Sportschool

Vanmorgen heb ik 47,50 bespaard!
Minstens.
De kosten namelijk van drie uur huishoudelijke hulp en 1 training bij de sportschool.

Hoezo dat?

Marinus is zo moe de laatste tijd.
We raakten erover aan de praat afgelopen weekend.
Zal ik stoppen met mijn blog (www.lezenman.blogspot.com), zei de schat.
Ben jij gek, zei ik, subtiel als ik ben.
Maar ik heb er haast geen tijd voor, antwoordde Marinus.

Toen ging er bij mij een lichtje branden.

Ik was de laatste tijd een beetje aan het somberen.
Ik vond dat ik te weinig om handen had.
Oké: twee uur in de week Kunstgeschiedenis bij de HOVO.
Kan online, dus kost weinig tijd.
Oké: één keer in de twee weken naar Nijverdal, mantelzorg.
Kost twee dagen per maand, dus niet veel.
Na een paar leuke klussen in zomer en herfst begon ik me te vervelen.
Kreeg daarbij steeds meer rugpijn.
Nadat de vierde fysiotherapeute, waar ik een half uur in de week mee oefende, ermee ophield,
ben ik er ook mee opgehouden.
Ik kan toch zelf wel genoeg in beweging komen en blijven?
Dus ik dacht: ik ga gewoon iedere dag een half uurtje lopen.
Ik kom er niet toe.
Ik dacht: ik heb genoeg spullen in huis waarmee ik oefeningen kan doen.
Ik doe ze niet.
En daar word ik dan weer somber van.

Oh ja, ik zei dat er een lichtje ging branden.   

Hoe vaak maak je de wc en douche schoon, vroeg ik Marinus.
Wc één keer in de week, douche één keer in de 3 weken, zei hij.
Mooi, doe ik voortaan, zei ik.
Hoe vaak verschoon je het bed, vroeg ik vervolgens aan Marinus.
Om de drie weken, zei hij.
Mooi, doe ik voortaan, zei ik. Sowieso alle was en strijk, zei ik.
Wanneer geef je de planten water, vroeg ik Marinus.
Twee keer per week.
Mooi, doe ik voortaan, zei ik.
Het waslijstje met taken was snel gemaakt.

Dus vanmorgen vroeg opgestaan.
De wc viel mee, al was de letterbak al in geen tijden gepoetst.
Maar de badkamer was er erger aan toe: gele aanslag op de muren.
Dankzij google vond ik dé oplossing: schoonmaakazijn.
Hielp een beetje, maar echt schoon werd het pas toen ik een paar uur achter elkaar met een
borsteltje alle voegen stuk voor stuk afschrobde. Krukje erbij, want op de knieën gaat niet meer.
Dat werd dus een flinke work-out in de onze badkamer. 

Dus zeker 47,50 bespaard. 
Maar wel even snel naar een goedkope huishoudwinkel geweest.
Om een nieuwe vloerwisser te kopen,
Plus nog wat andere niet per se nodige maar wel leuke dingen gelijk meegenomen - - - -
Kijk, daar gaat je winst.
Maar wel tevreden.
Daar hou ik van: het nuttige met het noodzakelijke verenigen. En nu volhouden.

Oma

Op deze hele wereld is er maar een mens die ik mijn beste vriendin kan noemen en dat is Jeannette. Ik was 1 en zij 2 toen wij naast elkaar kwamen wonen op de Horst in Driebergen. We vochten elkaar vaak de zandbak uit, speelden elke dag samen, plukten in de herfst cantharellen in het park, zaten samen op balletles, kwamen in onze pubertijd ver van elkaar af te wonen maar bleven schrijven, zagen elkaar soms jaren nauwelijks, vooral toen zij kinderen kreeg en ik bijna fulltime werkte, maar door een crisis in mijn leven in 2003 kwamen we erachter dat er niemand anders is met wie wij zoveel delen als met elkaar. En zeker een steeds langer wordend verleden. Afgelopen 27 juni herdachten we samen dat onze moeders beiden op jonge leeftijd overleden, resp. 40 en 30 jaar geleden.

 Jeannette links, ik met 2 blonde staarten

Omdat Jeannette vroeg kinderen gekregen had die op hun beurt ook weer beiden vroeg vader werden, was zij al heel jong oma. Natuurlijk was ik blij voor haar, maar ik werd soms wel een beetje gek van de vele foto's en filmpjes die ze me telkens doorstuurde.

Nu ben ik zelf oma geworden.
7 mei is mijn kleinzoon Ethan geboren.
Een wolk van een baby.
Mijn dochter heeft de bevalling in 24 uur op eigen kracht 'volbracht' en geeft volop borstvoeding. Ben heel trots op haar!
Nu op mijn beurt staar ik de hele dag naar de foto's en slechts 2 filmpjes van die schat van een kleinzoon die ik doorgestuurd kreeg van dochter en schoonzoon. Vroeger zeiden ze, als je vaak luisterde naar een langspeelplaat, dat je 'm grijs draaide. Zoiets overkomt mij met die 2 filmpjes. Ik ken ieder lachje en beweginkje en smelt telkens opnieuw. De foto's laat ik te pas en te onpas aan iedereen zien, ik moet me inhouden bij apothekersassistenten, trambestuurders en dames van de kassa. 

Uiteraard krijgt mijn beste vriendin, Jeannette ze ook. En zij waardeert dat meer dan ik ooit heb gedaan. Samen zijn we kind geweest, samen zijn we moeder en nu ook samen grootmoeder: wat een geluk!

Toen Ethan net geboren was, zei men van de foto die ik doorstuurde aan zo'n 100 mensen: hij lijkt op jou. Ik reageerde: 'Nou, dat is niet te hopen. Wie wil er lijken op een oud wijf?' 
Maar ik hoop wel dat dit oude wijf van bijna 63 met ruim 51 jaar diabetes nog een paar hele goede jaren voor de boeg heeft zonder al teveel ellende door complicaties of een vroegtijdige dood. 
Vanavond bij een glas koude witte wijn zeg ik tegen Marinus: Le-chajim! Op het leven!

Een diabetische knuffelbeer

 In het blad 'Diactueel' van de firma Mediq, die veel diabeten van allerlei benodigde materialen voorziet, stond onlangs een stukje dat meteen mijn aandacht had: over Rufus de knuffelbeer met type 1. Hij is ontwikkeld door JDRF, dat staat voor Juveline Diabetes Research Foundation. 

JDRF wil elk kind een maatje geven als steun in een moeilijke tijd. 
En hoewel deze beer bestemd is voor kinderen die pas geleden te horen hebben gekregen dat ze diabetes type 1 hebben, vond ik dat ik hem ook mocht hebben. Toen ik het als 11-jarig kind kreeg was er niet zo'n soort beer, terwijl ik die hard nodig had. En soms nog steeds nodig heb als ik weer geconfronteerd wordt met onmogelijke suikerschommelingen.

Dus ik heb hem besteld en daarbij moest je aangeven wanneer je diabetes kreeg en in welk ziekenhuis je opgenomen werd. Dat kon ik precies invullen: 18 januari 1971, Prinses Beatrixziekenhuis in Gorinchem. 

Ik was benieuwd of ze hem inderdaad zouden toezenden of me een bericht zouden sturen dat ik niet zo kinderachtig moet doen. 

Ze deden het eerste:

Rufus ziet er zo echt uit, dat onze oppas-hond begon te blaffen toen hij hem opeens zag zitten op de piano. Ik heb hem voorzichtig kennis laten maken met deze knuffelbeer. 
Toen was het goed.

Aan het oor van Rufus was een briefje van Fleur die schrijft dat ze al een jaar type 1 diabetes heeft en heel goed snapt hoe ik me nu voel. En dat ik moest weten dat ik nooit alleen ben. Wat een schattig briefje!
In het bijgeleverde tasje zat een boek van Marlies Siegers over een kind met diabetes dat het bloedprikken zo erg vindt - ik las het in één ruk uit.
En Rufus heeft diverse plekken op zijn lichaam waarin je zou kunnen oefenen met spuiten.

Dat oefenen is voor mij niet meer nodig, maar wat een geweldig initiatief vormt deze beer voor al die kinderen die de schrik van hun leven krijgen als ze horen een ziekte te hebben die nooit meer over gaat. Of misschien in de toekomst toch wel?

Morgen krijg ik een operatie aan staar. Het heeft niets met de diabetes te maken, maar ik zie er wel tegenop. Ik zou Rufus natuurlijk mee kunnen nemen, maar dat zou inderdaad wel kinderachtig zijn. 

Het idee dat hij thuis op me wacht is voldoende. 

10 jaar pomp en staar

 Het is vandaag precies 10 jaar geleden dat ik weer een insulinepomp aansloot om de hevig schommelende bloedsuikers beter in het gareel te houden.
En dat lukte een beetje, maar niet echt goed.
Ik was ook niet voor niets een slecht instelbare diabeet.
Het lukte pas toen ik in juli 2020 de 670G pomp kreeg die zelf bijstuurt.
Eigenlijk ben ik ruim 49 jaar slecht ingesteld geweest en pas sinds anderhalf jaar echt goed. 
Op onderstaande grafiek is de verbetering van de gemiddelde bloedsuikers wel heel duidelijk zichtbaar. 

Dinsdag 29 maart stond mij een schok te wachten.

Ik ging voor de jaarlijkse controle van mijn ogen naar mijn oogarts in Haarlem.
Vorig jaar had zij al gezegd dat ik dit jaar waarschijnlijk een staaroperatie zou moeten ondergaan, maar ik was er niet op voorbereid dat ik na deze controle geen auto meer mocht rijden.
Geen autorijden!
Wat een schrik!
Het voelde als een straf: iets wat je bijna dagelijks doet en wat zoveel vrijheid van beweging geeft, word je plotseling afgenomen.

En de situatie zal ook nog enige tijd duren, want eerst wordt mijn slechte oog geopereerd. Daarna zal ik nog niet mogen rijden. En het goede oog pas in juni, als alles meevalt.

Hoe moest dat met die paar preekbeurten die ik op het programma had staan?
Gelukkig had ik een goed chauffeur en ook een weldenkend mens mee. De eerstvolgende preekbeurten zou hij mijn chauffeur zijn. De rest zegde ik af. 

Wat een geluk dat mijn mantelzorg in Twente op maandag 28 maart overgenomen was door de plaatselijke thuiszorg. Alsof het zo had moeten zijn!

Ik ging niet bij de pakken neerzitten.
Om mijn bewegingsvrijheid te vergroten kon ik gaan fietsen.
Maar ik had zo'n oma-fiets en dat stuur vond ik vreselijk. Dus op naar fietsenmaker.
Ja, dat stuur was te vervangen door een normaal vlinderstuur.
En de banden ging hij ook aanpakken. 
Het was even een investering, maar minder autoverbruik levert besparing aan die kant op.  
Extra pluspunt: meer beweging, 

Voorlopig dus zeker twee maanden in en rond huis mijn vertier zoeken, om niet de hele dag uit het raam te hoeven staren.
Zware boodschappen laten bezorgen.
Projecten uitvoeren waar ik al langer aan wilde beginnen, zoals de vertaling van de Twentse kinderbijbel in het Nederlands en het maken van duurzame slingers met stoffen vlaggetjes. 

Dat laatste in samenwerking met de oudste bewoonster van onze hof: Corrie, bijna 99 jaar - als ik tenminste maar de draad in haar naald doe, als die er uitvliegt. 
Hieronder de eerste slinger, gemaakt voor mijn zusje Wendelmoet. 

4 mei is de eerste staaroperatie. 

Ik heb mezelf gedwongen op Youtube te bekijken hoe dat gaat. 

Oei, dat ziet er eng uit. 

Maar iedereen om me heen verzekert me dat het heel erg meevalt. 

Zelfs geen pijn doet. 
Als het maar helpt om weer wat beter te kunnen zien, want eerlijk gezegd was mijn zicht wel aan het achteruit gaan. Volgens mijn oma die zo'n operatie 30 jaar geleden onderging, was het of daarna de vitrages opzij geschoven werden. 

Daar kijk ik naar uit. 

Mijn nieren: in topconditie

 

Vandaag kreeg ik een mooi bericht over mijn nieren. Ik was ter controle bij mijn internist, dokter Verburg in het ziekenhuis. De uitslag van mijn bloedtest van december was binnen. Alle waarden goed. Maar wat vooral opviel was dat mijn nieren 100% werken. En volgende dokter Verburg ben ik de enige diabeet met meer dan 50 jaar diabetes die zulke goede nieren heeft. Bij de meeste diabeten loopt de werking van de nieren blijkbaar terug.

Ik riep meteen: dat komt door Psalm 139, want daar staat in de verzen 13 en 14: 
"Want Gij hebt mijn nieren gevormd, mij in de schoot van mijn moeder geweven. Ik loof U, omdat ik gans wonderbaar ben toebereid, wonderbaar zijn uw werken; mijn ziel weet dat zeer wel."

Ik zocht even verder op internet en kwam nog een mooi stuk tegen over nieren proeven, zo'n prachtige uitdrukking. Op de website van 'Onze Taal' hebben ze er een stukje aan gewijd, als volgt:

Waar komt de uitdrukking iemand de nieren proeven vandaan? 
Iemand de nieren proeven betekent ‘iemand proberen te doorgronden, iemands werkelijke mening peilen’ en ‘proberen te weten te komen wat iemand werkelijk waard is’.

Deze zegswijze gaat terug op de Bijbel. Het Woordenboek der Nederlandsche Taal (WNT) zegt hierover: “In Bijbeltaal worden de nieren, binnen in het lichaam gelegen, genoemd als zinnebeeld van het innigste van het gemoed.” Proeven betekent in deze uitdrukking ‘iemands morele waarde keuren, iemand doorgronden’ en heeft met beproeven te maken; het is dus een ander proeven dan in bijvoorbeeld wijn proeven.

In het Bijbelboek  Psalm 7:10  staat: “U die hart en nieren doorgrondt [in oudere vertalingen: proeft of beproeft] bent een rechtvaardige God” en in Jeremia 17:10: “Ik, de HEER, ben het die het hart doorgrondt, die nieren toetst [in oudere vertalingen: proeft], die aan ieder geeft wat hij verdient.” De uitdrukking komt al eeuwen voor; het WNT geeft bijvoorbeeld een citaat uit 1557 van Wilhelmus Gnapheus, een geestelijke en schrijver die een belangrijke rol had in de Reformatie in Nederland: “Hy [= God] proeft de nieren ende kent de herten [= harten].”

Ook in hart en nieren (‘door en door’) gaat terug op de Bijbel. Naast de nieren staat immers ook het hart vaak voor het diepste innerlijk van de mens. Het zijn als het ware de plaatsen waar zijn diepste gevoelens en gedachten gevestigd zijn.

Ondanks dat ik behoorlijke beschadigingen heb opgelopen in mijn lichaam door diabetes, voel ik me zeer gezegend door mijn 100% werkende nieren. Godzijdank!