Pinksterpraat

Pinksteren: ik denk dan terug aan mezelf als kind met korte jurk en paardenstaart, paarse bloemen en zonovergoten weilanden met veel hoog gras. Een paardenstaart had ik vanmorgen ook in de kerk, al was het alleen al omdat het erg warm was in mijn toga, vervaardigd van zware lakenstof en fluweel. Weet niet of ik het volhoud die te dragen tijdens de diensten de rest van de zomer.

De dienst ging er ontspannen aan toe vanmorgen: de kinderen hadden cadeautjes gemaakt voor de kerkgangers. Mooie teksten versierd met mooie plakplaatjes, strikjes én een snoepje erbij.

De bloedsuiker is de laatste dagen weer wat hoger ’s morgens, maar afgesproken met dr Verburg dat ik de basale stand even zo laat, met het oog op onze reis. Mijn gemiddelde bloedsuiker was in de korte tijd dat ik de  insulinepomp gebruik al gedaald – in Hba1c termen van 11 naar 9,5. Tegenwoordig hanteren ze andere cijfers, daar moet ik nog aan wennen. Maar er was nu al verbetering te zien dus, goed.
Bovendien was ik qua gewicht niet aangekomen, wat meestal wel gebeurt met een scherpere instelling. Na onze reis wil ik wel wat kilo’s kwijtraken, want het gaat me in de weg zitten.

Met Nanny Appel (zie 14 mei) lekker in de tuin gewerkt na de dienst.
Daar was ze altijd goed in en gek op. We hebben buxusstekjes met entstof in bakjes op een schaduwrijk plekje op het oude terras geplaatst. Hoop dat ik over een jaar kleine buxusplantjes heb om lege plekken in de tuin mee op te vullen.
Ook hebben we kruiden verpoot in een aquarium en aardbeien- en groenteplantjes in mijn vierkantemeter bak geplaatst. Flink veel water erbij en omdat de zon volop scheen een parasol neergezet. Ik had twee dagen eerder overdag gesproeid en de komkommerplanten hadden verbrandde bladeren. De slakken heb ik niet meer gezien. De zoutkuur was afdoende. Heb inmiddels wel iets vriendelijker slakkenkorrels.
En drie bloembakjes met vlijtige liesjes gevuld. Groeit zo lekker en ziet er gezellig uit bij de achterdeur.

Nanny naar huis gebracht met onze hond Mike die bij haar logeert tijdens onze vakantie. Op de terug weg van Warm Thuis voelde ik me wat wiebelig en zijn Marinus en ik bij Hoorn maar langs de McDrive gereden voor een heerlijk ijsje. Dat was precies wat ik nodig had. Rond 6 uur was de bloedsuiker 7,4. En wat een heerlijk vooruitzicht om morgen een hele dag te hebben om alles voor de reis voor te bereiden, inclusief het lezen van bijbelteksten die te maken hebben met onze bestemmingen. Ik kijk vooral uit naar de tempel van Artemis in Efeze.

De apostel Paulus trad op tegen de aanbidding van Artemis op een van zijn reizen. De zilversmeden van de beroemde Artemis-beeldjes kwamen in opstand, want broodroof dreigde. Men komt bijeen in de ‘arena’ van Efeze en er dreigt een enorme rel te ontstaan. Prachtig beschrijft  Karel Eykman in Woord voor Woord hoe vervolgens een gemeenteambtenaar de gemoederen bedaart  door zijn zeer saaie betoog.
Artemis was een moedergodin. Dat botste uiteraard met het paternalistisch ingestelde christendom. Kijken of we straks nog een beeldje van haar kunnen kopen. Vast wel.

Zo zullen we de tempel niet meer aantreffen, vrees ik.

I hate snails

Ben net terug van een avond ter introductie van een Israël-reis in de Beets. Om voldoende deelnemers te hebben willen we samen met mijn collega Birke Rapp de reis gaan organiseren.
Deze bijeenkomst was heel inspirerend, want een aantal mensen uit de groep was er al eens eerder. Na onze reis naar Turkije gaan Marinus en ik zo'n avond beleggen voor de mensen van de Purmerkerk die interesse getoond hebben.
Vandaag begon ik een beetje te wennen aan het warme weer. De bloeduikers zijn wat aan het schommelen. Kijk je op internet, dan zie je overal waarschuwingen voor hypo's bij warm weer. Bij mij werkt het natuurlijk weer contra, want ik 'kom weer hoog de nacht uit'. Omdat ik ergens las dat door uitdroging bij warm weer hoge bloedsuikers kunnen voorkomen, heb ik maar wat extra water gedronken. Én misschien ben ik te voorzichtig met insuline bij de maaltijden om die vervelende hypo's te voorkomen? Ik wil ook niet nog dikker worden dan ik al ben. Er moet minstens 5 kilo af.
Morgen heb ik een afspraak met de internist, dan is er weer overleg.
Inmiddels ben ik voor de reis diverse dingen aan het inkopen en regelen. Bij de apotheek heb ik vandaag een medicijnen-paspoort gehaald. Het klinkt heel deftig, maar het is gewoon een papiertje met een medicatie-lijst. Ik had nog wat extra makkelijke broeken met elastiek nodig, dus ben even naar de markt op het Buikslotermeerplein gegaan. Erg leuk! Stond ook een groenteboer met hollandse aarbeien, mmmmm! Die verkoopt ook verse kapucijners, vertelde hij me desgevraagd. Vanaf half juni maar weer eens gaan kijken. Komende dagen hoop ik tussen de voorbereidingen voor Pinksteren door ook wat te kunnen doen aan mijn piepkleine groente-kruidentuintje. Ik heb al 2x komkommer en 1x tomaat, 1 laurier, 1 salvia, 1 munt en een paar aardbeitjes. De peterselie is opgegeten door de slakken, dus die moet ik opnieuw plaatsen. Ik wil wat sla planten, bieten, bosui, etc. Moet wel zorgen dat de kinderen de boel water geven als wij weg zijn. Ook het aquarium binnen met de rest van de tuinkruiden.
En de slakken in de gaten houden.... Indiane Jones (Harrison Ford) komt in alle films op zeker moment altijd slangen tegen en mompelt dan: I hate snakes. In mijn geval: I hate snails.

De hitte doorstaan

Nog steeds dinsdag 22 mei. Vanmorgen een vervelende start gehad. 'You know how I feel' was het thema van mijn vorige blog, maar er zijn weinig mensen die het precies mee kunnen voelen: zo hoog zitten en die specifieke diabetes-dorst hebben en moeheid voelen. En natuurlijk valt het uiteindelijk allemaal weer mee. Fles spagroen erdoor gejast en vanmiddag alweer een heuse hypo gehad. Komende vrijdag even in conclaaf met de internist hoe in te spelen op de hitte volgende week als we op orientatie-reis gaan naar Turkije.
Heb vandaag voor beide werkkringen lekker gewerkt, met name vanavond met dalende temperaturen.
Komende dagen zijn er allerlei klussen die puntjes op de i vergen. Ik heb alweer een deadline gemist, maar het komt wel goed, maar het heeft wel allemaal tijd nodig. Sommigen zeggen: tijd is geld, bij mij is tijd energie.

Vandaag was ik o.a. ook in het ziekenhuis om tabletten op te halen voor Jannes die hij slikt tegen overmatige acné. Hij had een afspraak gemist met de dermatoloog en was 'running out of tablets'.
Er lag een vrij dwingend geel memo-post-briefje (hoe heten die dingen) op mijn bureau met:
Vergeet niet Kemperman te bellen, mama. En inderdaad vergat mama dat niet. Zoals ik het telefonisch bracht veroorzaakte het veel hilariteit op de afdeling. Pubers kennen ze daar goed. Maar gelukkig kreeg ik een recept mee voor tabletten en een nieuwe afspraak.

Ben ondertussen druk bezig te denken wat ik voor die reis nodig heb aan attributen. Dat zal deze keer behoorlijk meer zijn dan voorgaande reizen. Een extra pomp, pennen voor als de beide pompen het af laten weten. Extra attributen voor het inbrengen van het materiaal - daar hebben ze een 'ei' voor ontwikkeld o.a., dus moet ik 2 eieren meenemen. Hutkoffertje meenemen maar. Voor de toiletspullen heb ik reis-sets gekocht vandaag, zodat we niet literflacons hoeven mee te zeulen.

Ik wil zo graag voor de reis ook inhoudelijk nog het een en ander lezen. We gaan plekken verkennen die te maken hebben met Johannes en Paulus. Ik kijk erg uit naar Efeze en zeker Patmos.

High, You know how I feel

Beetje vroeg wakker: 5.30 uur met een enorme dorst. Zo'n ouderwetse suikerziekte-dorst, waarbij je maar aan één ding denkt: drinken, drinken en nog eens drinken. Gauw meten en ja hoor: bingo: 21,6!
Terwijl het gisteren zo mooi was: de hele dag rond de 5.
Dat is lang geleden en waarschijnlijk daarom ook dat ik meteen zo'n grote dorst ontwikkel. Het lichaam is het (gelukkig) niet meer gewend zo hoog te zitten. Ben nu aan mij vierde glas Spa groen: lekker!
En heb zojuist het lied gevonden waarvan flarden door mijn hoofd speelden, maar dat ik niet thuis kon brengen. Iets met high up in the sky? Dat bracht me niet meteen verder, behalve dan bij wat onduidelijke gospel-liedjes. Tenminste niet bij dat lied waarvan de melodie steeds duidelijker doorkwam in mijn hoofd. Stevig, beetje al la Sinatra. Totdat ik 'You know how I feel' binnen kreeg. Toen was google er snel klaar mee.
Natuurlijk is dat Michael Bublé. En hij zingt over een vogel die hoog in de lucht vliegt en niet over hoge bloedsuikers. Maar ik vind het wel een mooi lied en ik vond er een aardig YouTube filmpje bij, in de stijl van James Bond, dat ik er maar meteen bijzet:
http://youtu.be/Edwsf-8F3sI

I'm feeling good - dat hoop ik na een fikse insuline toediening weer te bereiken.
Om me daarna weer als een 'fish in the sea' te voelen. In ieder geval:

It's a new dawn
It's a new day
It's a new life
For me
And I'm feeling good
I'm feeling good

These feet are made for walking

Weer een bijzonder weekend. Gisteren werd ik door een hypo gehinderd om op bezoek te gaan bij iemand. Terwijl ik vaak door hypo’s heen gewoon een preek hou – terwijl het zweet langs mijn rug loopt - of een vergadering doorsta. Maar dat is dan al gaande. Dat is iets anders dan nog de auto moeten instappen en naar iemand toerijden en aanhoren en meeleven. Dus ik was er een dag later vandaag aan het eind van de middag en heb een mooie collage gemaakt voor haar van haar overleden moeder. Dat was gisteren – met die hypo – niet gelukt. Maar ook door tijdsdruk vanwege een gepland etentje met dochterlief en vriendin.

Vanmorgen ging alles goed bij een dienst voor jong en oud en met mensen met een verstandelijke beperking in de Taborkerk. Marinus en ik hadden Piet, een  cliënt meegenomen – dat was gezellig! Het ging over wees-zijn na Hemelvaart. Over alleen zijn, heimwee, afscheid nemen. Herkenbaar voor de meesten. In een hemelvaart-weekend waren er toch nog aardig wat mensen. Ik heb lang getwijfeld over een gedicht van Hans Lodeizen waar ik aan moest denken bij de voorbereiding. Het is een echt vijftiger gedicht met veel ruimhartige fantasie, maar het is zo mooi.

Het gaat om iemand die wacht om begeestering en het komt niet. Het eindigt met:

Nu ben je niet gekomen

En zachtjes ga ik dicht.

Ik werkte dat vandaag helemaal niet uit. Ook niet ‘de nacht die groter wordt in mijn hart’,  terwijl dat zomaar had gekund. Ik merk dat ik steeds meer dingen open laat – overlaat aan mensen om zelf in te vullen. Er kwam iemand op jij af die zei: Je verbaast me steeds weer. Mooi is dat.

Ik kreeg positief bericht van Menno Sluijter wat betreft de radioactieve behandeling voor neuropathie.

Moest zo lachen om zijn omschrijving van de behandeling: die is saai! 20 minuten wachten met weinig tot geen resultaat. We zullen zien. Ik doe het voor mijn gezondheid, mijn voetjes.
Ze moeten –graag – nog even blijven. Komende week wordt het druk. Moet er nu nog niet aan denken, maar het komt allemaal goed. Als die voetjes maar blijven doorgaan.

These feet are made for walking and that's just what they'll do .....!

Onwaarschijnlijk mooi

Onwaarschijnlijk mooi waren de bloedsuikers vandaag weer tot dit moment. Net gemeten: 13,2. Da’s dan weer jammer. En vanmorgen startte ik toch prachtig met 7,7 en daarna – na een licht ontbijt – een 8,1, maar er brak een flinke hoofdpijn door – zo eentje die toch duidt op een hypo ervoor. Dus ik ben bang dat ik vannacht moet gaan meten. En nu toch maar 2 E bolus geven of niet? Nee, niet doen en dan kijken wat-ie doet. Als ik er morgen uitkom met een mooie bloedsuiker zonder hoofdpijn, weet ik dat ik ’s nachts wat minder insuline basaal kan toedienen. Dus hoef ik ook niet ’s nachts te meten. Slim zijn we weer!  En ja, ik slaap graag door.

Vandaag was het een bureau-klusjes-dag. Alleen al de overdracht van het penningmeesterschap van het Werkverband van predikanten – voorheen de ring – kostte me minstens twee uur.
Vandaag kwam ook de reserve-pomp binnen, waarvoor ik meteen een verzekering kon regelen bij Mediq Direct. Als we straks op vakantie gaan,  is dat toch met tenminste 6400 euro aan insulinepompen. Ik kreeg ook weer een mailtje van Liesanne,  een jonge vrouw van begin 20 jaar die nu al dezelfde neuropathische klachten heeft als ik, maar dan 30 jaar te vroeg. Ik las haar verhaal in een diabeten-blad. Ze vroeg om reacties van mensen in haar leeftijdscategorie, maar ik heb toch maar gereageerd, ook al ben ik natuurlijk bejaard ten opzochte van haar. Ik denk zelf nog altijd dat ik 17 ben, maar dat is aan de binnenkant van mijn hersenpan zo. Daarbuiten is het echt anders.

Ze schrijft zo mooi verhullend over de rottige ‘side-effects’ van diabetes:
"Verder gaat het hier redelijk. Heb wel veel pijn, iets te veel maar goed. Komt er eigenlijk op neer dat ik de laatste 2, 3 weken met pijn rond de 10+ rond loop. Maar na slechte dagen komen goeie dagen.
Ik hoop dat het binnenkort even iets minder aanwezig is. Ik merk dat ik er moe van wordt en niet meer zo goed kan opladen :( "
Rot voor haar. 10+ is niet niks. Ik moet ook cijfers geven en die van mij liggen meestal rond de 7-8.

Gisteren had ik vriendin Bea aan de telefoon over een anesthesist Menno Sluijter die veel heeft gedaan en doet aan pijnbestrijding, met name chronische pijn. Met behulp van radiofrekwentie probeert hij verlichting te brengen in pijnen die mensen moeten doorstaan. Hij woont in Zwitserland, maar komt regelmatig naar Nederland om diverse patienten te bezoeken en verlichting te brengen. Toen Bea daarmee kwam aanzetten was ik net bezig de overstap te maken naar de insulinepomp en had weinig oren naar weer zo’n alternatieve therapie, maar nu denk ik dat ik dat toch een kans wil geven. En misschien is het ook wat voor Liesanne. We moeten al het positieve aangrijpen.

Vandaag heb ik de DVD besteld van de film Les untouchables. Die DVD  komt pas in september uit, maar een download hebben we al gezien, samen met Renske en genoten van deze film. Over een steenrijke man die compleet verlamd is en een jonge ex-criminele negerman – fan van Earth, Wind & Fire – die hem moet verzorgen. Fantastisch ontwapenende film. Gaan ze met z’n 2en naar de opera. Zegt de verzorger ineens: die vent die zingt is een boom, hoe lang duurt deze shit? Tja, vier uur. No kidding! Zo werkt cultuur.

Ten behoeve van mijn lieve Marinus ga ik in juni naar de Parcifal van Wagner: Vier – en – een – half – uur. Ook de Götterdammerung heb ik door staan: 5 uur en 40 minuten. Over pijngrenzen hebben we het dan niet. Als het mooi is, kan je veel hebben.

By the way - dankzij mijn dochter Renske ook nog niets gedaan aan een vorm van foto-shoppen zonder ingewikkeldheden. Is wel aardig geworden.

The good life

Vandaag een zeer ontspannen Hemelvaartsdag gehad. Ik kwam redelijk goed de nacht uit, wel boven de 10. Meteen van spuitplek gewisseld – dat gaat me steeds makkelijker en sneller af.

Vanmorgen kwam onze lieve vriendin Nanny Appel uit Zuidermeer met de taxi. We dronken koffie, bereidden een minestronesoep uit het blad van een grote supermarktketen in Nederland voor en gingen nog even naar Zaandam, omdat daar een winkel van die keten open was. Ik had het onzalige idee opgevat om vegetarische hamburgers te maken, incl. bruine vloerkadetten. Daar had zoonlief Jannes geen zin in. Dus we kochten in iedere geval ‘gewone hamburgers’, hoewel deze biologisch en van rundvlees waren, omdat die winkelketen blijkbaar niet zo voor varkenshamburgers is (of wij hebben niet goed gekeken?). Ook  wilde ik Limabonen hebben, die in die minestronesoep hoorden. Ik had ze in de soep al vervangen door witte bonen, maar toch maar even aangeschaft voor een volgende keer. Zo ook Quinoa, dat we gisteren aten – een nieuw product, een graansoort uit Zuid-Amerika, zo lekker! Als je dan toch in zo’n winkel op je gemak aan het rondkijken bent, kom je ook aparte dingen tegen, zoals Mikado van chocolade-stengels.  Dat gaan we na het eten spelen (en opeten) En alcoholvrije Chardonnay wijn – ook maar in het mandje, want daar had ik over gelezen, in het blad van diezelfde grote supermarktketen uit Nederland.
Terug thuis konden we meteen aan tafel, dankzij Marinus. Er stonden allerlei lekker dingen op tafel om op de chiabatta te smeren of om ermee beleggen. En de soep was zeer geslaagd en zeer vullend.

Lekker een middagdutje erna en toen even aan de slag in de tuin. Ondertussen hadden ‘de mannen’ al het meeste van het gras gemaaid. Jannes doet dat grasmaaien sinds vorig jaar en wil ook wel de slootkanten doen, zodat Marinus weer wat werk uit handen genomen wordt.

Sinds vorig jaar heb ik een bak met onkruidremmende worteldoek en aarde vlak bij de tuindeur voor tuinkruiden etc. Vorig jaar ging veel mis door de overmacht van vraatzuchtige slakken. Dit keer ga ik beter opletten. De kruiden heb ik binnen in een oud aquarium gezet. Buiten komen diverse plantjes, ik wil ook wat sla kweken, komkommer, tomaat, laurier, etc. Hopen dat het dit jaar wat wordt.
Onze tuin is vergeven van zevenblad. Ik heb eco-spul daartegen gekocht, maar moet nog zien of dat werkt. 3000 vierkante meter tuin is mooi, maar niet met zevenblad, oprukkende hedera en massale fluweelboom-opslag. Marinus doet wat hij kan met een oude grasmaaier hobbelend dwars door de borders en perken.
Die bak met groenten en kruiden is ontstaan door een idee van square gardening, dat  in Nederland door de jongeman Jelle onder de aandacht is gebracht. Hij noemt het de makkelijke moestuin. Zie http://www.makkelijkemoestuin.nl 
Hij was te lui om veel te moeten wieden en sproeien en verzon een methode waarbij dat niet nodig is en er toch veel rendement is.Hij heeft een ingewikkelde verhouding bedacht tussen humusaarde, turf en een soort isolatiemateriaal dat vocht vasthoudt. Ik houd het wat simpeler met gewone aarde en toch maar sproeien en wat wieden.

Ik volg de laatste tijd met veel interesse het nieuws rond initiatieven om in steden bouwterreinen voor groente- en fruitvoorziening te gebruiken. Zelfs op daken kan er groente verbouwd worden. Al die verlaten bedrijfsterreinen kunnen straks omgebouwd worden tot mega-moestuinen en boomgaarden. Dat zou geweldig zijn. Ook heerlijk voor de mensen om het groen weer op te zien rukken tussen al het asfalt.

Na een gezellige happy hour, met wijntjes en een whiskey voor Marinus,  gezeten op onze leunstoelen in de keuken, heb ik samen met Nanny alles klaargezet voor de hamburger maaltijd. Voor de heren was er een dubbele hamburger op een bruine vloerkadet met sla, komkommersalade, tomaat, rode uiringen en tuinkers. Nanny en ik beperkten ons tot een enkele vegaburger, aangeklede sla met sperzieboontjes en aardappelschijfjes uit de Actifry, een geweldig apparaat!

Lekker toetje, kopje koffie met een spelletje mikado, waarbij Marinus verschrikkelijk vals speelde en Nanny vreselijk moest lachen.  Het was een heerlijk ontspannen rit heen naar en weer terug van Zuidermeer.

Oh ja, zojuist even die alcoholvrije wijn geprobeerd…… hummm, helaas niet te …….! Als je dan geen alcohol wilt drinken, drink dan water zou ik zeggen.

Blinded by the light

Het was een bijzondere dag in meerdere opzichten. Geen enkele keer kwam de bloeduiker boven de 10, behalve zojuist, vlak voor de nacht 10,8! Mooi met reserve de nacht in, daar hou ik wel van.

Mooie dingen vandaag meegemaakt. Vanmorgen een goeie start met Ellen, mijn Mensendieck-therapeute. Die voelt nu al verschil met de spierspanning in mijn kuiten sinds de insulinepomptherapie.

Daarna naar de werkgemeenschap voor predikanten, waar ik het interview van Marten Toonder voorlas (zie gisteren). We hadden een mooie discussie over euthanasie met verrassende standpunten en goede ideeën van iedereen. Het was wel duidelijk dat ik groot voorstander ben van eigen wilsbeschikking en autonomie op het gebied van sterven. Ik heb zoveel leed door uitstel van het mogen sterven meegemaakt. Mijn devies is: ruim baan voor de dood. En de enige die beslist is degene die gaat en wil sterven.

Daarna werd ik naar huis gebracht door collega Hans en ging snel weer op pad met dochter Renske naar Amstelveen om wat te shoppen voordat ik naar de oogarts moest. Dat ging prima. Renske heeft goed gereden. Ik had een afspraak om 14.50 in het Kennemerkergasthuis met mijn bijzonder goede oogdokter Desirée van der Fetlz. We waren pas om 18.30 thuis.

Het licht in de ogen deed me weer net zo zeer als in 1992 toen het helemaal mis dreigde te gaan met mijn ogen rondom en na de geboorte van Renske. Gelukkig was nu alles goed.
Geen onregelmatigheden, geen onrust. Ik moet in september weer een contrast-vloeistof-foto laten maken om in de diepte te kijken  of alles oké is. Omdat mijn bloedsuikers nu lager zijn dan voorheen was het afwachten hoe de vaten in de ogen daarop zouden reageren. Ooit ben ik vlak voor Kerst in 1984 terecht gekomen in het Ooglijdersgasthuis in Utrecht met hele rare oogklachten. Het leek net of ik in een fototoestel keek waarvan de lens niet scherp te stellen was. Grote paniek in dat Ooglijdersgasthuis, tot ik mijn internist later aan de telefoon kreeg die meldde dat verbeteringen van de diabetes-instelling tijdelijk tot meer klachten kunnen leiden.

Na het gedruppel in de ogen – waarbij de pupillen vergroten en het licht scherper naar binnen valt - was het fijn dat Renske auto reed. Voor Desirée was het mooi om te zien dat de dochter die ooit in een kinderwagen de laserbehandelingen van moeder bijgewoond had, nu in staat was diezelfde moeder weer naar huis te vervoeren. Manfred Mann zong lang geleden: Blinded by the light. Op de terugweg had Rens een cd-tje met Bruce Springsteen die hetzelfde nummer zong. Ai – blinded by the light.
Verlichting is de opdracht van het  boeddhisme. Als je last hebt van de ogen is verlichting geen pretje

Bij thuiskomst was het eten klaar dankzij Marinus. En Jannes hielp met afwassen….. ’s Avonds kwamen drie catechisanten de andere helft bekijken van de film Kruistocht in spijkerbroek. Dat was mooi. Nog even doorgepraat over tijdreizen. Tuurlijk kan dat niet, maar de fantasie is leuk. En omdat mijn pupillen inmiddels weer tot normale proporties teruggekeerd waren, kon ik twee van de drie heren mooi naar huis rijden.

Kijk en zo zagen mijn ogen eruit in februari 1989 vlak voor de ellende begon - net een planeet.
Ik denk weleens: de aarde heeft een serie vormen die op allerlei vlakken terugkomen.

De Geest van vrijheid

Vanmorgen te vroeg wakker om 6 uur met flinke kramp in de onderbenen. Dan helpt het om even wat stappen te zetten en dan maar meteen naar de computer toe en opstarten. Tegenwoordig is het eerste wat ik doe: bloedsuiker meten. Die was keurig 7,5. Maar ik voelde me wat wiebelig, dus nam een klein druivensuikertje uit een oranje zakje. Van mijn leverancier van diabetes-benodigheden krijg ik bij iedere bestelling altijd gratis een aantal van die oranje zakjes met druivensuiker erbij. Handig!

Zodra de kramp afneemt, duik ik weer lekker mijn bed in en slaap door tot half elf. Het was gisteravond laat geworden met schrijven voor het kerkblad, dus het  mag wel weer.

Om 10.30 is de bloeduiker 3,9 en ik voel me niet eens beroerd daarvan. Het is wel tekenend dat het nu zo laag is en ik de afgelopen dagen hoofdpijn had met wat hogere bloeduiksers en me soms ook wat misselijk voelde. Misschien toch een hypo ’s nachts? Voor je het weet ga je meer spuiten, daal je dieper en kom je met nog hogere bloedsuikers uit de nacht. Dus komende nacht maar even meten!

Ik neem twee druivensuikers en 1 koffie verkeerd en vertrek dan als de wiedeweerga naar de tandarts. Althans: ik doe een poging snel te vertrekken, maar de huissleutels zijn zoek en iedereen is weg, dus het huis moet wel op slot.
Het is maar goed dat er niemand in de buurt  is als ik weer eens mijn sleutels kwijt ben. *&^%$# !!!
Ze blijken uiteindelijk achterin de auto in de zak van mijn jas te zitten. Mooie plek, echt over nagedacht toch?! Er is ook nog eens kermis in Purmerend, dus ik moet een aardig eind omrijden terwijl ik al aan de late kant ben. Dat kan er nog wel bij.

Dit keer word ik gelukkig wel verdoofd bij de tandarts die voortvarend een gaatje in een boventand vult en meteen wat plekjes achterop bijwerkt.

Daarna door naar Warm Thuis waar onze oude vriendin Nanny Appel woont. Zij is ouderlinge van mijn kerk, maar heeft sinds een paar jaar Alzheimer. Twee jaar geleden dreigde het mis te gaan: ze raakte zeer in de war, at steeds minder en werd steeds depressiever. Omdat het zo goed klikte tussen ons, ben ik in rol van mantelzorger gestapt. Ik kreeg met veel humor meer dingen voor elkaar dan anderen. Samen met een neef en zijn vrouw en  twee vrouwen van de Purmerkerk konden we snel goede opvang op de rit zetten. En gelukkig kon ze ook al heel snel terecht in Warm Thuis, Zuidermeer: een prima locatie waar de mensen midden in het groen wonen, waar dieren op het erf scharrelen en iedereen lekker naar buiten kan als hij of zij wil. Ze mist haar man Johan, die inmiddels al 15 jaar geleden is gestorven. Ze hebben een pracht huwelijk gehad en vele mooie reizen gemaakt. Helaas geen kinderen. Ze heeft nog lang geprobeerd het vol te houden in haar eigen huis, maar dat lukte niet meer. In Warm Thuis moeten ze haar vaak afremmen, omdat ze zoveel wil doen en helpen. Ze zou eigenlijk bijna op de loonlijst kunnen, zeggen ze daar wel eens.

Ik had drie tassen met gewassen kleren mee en heb de kasten weer gereorganiseerd. Nu weer het restant van winterspullen mee om fris gewassen op te bergen en voorjaars- en zomerkleding in het zicht te leggen en te hangen. Ik heb een mooie donkerrode badmat meegenomen, want Nan gebruikte een handdoek en nog wat dingen om het leven te veraangenamen.

In Warm Thuis wonen zes mensen in één woning. Vanmiddag kreeg één van die zes  een telefoontje van haar zoon en daarna is de telefoon verdwenen. De begeleidster, Nanny en ik zoeken, maar niets te vinden. Als ik het nummer bel is het in gesprek. We lachen. Veel tijd gaat in Warm Thuis op aan zoeken.

Mijn bloedsuiker was bij de lunch 9,5. Na het tuttelen in Nanny’s kamer mag er wel een kwart gevulde koek bij en een kop koffie.
Thuis begin ik aan de aspergesoep die ik gisteren al had willen maken. Marinus komt thuis en we doen boodschappen. Om 18.00 uur word ik beloond met een prachtig bloeduiker: 6,0! Ik voel me ook prima daarbij. De voeten doen ook minder zeer als de bloedsuikers goed zijn.
We eten heerlijke aspergesoep (recept van tante Riek), aardappelen, snijbonen, varkenshaas en vegaschijf en een toetje na. Het is meer dan ik gewend ben. Ik bolus 4,5 maar dat blijkt na 2 uur niet genoeg: daar heb je hem weer – het mooie cijfer19.0 ! Bah! Dus nog eens 4 eenheden insuline erbij. En na 2 uur is het maar tot 15,5 gedaald. Ik aarzel, maar doe er nog eens 2 eenheden bij.
Ik bereken intussen wat ik waarschijnlijk aan koolhydraten binnengekregen heb bij het avondeten. Dat moet wel 55-60 KH zijn geweest, terwijl ik normaal niet boven de 40 kom. Vandaar…….
Beter opletten dus en vannacht meten.

Terugrijdend vanuit Zuidermeer hoorde ik dat ‘Boer zoekt vrouw’ gisteravond op tv was. Had ik gemist. Na het afwerken van mijn kerkblad-artikelen heb ik het alsnog gezien via de computer.
Morgen een bijeenkomst van de Werkgemeenschap van predikanten. Euthanasie komt ter sprake en ik moet een inleiding doen. Ik lees rake uitspraken voor uit een prachtig interview met Marten Toonder in 2003. Hij pleit voor een soepele regeling voor mensen die willen sterven, ook zonder medische noodzaak. Het interview werd afgenomen door Hans van Dam die ik nog ken uit de tijd dat ik werkte voor het Albert Schweitzer Fonds. Prachtig vind ik hoe Toonder aangeeft hoezeer de geest boven de materie uitgaat. En daarmee dat, als het lichaam op is, de geest de vrijheid moet hebben los te komen van deze wereld. Helemaal weer in het spoor van de aloude Plato, maar daarom niet achterhaald, integendeel.

Mooie citaten vind ik de volgende:

“Geest is: wat iemand of iets zegt, uitdrukt, overbrengt. Ook de woorden die nu hier staan. Omdat mensen die inhoud doorgeven. Ongeweten meestal, maar daarom misschien des te krachtiger. Een verhaal, een schilderij, een muziekstuk, een woord, een blik maakt een afdruk in de geest. En die afdruk doet iets met mensen. Bijvoorbeeld net een fractie anders kijken en daardoor anders beslissen en anders doen. Hierin wordt de wereld een fractie anders. En met die fractie als geheel iets anders. Iets menselijker of onmenselijker, iets vreedzamer of vijandiger, iets leefbaarder of onleefbaarder.

Die tweedeling in stof en geest vind ik wezenlijk. Wij scharrelen rond in een materiële wereld die hard en onbegrijpelijk is en die wij als de ware beschouwen. In die werkelijkheid verliezen wij dierbaren. Mensen die je hebben aangezien met een blik voor de eeuwigheid. Zij worden herinnering. Je mist hen vreselijk, je verdere leven lang. In mijn geval met de nadruk op lang. Daar heb je weet van, omdat je hersens, je stof, je voortdurend doen herinneren. Het alleen zijn is het probleem niet, maar de afwezigheid van mensen die je begrijpen; geestverwanten. Die eenzaamheid ervaar ik dagelijks.

Mijn leven is voltooid. Ik heb op mijn manier geprobeerd om in mijn leven en werk iets bij te dragen aan een leefbaardere wereld. Mijn voetafdrukken staan in mijn verhalen. De opdracht die ik voor mezelf heb gezien, is klaar. Toch ben ik hier nog en dat moet een misverstand zijn. De cirkel is al lang rond en het ergert me dat de consequentie hiervan uitblijft. De dood komt, maar ik vind wel dat die erg lang treuzelt.

Mensen die tegen vrijwillige levensbeëindiging zijn, de mensen die belissingen nemen, de veertigers die niet echt naar de ouderen luisteren, zitten gevangen in de verhalen van angst en juist zij blokkeren de natuurlijke uitgang van het leven. Dat is absurd en onverdraaglijk
Het besluit dat het genoeg is, is een Heilig Besluit, met hoofdletters. Als een mens zegt dat het genoeg is, is het genoeg. Of het nu om ziekte of ouderdom gaat. Het gaat hier om het laatste en tegelijk meest eigene, tere, intieme besluit dat een mens kan nemen: dat over zijn bloedeigen, materiële leven. Vrijheid te leven reikt tot in het sterven. Mensen moeten elkaar het licht in de ogen gunnen, ook als iemand de ogen voorgoed wil sluiten.”

Daar valt niet veel meer aan toe te voegen. Morgen weer een dag.
Vannacht hopelijk een goed bloeduiker. Is ook maar materie natuurlijk, maar ja, zonder dat lichaam kan mijn geest in deze wereld moeilijk functioneren.

Post Scriptum

Toch nog even dit: gisteren waren Marinus en ik in de stopera en hoorden en zagen Don Carlos van Verdi. Prachtig prachtig was het! Filips II die nog niet zo’n schurk is als hij lijkt, want hij treurt om niet beantwoorde liefde van de door hem – evenals zijn zoon Carlos-  geliefde Elisabeth van Valois.

Maar hij komt tot de conclusie dat zij nooit van hem gehouden heeft, dat haar hart gesloten is voor hem. Hij ziet nog voor zich dat haar blik glazig werd toen zij hem voor het eerst zag met zijn wit- grijze haar. Precies wat Marten Toonder bedoelt: de wereld kan in sommige ogenblikken een fractie anders worden, maar daarmee ook een totale omwenteling in iemands leven betekenen.

Je kunt zeggen: tragisch. Je kunt ook zeggen: mooi is het leven!

Hippie moeder

 

Nog even over moederdag. Mijn dochter Renske heeft een zware dobber aan mij, haar moeder. Ik voldoe niet aan het standaard model. Ze heeft zich daar inmiddels - geloof ik, hoop ik - wel bij neergelegd. Vandaag liet ik haar een oude foto zien. Ik heb die foto altijd een van de mooiste uit mijn collectie beschouwd.

De jurk die ik aan heb, vond ik zoooo prachtig. Wie die foto gemaakt heeft? Geen idee. ‘Mam, je bent een hippie’,  zei Renske.

Misschien dat een uitzending over CCC incorporated onlangs hiermee te maken heeft. Dat waren ook hippies.Ik kwam er achter dat het concert dat ik van hen meemaakte plaats vond op 1 mei 1974. Geweldig vond ik ze. En vooral dat ze allemaal samen woonden in een boerderij in de Peel. Dat wilde ik ook! Geen idee wat je in zo’n commune moet doen. Ik had me voorgenomen me toe te leggen op macramee. Dat zou mijn bijdrage worden aan zo’n gemeenschap.

Hier de foto uit begin jaren 70:

 En in 2006 heb ik op airmiles-punten een vliegles genomen en zag er weer net als een hippie uit:

Arme kinderen van mij – met zo’n hippie moeder en dan nog diabetes ook, waarover in de loop van komende week meer.

Kommunikaasie

Moederdag vandaag. Ik kreeg van mijn lieve Marinus een kop koffie met een cracker met kaas als ontbijtje. Geen kind gezien. Jannes is bij zijn vader. Renske zegt dat er een moederdag- bestelling voor mij onderweg is. Dat is dan weer leuk. Maar ik moest gewoon werken vanmorgen in de kerk. En had moederdag dankbaar als onderwerp aangegrepen. Het was een leuk verhaal geworden, waarmee ik de mensen weer lekker kon laten lachen.
Onder andere met het citaat: A man's mother is his misfortune, but his wife is his fault. Die is van de Engelse econoom Walter Bagehot uit de 19e eeuw. Een man's moeder is zijn pech, maar zijn vrouw is zijn eigen schuld.
Maar over moederdag wil ik het hier niet hebben. Wel over een stuk dat ik afgelopen week las op de Trouw-site. Over een vrouwelijke hoogleraar communicatie in de gezondheidszorg, Sandra van Dulmen. Ze is werkzaam in Nijmegen en analyseert gesprekken tussen artsen en patienten. Het gaat daarbij vooral om empathie, om waarachtig omgaan met de ander. Het is iets waar ik in al die jaren dat ik diabeet ben, dus patient, zo op hamer. Kundige artsen zijn vooral artsen die met mensen goed weten om te gaan. Deze Sandra van Dulmen heeft een prachtig voorbeeld van een zeer geslaagd gesprek tussen een dokter en een patient. Goeie kommunikaasie dus.

De patiënt heeft diabetes én hoge bloeddruk en de huisarts bevraagt haar uitvoerig over haar medicijngebruik. Keurig, vindt Van Dulmen. "Dat doet niet iedere arts standaard." Zo wil de huisarts weten of het lukt de pillen regelmatig in te nemen. Ja hoor, dat gaat goed, antwoordt de patiënte. Ze heeft moeite met Nederlands, maar begrijpt hem wel.
Vervolgens vraagt de arts door. Hoe vaak neemt u uw medicijnen? En hoeveel? "Soms de ene dag, soms de andere dag", luidt het antwoord. En, voegt de patiënte eraan toe, "als ik de pilletjes niet neem, neem ik peterselie in warm water." Ze giechelt een beetje, alsof ze zich geneert. Maar de huisarts vertrekt geen spier. Peterselie?, vraagt hij belangstellend. "Ja, dat is ook goed. Dat is natuurlijk medicijn", legt ze uit. Beter dus dan chemische pilletjes.

Wat je zou verwachten - een preek van de arts dat dit toch écht niet kan - blijft evenwel achterwege. Hij is een toonbeeld van begrip en kondigt aan dat hij nu eerst haar bloeddruk gaat meten. Die blijkt veel hoger dan bij de vorige controle. "Eigenlijk veel te hoog." Hij kijkt zijn patiënte vervolgens aan en komt met een even simpele als charmante oplossing. "Ik denk dat peterselie alléén voor u niet genoeg is. Daarnaast moet u óók iedere dag uw medicijnen nemen." De patiënte accepteert dit advies en lijkt doordrongen van de noodzaak.

Geweldig hè, zegt Van Dulmen, hoe slim de arts de traditionele afstand met zijn patiënt overbrugt. De patiënt heeft zo het gevoel dat de arts écht met haar meedenkt en meevoelt. "Ze voelt zich gerespecteerd. En empathie is een basisvoorwaarde voor goede communicatie. En het kost weinig. Een simpele hand op de schouder van een patiënt kan al veel betekenen."

Zulke (huis-)artsen zijn goud waard! Van zulke prachtexemplaren heb ik er in al die jaren dat ik diabetes heb gelukkig vele meegemaakt.
Overigens zweer ik bij veelvuldig gebruik van peterselie om de griep buiten de deur te houden. Klazien uit Zalk zou het met me eens zijn

Dansen met de wolven

Al vanaf 2 mei niet meer geschreven maar de afgelopen tijd waren alle dagen druk bezet.
Ik schreef afgelopen vrijdag aan mijn Mensendiecktherapeute, Ellen:

Kunnen we niet regelen dat we er per dag een aantal werkbare uren bijkrijgen en dan met alle benodigde energie. Zodra iemand werk heeft, vind ik dat eigenlijk horen bij de
standaard secundaire arbeidsvoorwaarden.

Maar zij schreef terug dat ze dat niet voor mij in orde kon brengen.

Ik was van plan de hele week in te halen met mooie beschrijvingen, maar wie zit daar op te wachten? Op het plezier om de Masterclass Dirigeren met Mariss Jansons (2/5)? Op het verdriet en de voldoening rond het sterven van een broze 93-jarige dame (3/5)? En toen was er de Dodenherdenking (4/5)  een uitstap naar Ede voor een mooie dienst en ’s avonds een musical in De Rijp (6/5) met een collega-dominee die een dronken gast speelde. Dan zijn we nog maar 4 dagen verder.

De afgelopen week vanaf 7 mei was het met een aardig aantal mensen van beide werkplekken heel spannend wat hun gezondheid betreft. Mijn eigen gezondheid boet daarbij in. Zo gaat dat al jaren. Ik merk dat ik echt moet opletten op tijd van spuitplek te wisselen. Ben nu ook weer een dag te laat. De ochtendsuikers zijn nog steeds niet om te juichen, maar om daar dan extra aandacht aan te geven – dat lukt me niet.

Ik zou zo graag ook nog eens hot news behandelen, zoals het bericht van de Maya-kalender-goeroe Patrick Geryl. Die beweerde gisteren dat hij niet onder de indruk is van nieuwe gegevens over de einde-tijd-berekening van de Maya’s. En tja, hij wilde ooit naar Afrika om het einde der tijden daar af te wachten, maar inmiddels heeft hij suikerziekte.

Ik citeer hem maar even: 'Naar Afrika reizen gaat niet lukken', vertelt hij. 'Ik heb nu suikerziekte. Zonder insulinepomp kan ik niet lang leven. Maar goed, waarschijnlijk hoeft dat ook niet. Ik wacht het hier wel af.'
Wat een gezeur! Waarom zouden ze in Afrika niet de middelen hebben om diabeten in leven te houden? Geen batterijen (AAA) soms voor die insulinepomp? Wat een onzin.Als je echt het einde der tijden mee wilt maken, kun je altijd nog ouderwetse insulinespuiten meenemen. Ik heb ze al die jaren bewaard.

Een man zoals Geryl die zulke boute uitspraken doet over het einde van de aarde maar dan bang is voor zijn eigen hachie – dat is zielig.

Overigens is het ook best gevaarlijk in de Purmerpolder. Ik reed pas langs de Nes, dat is een gebied achter ons tegen Ilpendam. Ze lopen er al langer maar eindelijk heb ik een foto gemaakt van de wilde dieren die daar lopen. Nog even en je ziet rookpluimen achter de pastorie en denk dan aan Kevin Kostners Dances with wolves. Yeah, that’s the real life!

 Maar morgen gaat het over moederdag, terwijl ik vandaag mijn broer Harry uit Canada aan de telefoon had met zorgen over onze vader. Daar heb ik wel meteen werk van gemaakt, maar zorgelijk blijft het wel.

Daaaaag van de arbeid

Ooit heb ik – toen 1 mei op een zondag viel – gepreekt in een kort rood jasje met in mijn oren rode oorbellen in de vorm van een kruisje. Inhoudelijk had ik me goed voorbereid. Dat was nog ver voor het tijdperk Google. Via het Instituur Sociale Geschiedenis in Amsterdam kreeg ik via de telefoon allerlei informatie over 1 mei en heb dat verwerkt in een overdenking over de dag van de arbeid. Na mijn voorgaan in de vrijzinnige geloofsgemeenschap van Meerkerk werd er nog maanden gepraat over mijn rode jasje en dito oorbellen.

Gisteren was het gezellig met een Lan-party van zoon Jannes. Hij had 10 vrienden en 1 vriendin op bezoek die samen aan hun computers allerlei spellen speelden. Ze bleven gezellig eten (ik had maar net genoeg!) en haalden de nacht door. Gelukkig hebben wij (d.w.z. Marinus en ik – Rens was gevlucht naar haar vriendje) er aardig doorheen geslapen. Vandaag heb ik hard gewerkt bij de Prinsenstichting (heel veel oude papieren opgeruimd) en vanavond weer voor de Purmerkerk. Ben net klaar. Zo meteen Pauw en Witteman kijken en dan op tijd slapen. Morgen gaan Marinus en ik naar Amsterdam voor een Masterclass dirigeren van het Concertgebouw-orkest o.l.v. Jansons. Die dirigent zag ik bij het nieuwjaarsconcert en vond hem zo leuk, dat ik dat wel eens live wilde meemaken. En zo gebeurt het morgen. Daarna door naar de voorbereiding van een uitvaart. Gisteren was ik bij de dame die stervende was en had een mooie ontmoeting met haar dochter. Dat zijn de goede dingen van mijn vak.

Ondertussen passen we op diabetes-gebied weer van alles aan. Mijn bloedsuikers ’s morgens bleven hoog en dus kreeg ik een mailtje van Belinda’s collega Simone: “Ik heb de waarden even met dr. Verburg bekeken. Hij vond het er al heel goed uitzien. Alleen is er in de nacht nog een stijging waardoor u ook nuchter hoog wakker wordt. Voorstel is dan ook om het blok van 04.00 tot 12.00 uur te verhogen met 0,1 - dat wordt dan 1.0.”
Voor mij was het duidelijk, maar ik ontving nog een mailtje van Simone: “Vandaag heb ik u de veranderde waarden doorgegeven voor de insulinepomp.Nu lees ik thuis nogmaals de mail door en ben opeens bang dat het niet duidelijk was. De stand moet dus met 0,1 ophoog en komt dan op 1,0. Bij het doorlezen van de mail leek het net of de komma en punt er niet stonden.”
Hoewel ik geen enkele twijfel had over de inhoud van de mail en de opdracht tot wijziging van de basale hoeveelheid, vond dit heel attent van haar! Niet voor niets las ik op internet al eerder berichten zoals deze: Het Waterland Ziekenhuis behoort als enige ziekenhuis boven het Noordzeekanaal tot de koplopers als het gaat om diabeteszorg. Dat blijkt althans uit een onderzoek van de Consumentenbond.

Nog even dit: een gemeentelid van mijn kerk wordt 65. Of we leuke dingen wisten van haar en op wilden sturen. Ik wist dat zij en haar huidige man ooit samen lid waren van de jeugdvereniging van de Purmerkerk en in die periode verkering kregen. En dat ze veel stond te knuffelen bij de Purmerkerk. Zij moet in die tijd zo’n vijftigerjaren kapsel (blond met haarband) hebben gehad. Die heb ik gehaald in de feestwinkel. Marinus en ik zijn vanavond voor de kerk vereeuwigd als pubers uit de 50-er jaren. We hebben lekker gelachen!