De witte wijnappel

Buiten alle beslommeringen om van de suikers (die inmiddels weer aan het dalen zijn, ik meette zojuist 21,7) is het leuk om te melden dat we afgelopen zondag 16 juni in Babylonienbroek waren. Voor degenen die niet weten waar dat ligt: onder Gorinchem. Mijn oude schoolvriendje Bas van Andel woont daar met zijn vrouw Mengolda en zoon Corwin op de boerderij van zijn ouders. Bas probeert oude fruit- en groenterassen nieuw leven in te blazen. Naast zijn werk als ambtenaar in Den Bosch is hij drie dagen boer op zijn boerderij. Het bedrijf is tevens een zorgboerderij voor mensen met problemen (psychisch, mentaal), dat wordt gerund door zijn vrouw Mengolda. Hun eigen zoon Corwin is verstandelijk beperkt en kan heerlijk zijn gang gaan met plantjes en dieren.
We kregen een rondleiding langs alle gewone en  bijzondere gewassen. Achter worden bijvoorbeeld graan en tuinbonen verbouwd voor de groothandel, maar rondom het huis zijn er overal aanplanten en kassen te vinden. Langs de weg worden de spullen van het land verkocht. Daar is ook een pluktuin, maar de grond is niet zo best en ieder jaar valt de oogst van bloemen jammer genoeg tegen. Toch blijven ze proberen.
Er is een kersenboomgaard waar ook twee bijzondere kippenrassen lopen. Er zijn bijenkorven.
Wat een werk allemaal! Grote bewondering heb ik voor Mengolda en Bas.
Het jaar door is er wel hulp, maar in de zomermaanden zou dat best meer mogen zijn, dus wie vrijwillig aan de gang wil of eens rond wil kijken is van harte welkom, zo verzekerde Bas mij. Zorgboerderij den Hill!

http://www.zorgboeren.nl/landbouwbedrijf-den-hill/zorg#.UcAzTq3CQy8

Een van de vele mooie verhalen over bijzondere gewassen ging over de witte wijnappel. Daar heeft Bas een mooi verhaal overgeschreven, waarnaar hieronder een link. Die wijnappel heeft zo'n dikke schil, dat hij niet zo ontvankelijk is voor insecten en langdurig vervoerd kan worden zonder zijn sappigheid te verliezen. Waarschijnlijk heeft Jan van Riebeeck deze appel in de 17e eeuw meegenomen naar Zuid-Afrika om daar aan te planten. Maar omdat de appel steeds witter wordt  naarmate hij rijpt, werd hij in Nederland geen succes. Wij houden meer van appeltjes van oranje en rood! Er is van deze heerlijke appel zelfs wijn gemaakt :-)

http://www.hoogstamfruitnh.com/contentfiles/wijnappel.html

high and higher

Schreef ik gisteren nog over dat buiten-buikse object dat het 'foutje' in mijn lijf corrigeert, vandaag moet ik melden dat dat ding het weer eens liet afweten afgelopen nacht.
Gisteravond eigenlijk al, want toen gingen de bloedsukers zo hard omhoog dat ik dacht dat er een kink in de kabel zat, wat niet zo bleek te zijn. Maar na het aanbrengen van een nieuw infuus en na wat bolussen bleven de suikers stabiel rond de 7 en 7,1 terwijl Marinus en ik de film Gandhi afkeken.
Vanmorgen 23,5, nog een keer meten: 24,6, nog een keer: 25,7. Omdat ik ervan uitging (met die 7 en 7,1 in het achterhoofd) dat het niet kon liggen aan de aansluiting, voegde ik een flink aantal eenheden insuline toe. Na een uur waren we tot een hoogte van 27,6 gestegen. Toen het infuus eruit - inderdaad naald dwars, dus geblokkeerd - en meteen (weer!) een nieuwe erin en een flinke shot van 10 E met lange naald met de insuline pen. Net gemeteen: 28,5. Nog maar eens 5E. Als we het plafond van 30 bereiken, meld ik me bij de Eerste Hulp . . .

En dat terwijl mijn internist gisteren trots meldde dat ik zo'n keurig gemiddeld bloedsuiker van 70 (voorheen 8,5 HbA1c) had over de laatste maanden. Had ja!

Zulke verschuivingen van high naar higher kunnen ook onstaan onder invloed van het weer. Het is ineens warm, daar kan de suikerhuishouding ook niet tegen. Andere mensen krijgen lagere bloedsuiker bij warmer weer, bij mij werkt het averechts.
En wat je dan voelt: zwaar hoofd, dorst, hartkloppingen, moe moe moe . . . Als een kater, maar dan zonder dat je wijn gedronken hebt.

Gisteren bij de apotheek van het ziekenhuis kreeg ik een appel mee in ruil voor een enquete invullen. Eerder schreef ik al over een kaart die ik in 1971 kreeg van mijn tante Rola uit de Bahamas met de prachtige tekst: an apple a day keeps the doctor away.
Eén van mijn collega's uit de werkgemeenschap schreef heel humoristisch: die appel helpt alleen als je hem naar het hoofd van de dokter gooit :-)

Misschien moet je met de bezuinigingen tegenwoordig de tekst op het zakje aanpassen: uw gezondheid, ons een zorg!

Over Menna, Emmie en Ekimenna

Net voordat ze 'gehaald' zouden worden op maandag 10 juni hadden de meisjes genoeg van hun verblijf in de buik van mijn zuster en maakten ze hun opwachting in de wereld. Woensdag 5 juni kondigden ze hun komst aan, donderdag 6 juni waren ze er. En wat een prachtige namen hebben ze: Menna Elize en Emmie Johanna. Ze scheelden 5 gram in gewicht (2875 en 2870 gram) en 1 centimeter (48 en 47) in lengte.
Elize en Johanna had ik wel verwacht, maar Menna en Emmie niet, totdat ik begon door te denken. Vroeger, heel lang geleden, konden mijn zus Wendelmoet en ik prima converseren in omgekeerde zinnen, we spraken dus achterstevoren om het maar zo te zeggen en we waren daar zeer behendig in. Plotseling schoot me te binnen hoe mijn eigen naam achterstevoren luidde: ekimenna. Dus ik ben vernoemd. Toen ik het meldde aan Wendelmoet had ze het niet eens in de gaten geloof ik. Wel bijzonder, maar het belangrijkste is dat de 2 er zijn en dat ze gezond op de wereld kwamen en zonder al teveel gedoe. Gewoon een keizersnee en geen gedonder.
Inmiddels is de familie weer thuis en zijn de grootouders op bezoek geweest. Onze tijd komt nog wel. De geboortekaartjes zijn op de bus gedaan en in Nederland al aangekomen.

De laatste weken speelde het probleem dat mijn rijbewijs verlopen was. 14 december 2012 was mijn eigen verklaring aangekomen bij het CBR. De ene vertraging na de andere volgde, met het gevolg dat 1 mei 2013 mijn rijbewijs verliep. Eerst was er gezeur over de gegevens van de oogarts, daarna de cardioloog (nog niet eerder meegemaakt). Daarna moest er een rijtoets afgelegd worden - ook nieuw. Volgende keer maar een jaar eerder beginnen en elke dag bellen met dat CBR: wat wilt u nu weten en waarom?  Elke vijf jaar is dit mijn straf voor het feit dat ik diabetes heb en in die 35 jaar nog nooit echt een vreselijk ongeluk heb veroorzaakt of meegemaakt, behalve wat vervelende blikschade, waarvan 4 van de 5 keer veroorzaakt door anderen. En het kost elke keer weer geld: eigen verklaring, keuring, nieuwe pasfoto, nieuw rijbewijs. Bah!

Vandaag keek ik naar beneden en zag mijn pomp overduidelijk aanwezig. Ik dacht: hoe lang nog zullen mensen zo'n uitwendig object nodig hebben voor de regulatie van een intern 'foutje'.
Een 'foutje' dat een behoorlijke domper was (en is) in mijn leven en mijn toekomst en levensvreugde zeer zeker zal bekorten.