Dansen met de wolven

Al vanaf 2 mei niet meer geschreven maar de afgelopen tijd waren alle dagen druk bezet.
Ik schreef afgelopen vrijdag aan mijn Mensendiecktherapeute, Ellen:

Kunnen we niet regelen dat we er per dag een aantal werkbare uren bijkrijgen en dan met alle benodigde energie. Zodra iemand werk heeft, vind ik dat eigenlijk horen bij de
standaard secundaire arbeidsvoorwaarden.

Maar zij schreef terug dat ze dat niet voor mij in orde kon brengen.

Ik was van plan de hele week in te halen met mooie beschrijvingen, maar wie zit daar op te wachten? Op het plezier om de Masterclass Dirigeren met Mariss Jansons (2/5)? Op het verdriet en de voldoening rond het sterven van een broze 93-jarige dame (3/5)? En toen was er de Dodenherdenking (4/5)  een uitstap naar Ede voor een mooie dienst en ’s avonds een musical in De Rijp (6/5) met een collega-dominee die een dronken gast speelde. Dan zijn we nog maar 4 dagen verder.

De afgelopen week vanaf 7 mei was het met een aardig aantal mensen van beide werkplekken heel spannend wat hun gezondheid betreft. Mijn eigen gezondheid boet daarbij in. Zo gaat dat al jaren. Ik merk dat ik echt moet opletten op tijd van spuitplek te wisselen. Ben nu ook weer een dag te laat. De ochtendsuikers zijn nog steeds niet om te juichen, maar om daar dan extra aandacht aan te geven – dat lukt me niet.

Ik zou zo graag ook nog eens hot news behandelen, zoals het bericht van de Maya-kalender-goeroe Patrick Geryl. Die beweerde gisteren dat hij niet onder de indruk is van nieuwe gegevens over de einde-tijd-berekening van de Maya’s. En tja, hij wilde ooit naar Afrika om het einde der tijden daar af te wachten, maar inmiddels heeft hij suikerziekte.

Ik citeer hem maar even: 'Naar Afrika reizen gaat niet lukken', vertelt hij. 'Ik heb nu suikerziekte. Zonder insulinepomp kan ik niet lang leven. Maar goed, waarschijnlijk hoeft dat ook niet. Ik wacht het hier wel af.'
Wat een gezeur! Waarom zouden ze in Afrika niet de middelen hebben om diabeten in leven te houden? Geen batterijen (AAA) soms voor die insulinepomp? Wat een onzin.Als je echt het einde der tijden mee wilt maken, kun je altijd nog ouderwetse insulinespuiten meenemen. Ik heb ze al die jaren bewaard.

Een man zoals Geryl die zulke boute uitspraken doet over het einde van de aarde maar dan bang is voor zijn eigen hachie – dat is zielig.

Overigens is het ook best gevaarlijk in de Purmerpolder. Ik reed pas langs de Nes, dat is een gebied achter ons tegen Ilpendam. Ze lopen er al langer maar eindelijk heb ik een foto gemaakt van de wilde dieren die daar lopen. Nog even en je ziet rookpluimen achter de pastorie en denk dan aan Kevin Kostners Dances with wolves. Yeah, that’s the real life!

 Maar morgen gaat het over moederdag, terwijl ik vandaag mijn broer Harry uit Canada aan de telefoon had met zorgen over onze vader. Daar heb ik wel meteen werk van gemaakt, maar zorgelijk blijft het wel.