Thank God it's friday

Geen goeie start vanmorgen, dus de rest van de dag ook pet. Van 16,0 in de ochtend, zakte ik naar 9,5 rond de lunch. Had toen al in de auto sinaasappelsap gedronken omdat ik wat zweterig werd en aansluitend een fruithapje met 1 meneola, 1 banaan en 1 peer, alledrie wogen precies 100 gram dus: 45 koolhydraten. Een aardig aantal bureauklussen gedaan: telefoon, mail, lezen en daarna even slapen, want ik voel me moe. Powernap!

Marinus en ik wilden eigenlijk Chinees eten halen, maar ineens bedacht ik – op weg naar de winkel voor andere boodschappen – dat daar meestal veel suiker aan toegevoegd word. Met een bloeduiker van 17 rond 18.00 uur heb ik maar zelf Chinees gekookt, met zilvervliesrijst, saté en knapperige Chinese wokgroenten. Was lekker.

Vanmorgen ontmoette ik bij het bloedprikken voor de trombose een vrouw die sinds een jaar suiker heeft en benieuwd was naar mijn ervaringen met de pomp. We hadden een geanimeerd gesprek. We wisselden mijn weblog-adres uit en haar woonadres, zodat ik dagboek van een diabeet deel 1 kan toesturen. Na het eten zijn Marinus en ik op pad gegaan om foto’s op te halen bij de Hema en daarna het boek even op haar thuisadres af te leveren. Het huis was lastig te bereiken. De tom-tom gaf niet aan dat we om konden rijden en er toch met de auto konden komen. Dus we hebben een aardig eindje over het fietspad gewandeld – errug goed voor de suiker J Die was zojuist 10!

Morgen nog even verder aan het werk, want er zijn afgelopen week een aantal dingen blijven liggen die ik wel voor elkaar wil brengen. Ook zit de 4 mei herdenking in mijn hoofd. Daar zal op den duur vast wel een mooie tekst uitrollen. Maar eerst morgenochtend naar een gemeentelid in het ziekenhuis die geopereerd is aan haar knie. Veel pech gehad, hopelijk wordt het nu beter. Ik zie net een mailtje van haar man binnenkomen, dus gauw lezen!

Tel uw zegeningen

Collega Birke Rapp was er vanmorgen om met ons te overleggen over een reis naar Israël. Als we vanuit de gemeente de Purmer en Zeevang-Oudendijk voldoende mensen bij elkaar krijgen, dan kan die reis volgend jaar doorgaan. Birke is al vaker in Israël geweest en kent de mooie plekken. Al pratend kwamen we een heel eind. Birke werkt het uit, morgen bel ik over de kosten. In mei heeft Birke een bijeenkomst in Beets gepland. Mogelijk kunnen we alle geïnteresseerden uitnodigen. Voor die tijd moet er nog flink gesleuteld worden om een mooi programma tegen een schappelijke prijs aan te kunnen bieden.

’s Middags op verjaarsvisite bij Dini de Boer. Jan en Dini vertrekken volgende week weer voor twee maanden naar Spanje. We gaan ze missen. Daarna voor de tweede keer een presentatie Vertrouwenspersoon in de Prinsenstichting, met dit keer een kleiner groepje en goede respons. Leuk om te doen. Fijn om steeds meer mensen te leren kennen in de Prinsenstichting.

De bloedsuikers houden zich vandaag erg goed. Ik startte met 8,6. Bij de lunch was het 7,7. In de middag ging het toch weer even te laag: 4,0. Maar ondanks 5 druivensuikers, 100 ml smoothie en een blokje boterkoek was het bij het avondeten nog steeds keurig 5.2   Net gemeten om 20.00 uur: 9,5. Deze hele dag dus voor het eerst onder de 10!

Met het eten let ik extra op. Dat betekent dat ik weer ouderwets met een weegschaal in de weer ben. Ooit was dat een brievenweger die ik zelfs meegesleept heb naar Canada. Daar had ik zo’n gedeukt metalen schaaltje bij waar het eten ingeschept kon worden. En om de boter de wegen (notabene!) had ik van mijn vader een klein plastic bakje gekregen van het soort waarin hij altijd verf mengde.

Nu is er een moderne weegschaal die de getallendigitaal haarscherp aangeeft. Als ik dat een tijdje volhou, ken ik de waarden weer uit mijn hoofd. Bovendien moet ik nog steeds een speciale App op mijn telefoon zetten, zodat ik onderweg (straks op vakantie) ook koolhydraten (KH) kan tellen. Tel uw zegeningen, tel ze één voor één.

 

Kom, zwem met me mee, de wereld over

Vannacht om 12 uur was de suiker 11,6 en 9 ½ uur later 11,7. Dat gaat goed zo, wat stabiliteit betreft. Moet nog even wat naar beneden ge-fine-tuned worden, in goed engels.

Vanmorgen thuis werken, vanmiddag maar de Prinsenstichting voor de presentatie Vertrouwenspersoon die nu echt zal plaatsvinden!

Vanmorgen op de nieuwssite werd mijn blik getrokken naar de kop: ‘Zwemmen zonder ledematen’. Al eerder had ik gelezen over de Fransman Philippe Croizon die in 1994 bij het installeren van een tv-antenne zijn armen en benen verloor door een stroomstoot van 20.000 volt.

In 2010 was het hem gelukt het Kanaal over te zwemmen. Nu wil hij de hele wereld over en heeft daarvoor een maatje gevonden die gezellig meezwemt.
Het verslag  eindigt met de enigszins moraliserende woorden: Het tweetal wil met de tocht bewijzen dat een handicap geen verschil hoeft te maken in je leven.

Kijk en daar word ik dan weer boos om. Natuurlijk maakt een handicap wel verschil uit in je leven. Het is fijn dat deze Croizon (blijkbaar) genoeg geld heeft om dit soort extravagante  tochten  te ondernemen. Het merendeel van de gehandicapten zit thuis achter de geraniums en kan straks niet eens meer noodzakelijke behandelingen betalen vanwege bezuinigingen in de zorg. Laat staan dat ze lekker kunnen gaan zwemmen.

Misschien heeft mijn boosheid ook te maken met het feit dat ik niet echt gek ben op mensen die fanatiek sporten. Ik vind sport een egoistische bezigheid. Je doet het alleen maar om je eigen lichaam te verbeteren. De wereld wordt er niet beter van. Als ik voor de zoveelste keer met de auto moet afremmen voor fietsers  met belachelijke pakken en helmen , roep ik altijd: Ga wandelen met een bejaarde, doe vrijwilligerswerk. Dan beweeg je ook, maar je doet het voor iemand anders!

Als we het dan toch hebben over iemand zonder ledematen die goed werk verricht en verschil uitmaakt in het leven van mensen, dan is het de Australiër Nick Vujicic.  Hij reist langs o.a. scholen om jongeren zijn levenslust te demonstreren. Hij doet dat op een vrolijke maar wel zeer indringende manier. Op een gegeven moment laat hij zich voorover vallen. In feite kan hij dan zonder hulp niet meer overeind komen.

Als hij zo hulpeloos ligt, kijkt hij het publiek indringend aan en zegt iets in de trant van: ‘Zal ik het dan nu maar opgeven, mijn leven is toch waardeloos?’  Vervolgens wringt hij zich weer recht overeind. En je ziet dat veel kinderen in het publiek flink ontroerd zijn. Dat helpt dan hopelijk mochten ze ooit eens op het punt staan een eind te maken aan hun leven.

Nick is een bijzonder persoon. Positief als hij is maakt hij grapjes over zijn uiterlijk. Zo wilde hij zich graag eens onder de ketchup smeren en dan uit het water komen en “Krokodillen” brullen.

Ook hebben zijn vrienden hem eens in het handbagagevak in het vliegtuig gelegd, daar paste die precies in. Vakje dicht en toen de volgende reiziger kwam, riep hij keihard “Boe!” Die man schrok zich wild!

Maar ik moet die Croizon niet alleen negatief beoordelen. In 2010 zwom hij van Folkestone in Zuid-Engeland naar Wissant in Frankrijk. Een tocht van 34 kilometer en 13,5 uur. . "Met mijn prestatie", zei Croizon tegen een Franse radiozender, “wil ik laten zien dat je je grenzen kan overwinnen." En mooi detail: tijdens een groot deel van zijn zwemtocht werd de Fransman gezelschap gehouden door dolfijnen.

Dat ‘grenzen overwinnen’ is inderdaad nastrevenswaard. Maar ze moeten niet zeggen dat een handicap geen verschil hoeft te maken in je leven. Dat doet het wel! Mensen die het daardoor moeilijk hebben en niet tot grote prestaties komen,  worden zo in de hoek van onwilligen gezet en afgeserveerd. Dat is onterecht. Niet iedereen kan grootmoedig tegenslag tegemoet treden.

Na de lunch ging het even mis met een hypo: 13.30 4,1 en 14.00 2,9. Rustig blijven, alleen druivesuiker nemen en verder niets. Ondertussen wat telefoontjes gepleegd, waaronder naar de insulinepomp-fabrikant om een reserve-pomp te bestellen voor de vakanties. Komt er aan! Prompt stond de postbode op de stoep met extra strips en nog wat spullen. De strips die ik besteld heb passen in de meters die verbonden zijn aan mijn pomp. Ik wil even een tijdje daarmee bloedsuikers meten, zodat de pomp 'zicht' krijgt op mijn insulinegevoeligheid.
Rond drie uur was de bloedsuiker 6,7 (waauw!) en na de presentatie, die goed verliep, was er voor etenstijd een score van 7,0. We aten volkoren rijst met champignon-ragout en hamblokjes, beetje sla en bruine bonen. Het geheel gelardeerd met selderij. Jannes vroeg of we nog steeds low budget kookten, omdat we afgelopen tijd wat rood stonden? Nee, dit vinden we gewoon lekker :-)
Vanavond een vergadering in de kerk. Ik heb een mooie titel bedacht voor onze kerk, voor op de gevel. Ben benieuwd wat ze ervan vinden.

Oh what a beautiful morning

Wat een prachtige start vanmorgen: 7,8!
Vannacht heb ik niet gemeten. Was maar goed ook. Omdat Marinus zo slecht slaapt de laatste tijd, had ik de wekker van mijn mobiel gezet. Toen die vanmorgen afging, kon ik hem alleen maar tot zwijgen brengen door de telefoon helemaal uit te zetten. Stel je voor als dat 's nachts was gebeurd. Hoe dan ook: ik mag aannemen dat er met deze 7,8 ook een goeie nacht is geweest. Wel weer heftig gedroomd. Over een Kerstviering (notabene!) die door verbouwingsperikelen van de kerk helemaal mis ging. Mies Démoed (onze bloemenkunstenares) liep in het wilde weg kaarsen aan te steken. Chris Démoed (onze organist en manusje van alles) had de microfoon uitgezet en drentelde de hele tijd heen en weer.  Ik stond achter een lullig wankel tafeltje met bloemetjeskleed en probeerde de aandacht vast te houden. De kerkmensen hingen op loungekussens en wankele stoelen. Kortom: het was niks en het werd niks. Langzaam liep de kerk leeg. Als dominee ons niet weet te boeien op deze Kerstmorgen, dan gaan we maar brunchen thuis. Gelijk hadden ze!
Maar nu ben ik weer wakker en heb net de eerste boterham binnen en zit aan de tweede koffie. Hoeveel zal ik bolussen, vroeg ik aan Marinus. Hij had geen idee en mijn pomp is nog te jong (ach gossie) om mij een advies te kunnen geven. Dat kan straks wel. Dan kent hij mijn insuline-gevoeligheid en weet na het inbrengen van de hoeveelheid koolhydraten hoeveel bolus er nodig is. Dat woord bolus vind ik nog steeds afschuwelijk. Dat ze daar nog steeds geen alternatief voor hebben gevonden.
Even opzoeken in wikipedia:
Bolus kan verwijzen naar:

• Bolus (medicijn), de toediening van een geneesmiddel, bijvoorbeeld middels een injectie of, vooral gebruikt bij dieren, een strooppil of -brok
• Zeeuwse bolus, een Zeeuws broodje met stroop en kaneel
• Boles, ook wel bolus genoemd, een joods soort gebak dat in Nederland wordt verkocht
• Bolus (grondsoort), een fijne, vettige kleiaarde
• Een drol wordt soms ook bolus genoemd, naar de gelijkenis in vorm.

Precies dat laatste is mijn eerste gedachte altijd bij dat woord. Waarom niet het woord 'gift' (doet misschien teveel denken aan giftig) of 'inbreng' (doet wat soft aan?). Maar eens even over denken.

Vanmiddag moet ik bij de Prinsenstichting een presentatie doen van De Vertrouwenspersoon. Mijn collega Maas Beitler en ik hebben daarvoor een cursus gevolgd bij Bezemer en Kuiper. Erg goed, erg leerzaam en ook erg leuk.
Om in de hele instelling bekendheid te geven, zo was hun advies, moet je jezelf presenteren. Ik heb flink gewerkt aan een mooie powerpoint presentatie met veel plaatjes erbij ter illustratie (ende vermaeck!). Hoop dat het goed gaat met de suiker straks. Scherp in de gaten houden.

Ik was er mooi op tijd, maar had me vergist in de dag. Stond ik daar met ict-er Sammy voor niks!
Nou ja, voor niks: even gepraat met Sammy en hem een tip gegeven voor een persoonlijkheidstest. Hopelijk helpt hem dat iets moois van zijn leven te maken. Daarna nog even bijgepraat met het hoofd ZO van de Prinsenstichting, Martine. Daar kan je altijd zo lekker mee lachen!
En omdat ik dacht wat te veel te stijgen met de bloedsuikers heb ik maar even 2 E toegediend.
Boodschappen gedaan (veel fruit: eet meer Freud, daar blijf je Jung bij), naar huis, even aan de computer en zo meteen eten maken met een waarde van 5,4! Ik merk dat ik erg moet wennen aan die lagere instelling: ben wat zweteriger dan normaal. Maar alla, we gaan ervoor.

De start

Inhaalmanoeuvre van 19 april – 23 april

Donderdag 19 april 2012

Gisteren de verjaardag van Marinus op eenvoudige  wijze gevierd, maar gezellig was het zeker.
Iedereen ging wel op tijd naar huis in verband met mijn ziekenhuisopname vandaag. Renske zou me brengen. Heerlijk dat ze nu auto kan rijden en ze mocht hem gebruiken vandaag en morgen. Maar omdat ze op tijd op haar werk moest zijn, waren Marinus en ik drie kwartier te vroeg in het ziekenhuis. Geen probleem: lekker koffie met een appelflap (voor Marinus) en croissantje kaas (voor mij). Toch wel raar zo’n opname in het ziekenhuis. Het voelt meteen alsof je ziek bent. Vanaf het begin van mijn ‘diabeet-zijn’ in 1971 werd erop gehamerd dat we niet suiker-ziek waren, maar een handicap hadden. Maar ik ben wel blij dat mijn nieuwe start met de insulinepomp ruim een etmaal in de gaten wordt gehouden in een ziekenhuis. Ben ooit in een zodanig diepe hypoglycaemische coma terecht gekomen dat ik het nauwelijks overleefde. Dat was eenmalig in 2001 en had te maken met stop-met-roken-tabletten. Maar de angst voor een dergelijk grote ontregeling zit er nog wel in. Overigens ga ik  vooral zelf de boel in de gaten houden, dus zelf meten en in overleg met de internist, dokter Verburg, aanpassen wat nodig is.

We beginnen vanmorgen bij mijn aardige en zeer kundige  diabetesverpleegkundige Belinda.
Jaren geleden – toen ik voor het eerst in het Waterlandziekenhuis kwam – heb ik voor haar gekozen vanwege haar naam om een volkomen verkeerde reden. Ik rookte namelijk tot 2005 sigaretten van het merk Belinda. Dus, nou ja, dan ook maar een diabetesverpleegkundige met die naam. 
Zo schadelijk als die Belinda-sigaretten waren, zo heilzaam is de aanpak van deze Belinda!

Nu gaat het beginnen: opnieuw met de insulinepomp. Zitten we voor het instellen van die insulinepomp in het kamertje bij Belinda, ruik ik opeens poep. Aha, op de voorkant van mijn linkerschoen zit wat. Even een paar vochtige doekjes eroverheen en klaar. Ik blijf poep ruiken, terwijl Belinda en Marinus onverstoorbaar bezig zijn met de instructie voor het gebruik van glucagon. Want met een pomp kun je sneller alle kanten uit ontregelen. Ahaaaa: aan de onderkant van de rechterschoen zit nog een heleboel derrie.  Onder de kraan ermee. Na veel poetsen is het eindelijk  schoon. Kan meteen mijn pantoffels aan, want de schoenen zijn door en door nat.
Basaal beginnen we met drie perioden: 0-4 uur 0,5 E(enheden Novorapid); 4-22 uur 0,7 E en van 22-0 weer 0,5 E. Mijn startbloedsuiker is 17,7, dus hoppa:  4 eenheden bolus en op naar mijn ziekenhuis-bed.  De geestelijk verzorger van het ziekenhuis, Hans Reedijk, collega van me, had een 1-persoonskamer geregeld. Dat dacht-ie! Die was inmiddels bezet en nu kwam ik terecht in een 2-persoons. Ook mooi en samen met een lieve en rustige oude dame.

Terwijl ik me vermaak op en rond het ziekenhuisbed daalt de bloedsuiker gestaag tot de eerste hypo rond 15.30 uur. En laag blijft hij tot en met etenstijd. Marinus, vriendin Jeannette en dochter Renske komen gezellig op bezoek. Zoon Jannes is voor mij aan het werk door in de kerk te zorgen dat de kerkmensen een indrukwekkende film kunnen zien over het leven van David. Ondertussen komen allerlei mensen aan mijn bed: voor medicatie (die ik in plastic zakjes meegenomen heb), voor meting van bloeddruk etc.; voor noem maar op. Ik had gehoopt een aantal boeken uit te lezen. Daar zal ik niet ver mee komen, denk ik.

In de vroege avond kijk ik vanuit mijn bed uit op een klein stukje Zwitserland: een wolkenkolom lijkt op bergen en een nevel ervoor op een prachtig meer. Een aantal personeelsleden weet het uitzicht ook te waarderen.

De volgende hypo dient zich aan om 10 uur ’s avonds. Ik zit dan op m’n gemak ‘Indiana Jones and the last crusade’ te kijken op de DVD-speler van René. Mocht een klein flesje witte wijn drinken van de dokter, dus vooruit maar. Voor de hypo krijg ik vieze zoete limonade toegediend + een ontbijtkoek.

En dan moet ik slapen in het  ziekenhuis.  Waar ik al bang voor was gebeurt: mijn buurvrouw hoest en snurkt niet alleen veel en zonder enige regelmaat (zodat je je daar op in kunt stellen) ….. ze heeft ook enorm veel moeten drinken vanwege uitdrogingsverschijnselen, en moet dus navenant veel plassen. Aan haar rollator zit een infuus die gevoed moet worden met electriciteit. 9 van de 10 keer wordt de stekker op tijd losgetrokken als ze naar de wc gaat, maar bij terugkomst vergeten terug te plaatsen, zodat het alarm om de 5 minuten afgaat, dat pas na zo’n 5 keer  gehoord wordt door de verpleging. Om 1 uur ’s nacht gaat buurvrouw voor de 10^e keer naar de wc, nu met stekker en al – ze loopt vast en roept – ze probeert het zachtjes te doen, de schat – ‘Goedemorgen meneer’, tegen een broeder die ze eerder voorbij heeft zien komen, maar die al lang weer aan de koffie zit.
Het doet denken aan een scene uit de film 'Ten' waarin Dudley Moore achter een mooi meisje aanzit en terecht komt bij haar dominee, die een stokoude huishoudster in dienst heeft. Op zeker moment komt deze huishoudster binnen, kromlopend met een blad vol rammelende kopjes thee en loopt recht op de grote open haard af. Nog net op tijd kan ze gekeerd worden......

Wat een weldaad als broeder Willem na de toiletgang van buurvrouw aan mijn bed komt en informeert naar mijn welzijn.  Die is *&%$@( !!!!!   Hij heeft een kamer vrij, deze broeder. Er is dus toch een God die bestaat!  Nog even dreigt het mis te gaan als om de hoek personeel begint met het in- en uitruimen van bestekbakken – zo klinkt het althans in mijn oren, maar ze houden ermee op. En ondanks twee onderbrekingen voor suikermetingen slaap ik verder als een roos.

Vrijdag 20 april 2012

word ik wakker met een bloedsuiker van 4,0. Hoewel dat te laag is en ik wat sterretjes zie, voelt het geweldig. Beter dan de gebruikelijke nuchtere waarde van  19,6. Op dat cijfer leek ik wel een patent te hebben. Broeder Willem komt mij halen uit de eenpersoonskamer, wordt vervolgens aan de telefoon geroepen, zodat ik zelf maar even mijn bed voortduw. Buurvrouw begroet mij allervriendelijkst.
Twee druivensuikers, één beschuit  en twee boterhammen verder begeven de bloedsuikers zich naar rustiger oorden: 9,5 en 9.
Ik had gevraagd om geestelijke verzorging van de geestelijke verzorger J Daar wordt prima voor gezorgd. Zelfs zo goed dat ik door hem thuis gebracht wordt, omdat ik anders moet wachten op mijn dochter die het vrije gebruik van de (mijn !) auto tot het uiterste oprekt.

Zaterdag 21 april 2012

was er ’s nachts een redelijk mooi getal van 9,9 om 3 uur, maar de nuchtere glucose om 9 uur was weer oud-vertrouwd hoog: 17,8. Ik word er even verdrietig van, maar Verburg verzekert mij dat - hoewel het best even kan duren voor ik ingesteld ben - het zeker zal lukken. Vooruit maar.
Ik daal lekker deze dag tot 12 en 7 rond het middaguur.
Ik word gebeld door vader, beide broers, Willem en Harry (Canada) en zus Wendelmoet. Toch wel fijn, meelevende familieleden. Ook allerlei lieve mails gekregen.
Omdat ik moet werken ’s middags, geef ik niet teveel insuline, stijg weer naar de 10, dus nog maar 1,5 E erbij. Dat heb ik geweten. Vier maal per jaar verzorgen Melissa en ik een sfeerviering bij de Prinsenstichting. Het houdt in dat we 20 bewoners met een heel laag nivo (0-6 maanden) in twee groepen bezighouden rond een thema, meestal m.b.t. het jaargetijde. Melissa is van de muziekafdeling van de Prinsenstichting en kan prachtig gitaarspelen en zingen. Ik zorg voor verhalen/gedichten. Samen zorgen we voor allerlei attributen die de zinnen prikkelen: zicht, gehoor, geur, tast. Met smaak moeten we voorzichtig zijn, want deze gasten verslikken zich nogal snel. Mijn ooit zelf gemaakte appelmoes bij een herfstviering kon ongebruikt weer mee naar huis.

Deze keer hebben we voor de lente bloemen en vogels centraal gesteld. Allebei hebben we nep-vogels met geluid meegenomen en ik heb drie geuren meegenomen, waarvan de roos het lekkerst ruikt. Van de afdeling drama zijn er gigantische bloemen om voor de gezichten mee te zwaaien. Zo wordt het lied 'Tulpen uit Amsterdam': 'Rozen uit Amsterdam'.  Iedere bewoner krijgt bij het weggaan een zakje Lathyrus mee, siererwt. De deelnemers aan deze sfeerviering wonen allemaal op Werthweijde, dus daar zal het komende zomer lekker ruiken. De eerste groep is vol: 15 mensen.  Gelukkig ken ik hun namen inmiddels bijna allemaal en lees ook beter van hun gezichten af wat ze leuk vinden en wat niet. En ik sloof me uit om het iedereen naar de zin te maken. Dat wreekt zich. Tegen het eind van de eerste sessie, rond 3 uur,  voel ik een fikse hypo opkomen. Melissa had hem al zien aankomen omdat het zo tekent in mijn gezicht.
Gelukkig is de tweede groep kleiner en dankzij druivensuikers en AA-drank van Melissa  trek ik al snel weer bij. Het moet niet elke keer zo zijn – die middag hypo’s.  Toch maar weer sleutelen aan de basale standen. In de avond schieten de suikers omhoog – allemaal boven de tien met als absoluut hoogtepunt:

Zondag 22 april 2012

de start van deze zondag met het aloude en vertrouwde bloedsuikergetal  19,6!  Jawel hoor, daar is-ie weer!  Bah!  Ik kan er niet teveel bij stil staan, moet door, De kerk wacht, dus de tekst  doornemen voor de komende dienst. Op zeker moment  wil ik even aan mijn andere tafel gaan zitten en denk de insulinepomp mee te nemen, die naast de computer ligt. Nee dus. De muis heb ik in mijn handen, de insulinepomp valt op de grond. Lachen!

Als ik binnenkom in de Purmerkerk voordat de dienst begint, ziet een aantal het meteen aan me dat de instelling (nog) niet optimaal is. Ondanks dat gaat de dienst goed en zet ik ze aan het denken (over hun bronnen van geloof) en  maak ik ze weer lekker  aan het lachen met een gedichtje van Kees Stip. Aanleiding is een Samaritaanse vrouw uit Johannes 4 die in gesprek met Jezus raakt bij een bron. Ze blijkt aan haar 5^e man te zijn en nu samen te wonen.  Dit bijbelgedeelte riep in het verleden allerlei wilde speculaties op. Zo schreef een theoloog ooit dat zij een chaotisch huwelijksleven had. Wat je je daar bij moet voorstellen: bij een chaotische huwelijksleven….?  Maar goed, over dat samenwonen had ik een mooi gedichtje:

                Het samenwonen in een tijd
                Van wankel woningbouwbeleid
                Is een benauwende ervaring.
                Ik wou, zo zegt een zoute haring,
                Dat ik dat buiten deze ton
                Eens ongezouten zeggen kon.

Om half twaalf zitten we weer thuis en probeer ik een nieuwe infuusset aan te brengen om van spuitplek te veranderen. Maar er zit nog insuline in het reservoir. Hoe moet dat nu? De pomp zegt dat ik moet terugdraaien. Hoe kom ik uit dit programma??? Beetje paniek is er wel, maar er is een telefoonnummer om te draaien van de fabrikant. En de voicemail belooft dat ik binnen een half uur teruggebeld zal worden. Dat gebeurt ook, maar inmiddels heb ik de oplossing al gevonden dankzij een uitgebreide handleiding.  Meestal ben ik een groot aanhanger van ‘the law of Murphy’: if all else fails, read instructions. Maar goed dat die back-up van de fabrikant er is. Dat iemand ergens in Nederland dienst heeft en er ook naar handelt. Dat is een geruststellende gedachte. Bovendien krijg ik waardevolle tips die zeker ten goede zullen komen.

De rest van de dag verloopt rustig en stabiel, d.w.z. allemaal onder de tien zonder uitschieters. Als we maar eerst een patroon kunnen vastleggen. Een basaal programma waarmee ik niet van het ene uiterste naar het andere schiet. En dan de bloedsuikerwaarde langzaam naar beneden brengen. Dat zou al zo mooi zijn.

Maandag 23 april 2012

Vannacht niet gemeten en vanmorgen een bloedsuiker van 15. Het begint al wat te zakken, dat is positief.  Ik ga aan het werk voor de Purmerkerk.  Bij de lunch is het 8,8 en heb ik 2 paracetamol op vanwege ‘zware’ hoofdpijn. Zou dat te maken hebben met een mogelijke hypo? Geen idee. Voorzichtig aan maar met de lunch. Ik eet veel koolhydraat-arme sla, komkommer, etc.  En ja hoor, daar daalt de bloedsuiker weer in de middag naar een hoogte (of diepte) van 2,9. Ik heb de neiging om te roepen: Dit kan echt niet jongens,  zo kan ik niet functioneren. Ik moet wel morgen en overmorgen in de middag in de Prinsenstichting een introductie presenteren van mij als Vertrouwenspersoon. Dus schaf die hypo’s maar af.

Om 15.45 uur zitten Marinus en ik bij Belinda. Naar het ziekenhuis toegaan was een moeizame zaak'na die flinke hypo. Had ik 2 euro op zak gehad, dan had ik een rolstoel losgekoppeld en me zo naar boven laten rijden. Wat ben ik moe.  Belinda neemt alle waarden van de afgelopen dagen rustig door en ziet verbanden. Er moet basaal weer wat veranderen om de uitschieters te voorkomen. Verburg zit om de hoek en laat zijn licht erover schijnen. Eerst maar eens rondom de 10 een stabiel beeld krijgen en dan zakken.

In de economie heb je een prachtige term die we ooit op de middelbare school leerden: ceteris paribus. Daar moet ik veel aan denken deze dagen.  ‘De overige omstandigheden gelijk blijvend’.  Dat betekent het. Wat betreft de instelling van mooie bloedsuikers zou het zo fijn zijn als je vele verstorende factoren uit kon sluiten, maar zo werkt het helaas niet.
En wat zijn  de factoren die de bloedsuikerspiegel kunnen verstoren? Veel mensen die niet beter weten, denken dat diabeten zelf schuldig zijn aan alle ontregelingen. Het gaat fout, dus jij doet iets fout. Het is niet zo!
De hormoonhuishouding verstoort veel; het weer (te koud of te warm), wisseling van jaargetijden, ontstekingen, inspanning en ontspanning,  stress, stofwisseling (obstipatie-diaree), moet ik doorgaan? De prinses op de erwt lag wakker van een erwt. Een diabeet  raakt ontregeld door de gekste kleinigheden. Leg dat maar eens uit aan je goudvis. Pappen en nathouden, zo modder je door. En nu heb ik heeeeel veel geschreven over de suiker, terwijl ik zoveel andere dingen heb gedaan - ook afgelopen dagen - die gewoon met werken en leven te maken hebben.

Ik hoop maar dat de instelling lukt met mijn insulinepomp en  dat er dan meer energie vrijkomt om goeie, zinnige dingen te doen in dit leven. En nu ga ik slapen.Ik moet om 4 uur op om te meten.

 

De inleiding

Nadat in 1987 mijn dichtbundel 'Woonplaats van verwachting' verscheen bij Kok in Kampen, mocht ik nog een boek schrijven. Over mijn ervaringen als diabeet. Dat deed ik in de vorm van een dagboek, dat ik liet beginnen in 1984.

In 1984 ontwikkelde ik - na 13 jaar diabetes – neuropathische klachten.

Met de insulinepomp zou daar verbetering in aangebracht kunnen worden. Ik kon instappen in een speciaal onderzoek. Helaas botste het nogal eens tussen de insuline-pomp en mij. In ‘Dagboek van een diabeet’ beschrijf ik de worsteling met de insulinepomp en mijn eigen leven. Gelukkig kreeg ik wel dankzij zo’n pomp twee gezonde kinderen in de jaren 90.

Nu ben ik 42 jaar diabeet en heb inmiddels erg veel last van de neuropathie. Het werd tijd voor een nieuwe kennismaking met de insulinepomp. Nu positiever gestemd en met meer motivatie dan ooit.

Ik wil nog graag enkele jaren werken in (betere) gezondheid. Werken voor en met mensen die zingeving willen ontvangen en geven aan hun leven.

Mijn diabetes verpleegkundige Belinda vond ‘Dagboek van een diabeet’ zo leuk om te lezen, dat ze vroeg om een vervolg. Goeie aanleiding nu om te beginnen aan dat vervolg: Dagboek van een diabeet, the sequel. En dan online. Spaart weer bomen!