunnen, zeggen ze daar wel eens.
In Warm Thuis wonen zes mensen in één woning. Vanmiddag kreeg één van die zes een telefoontje van haar zoon en daarna is de telefoon verdwenen. De begeleidster, Nanny en ik zoeken, maar niets te vinden. Als ik het nummer bel is het in gesprek. We lachen. Veel tijd gaat in Warm Thuis op aan zoeken.
Mijn bloedsuiker was bij de lunch 9,5. Na het tuttelen in Nanny’s kamer mag er wel een kwart gevulde koek bij en een kop koffie.
Thuis begin ik aan de aspergesoep die ik gisteren al had willen maken. Marinus komt thuis en we doen boodschappen. Om 18.00 uur word ik beloond met een prachtig bloeduiker: 6,0! Ik voel me ook prima daarbij. De voeten doen ook minder zeer als de bloedsuikers goed zijn.
We eten heerlijke aspergesoep (recept van tante Riek), aardappelen, snijbonen, varkenshaas en vegaschijf en een toetje na. Het is meer dan ik gewend ben. Ik bolus 4,5 maar dat blijkt na 2 uur niet genoeg: daar heb je hem weer – het mooie cijfer19.0 ! Bah! Dus nog eens 4 eenheden insuline erbij. En na 2 uur is het maar tot 15,5 gedaald. Ik aarzel, maar doe er nog eens 2 eenheden bij.
Ik bereken intussen wat ik waarschijnlijk aan koolhydraten binnengekregen heb bij het avondeten. Dat moet wel 55-60 KH zijn geweest, terwijl ik normaal niet boven de 40 kom. Vandaar…….
Beter opletten dus en vannacht meten.
Terugrijdend vanuit Zuidermeer hoorde ik dat ‘Boer zoekt vrouw’ gisteravond op tv was. Had ik gemist. Na het afwerken van mijn kerkblad-artikelen heb ik het alsnog gezien via de computer.
Morgen een bijeenkomst van de Werkgemeenschap van predikanten. Euthanasie komt ter sprake en ik moet een inleiding doen. Ik lees rake uitspraken voor uit een prachtig interview met Marten Toonder in 2003. Hij pleit voor een soepele regeling voor mensen die willen sterven, ook zonder medische noodzaak. Het interview werd afgenomen door Hans van Dam die ik nog ken uit de tijd dat ik werkte voor het Albert Schweitzer Fonds. Prachtig vind ik hoe Toonder aangeeft hoezeer de geest boven de materie uitgaat. En daarmee dat, als het lichaam op is, de geest de vrijheid moet hebben los te komen van deze wereld. Helemaal weer in het spoor van de aloude Plato, maar daarom niet achterhaald, integendeel.
Mooie citaten vind ik de volgende:
“Geest is: wat iemand of iets zegt, uitdrukt, overbrengt. Ook de woorden die nu hier staan. Omdat mensen die inhoud doorgeven. Ongeweten meestal, maar daarom misschien des te krachtiger. Een verhaal, een schilderij, een muziekstuk, een woord, een blik maakt een afdruk in de geest. En die afdruk doet iets met mensen. Bijvoorbeeld net een fractie anders kijken en daardoor anders beslissen en anders doen. Hierin wordt de wereld een fractie anders. En met die fractie als geheel iets anders. Iets menselijker of onmenselijker, iets vreedzamer of vijandiger, iets leefbaarder of onleefbaarder.
Die tweedeling in stof en geest vind ik wezenlijk. Wij scharrelen rond in een materiële wereld die hard en onbegrijpelijk is en die wij als de ware beschouwen. In die werkelijkheid verliezen wij dierbaren. Mensen die je hebben aangezien met een blik voor de eeuwigheid. Zij worden herinnering. Je mist hen vreselijk, je verdere leven lang. In mijn geval met de nadruk op lang. Daar heb je weet van, omdat je hersens, je stof, je voortdurend doen herinneren. Het alleen zijn is het probleem niet, maar de afwezigheid van mensen die je begrijpen; geestverwanten. Die eenzaamheid ervaar ik dagelijks.
Mijn leven is voltooid. Ik heb op mijn manier geprobeerd om in mijn leven en werk iets bij te dragen aan een leefbaardere wereld. Mijn voetafdrukken staan in mijn verhalen. De opdracht die ik voor mezelf heb gezien, is klaar. Toch ben ik hier nog en dat moet een misverstand zijn. De cirkel is al lang rond en het ergert me dat de consequentie hiervan uitblijft. De dood komt, maar ik vind wel dat die erg lang treuzelt.
Mensen die tegen vrijwillige levensbeëindiging zijn, de mensen die belissingen nemen, de veertigers die niet echt naar de ouderen luisteren, zitten gevangen in de verhalen van angst en juist zij blokkeren de natuurlijke uitgang van het leven. Dat is absurd en onverdraaglijk
Het besluit dat het genoeg is, is een Heilig Besluit, met hoofdletters. Als een mens zegt dat het genoeg is, is het genoeg. Of het nu om ziekte of ouderdom gaat. Het gaat hier om het laatste en tegelijk meest eigene, tere, intieme besluit dat een mens kan nemen: dat over zijn bloedeigen, materiële leven. Vrijheid te leven reikt tot in het sterven. Mensen moeten elkaar het licht in de ogen gunnen, ook als iemand de ogen voorgoed wil sluiten.”
Daar valt niet veel meer aan toe te voegen. Morgen weer een dag.
Vannacht hopelijk een goed bloeduiker. Is ook maar materie natuurlijk, maar ja, zonder dat lichaam kan mijn geest in deze wereld moeilijk functioneren.
Post Scriptum
Toch nog even dit: gisteren waren Marinus en ik in de stopera en hoorden en zagen Don Carlos van Verdi. Prachtig prachtig was het! Filips II die nog niet zo’n schurk is als hij lijkt, want hij treurt om niet beantwoorde liefde van de door hem – evenals zijn zoon Carlos- geliefde Elisabeth van Valois.
Maar hij komt tot de conclusie dat zij nooit van hem gehouden heeft, dat haar hart gesloten is voor hem. Hij ziet nog voor zich dat haar blik glazig werd toen zij hem voor het eerst zag met zijn wit- grijze haar. Precies wat Marten Toonder bedoelt: de wereld kan in sommige ogenblikken een fractie anders worden, maar daarmee ook een totale omwenteling in iemands leven betekenen.
Je kunt zeggen: tragisch. Je kunt ook zeggen: mooi is
het leven!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten