Fiasp of fiasp?

Begin april stond ik aan de balie van mijn apotheek om mijn insuline, Fiasp op te halen. Tot mijn grote verbazing was het de vraag of ik nog wel in aanmerking kwam voor Fiasp. De zorgverzekeraars voeren m.b.t. insuline een preferentiebeleid. Het houdt in dat als insulinepreparaten vergelijkbaar zijn, er goedkopere meegegeven moeten worden. En daar moet de apotheker over beslissen. Nu heb ik een hele lieve apotheker die mij die vrijdag gewoon Fiasp meegaf, omdat hij de regelgeving niet zo snel kon volgen. 

Vervolgens las ik in Diabc, het blad van Diabetes Vereniging Nederland dat Fiasp niet onder het preferentiebeleid valt, omdat er geen enkele andere insuline precies zo werkt als Fiasp. Nee, inderdaad, want eindelijk na 49,5 jaar ben ik goed ingesteld met deze insuline en wil dus geen andere. 

Ik belde de Ohra en kreeg een dame aan de telefoon die via een deskundige collega mij liet weten dat ik toch echt over moet stappen op Novorapid. Ze raadde me aan een klacht in te dienen als ik het er niet mee eens was. Dat deed ik direct na ons gesprek. Vervolgens heb ik een melding gedaan bij de Diabetes Vereniging Nederland dat ik hier tegenaan liep.

Ik werd gebeld door de verzekeraar. Tijdens dat gesprek heb ik nogmaals uitgelegd dat ik dankzij deze insuline eindelijk goed in gesteld ben en geen andere wil. En dat ik het bijzonder raar vind dat de verzekeraar de uiteindelijke beslissing over welke insuline ik krijg aan de apotheker overlaat. Terwijl die man, hoe aardig hij ook is, mij wel medicijnen meegeeft maar geen idee heeft wat de uitwerking ervan is. Daarvoor zijn er internisten en diabetesverpleegkundigen. Eind van het liedje was dat mijn internist zeker wel aan mijn apotheker mag doorgeven welke insulinesoort ik nodig heb. Pfff, dacht ik, gelukkig dan maar. 
Ondertussen had mijn diabetesverpleegkundige me een melding doorgegeven waaruit duidelijk bleek dat Fiasp niet onder het preferentiebeleid valt en had mijn internist ook gemaild dat hij het zou regelen.

Ik weet niet wat er is misgegaan, maar vandaag stond er in mijn mailbox een bericht dat er medicijnen klaarlagen voor mij in de apotheek. Ik had geen bestelling geplaatst. Aangezien Marinus zijn eigen medicijnen ging ophalen, vroeg hij ook naar de mijne. Dat bleek dus een doosje Novorapid te zijn. 

Na alle mails en telefoongesprekken word ik op deze manier voor het blok gezet. Alle argumenten worden overruled en de verzekeraar lijkt samen te spannen met de apotheker en duwt mij ongewild deze insuline door de strot. Belachelijk!

Even een vergelijkend warenonderzoek:

Links Fiasp: de insuline waar ik de laatste tijd zoveel beter mee ben ingesteld.
Rechts: Novorapid, waar ik jaren mee aangemodderd heb

Kijk naar de werkzame stoffen. Er is wel degelijk verschil tussen de twee.

Ik ben geen farmaceut maar ik heb me laten vertellen dat de niacinamide bij Fiasp zorgt voor een iets snellere werking van de insuline. Wat erg handig is als je insulinegevoeligheid afneemt, zoals dat bij mij het geval is.

Maar dan nu de kosten waarop OHRA wil besparen door dit preferentiebeleid te voeren.
Fiasp kost per 3 ml EU 7,06      Novorapid kost per 3 ml EU 6,40
Als ik 3 ml insuline per week gebruik is de Fiasp 0,66 x 52 = EU 34,32 per jaar duurder.

WOW OHRA WAT EEN BESPARING: 34,32 per jaar !!!

Medisch Toiletpas

Een van de problemen die ik ondervind doordat ik heel lang niet goed was ingesteld als diabeet, is dat ik een zeer onregelmatige stoelgang heb, zoals dat zo deftig heet. Defecatie in zorgtermen, afgekort def. Of faeces in Latijn, in het Nederlands feces.
Hoe je het ook noemt, het kan je leven flink zuur maken als je ermee geconfronteerd wordt. 

De eerste complicatie die zich aandiende nadat ik als type 1 diabeet was gediagnostiseerd, was neuropathie, dat is: beschadiging van de zenuwbanen. Dat begon in 1984, 13 jaar na de diagnose. De klachten in de handen en voeten begonnen met tintelingen, maar werden al snel flinke steken pijn, dove vingers en voeten, overgevoeligheid van de voeten met name en kramp overal in het lijf. Ik was al motorisch gestoord, maar dat werd erger omdat de zenuwbanen mij vaak de verkeerde kant op stuurden, bij wijze van spreken.

De laatste 15 jaar rukte de  neuropathie zover op dat ook mijn autonome zenuwstelsel aangetast werd. Daar vallen de ademhaling en hartslag onder en ook de stofwisseling. In het begin van die periode kreeg ik last van hevige aanvallen van diarree die zo plotseling opkwamen dat ik direct naar het toilet moest. Op zeker moment konden we niet meer normaal een eind rijden, omdat ieder moment zo'n aanval kon optreden. Hinderlijk en ook beschamend.
In die periode kon je nog wel naar een openbaar toilet, zoals bij een benzinestation en zelfs in de supermarkten hadden ze die. En natuurlijk kon je in een café of restaurant de wc gebruiken als je het nestjes vroeg. Maar toen kwam corona. En dan loop je boodschappen te doen en ineens is daar die drang en geen mogelijkheid voor verlichting. Gelukkig heb ik een goede zindelijkheidstraining gehad en kan de boel schoon houden, maar het is allesbehalve een pretje, 

Toen las ik ineens in de Libelle het volgende stukje: 

Ik heb de pas meteen aangevraagd en kreeg hem al snel in de bus. De pictogrammen aan de achterkant vind ik heel grappig. 

 

 De Stichting Medisch Toiletpas Nederland heeft mensen nodig die meer bekendheid geven aan de pas en de Stichting die daarachter zit. Er zijn ook vrijwilligers nodig die in hun eigen omgeving winkeliers bewust maken van de toiletpas en het doel hiervan. Dit stukje op mijn blog leek me een goede start.

Tot slot: toen ik 11 jaar  oud met mijn net gediagnostiseerde diabetes op de kinderafdeling van het Beatrixziekenhuis in Gorinchem lag, vroeg een verpleegster in de ochtend of ik al defecatie had gehad. Ik keek haar zo stomverwonderd aan dat ze in de lach schoot. Ontlasting bedoelde ze. Nog geen begrip bij mij. Grote boodschap dan? Ja, die wel!