Jezus is met zijn vrienden op weg naar Jeruzalem. Ze zijn net vertrokken uit Jericho. Een paar blinden roepen om hulp. De omstanders manen tot rust, want de mensenzoon heeft wel wat anders aan zijn hoofd, vinden zij. Blind mogen ze zijn, maar stom allesbehalve. Dus die twee roepen harder en Jezus hoort hen. Hij blijft staan en vraagt wat hij voor ze kan doen. Open ons de ogen, zeggen ze.
Dan wordt hij tot in zijn ingewanden beroerd - dat staat er letterlijk. Het wordt vertaald met medelijden. Compassie is een woord dat positiever klinkt. Samen voelen met de ander wat die voelt.
Maar dit zijn woorden voor op de kansel of bij een avondkring. Sinds gisterenmiddag ben ik met iets heel anders bezig, nl. de ingewanden leeg maken. Vandaar de associatie met dit woord.
Gisteren mocht ik nog een mooie dienst leiden met speciale gasten uit de Prinsenstichting, Zodiak en Odion. De mensen waar ik al 18 jaar contact mee heb, doordat ik meewerk aan aangepaste diensten voor mensen met een verstandelijke beperking. Ik vond het ontroerend dat ze nu eindelijk eens in 'mijn' eigen kerkje waren. Ik had een stoel vooraan gezet waarop ze om en om plaats konden nemen, als ik met ze in gesprek ging over de twee verhalen die verteld worden. Het verhaal van de leerlingen van Jezus die ruzie maken, door mezelf bewerkt (staat in het boek Mijn moeder is dominee) en het verhaal van de rijke bramenplukker van Godfried Bomans. Als je in het middelpunt staat, wat wil je de mensen dan vertellen, was mijn vraag. En wat is het belangrijkste in het leven, wat is rijkdom?
Er kwamen prachtige antwoorden uit. We hadden een ontspannen, mooie dienst.
Daarna moest ik eraan geloven. Ik mocht nog een lichte lunch gebruiken. Onzin eigenlijk, want om één uur begon ik aan de eerste liter moviprep om de darmen te legen. De boterham met gebakken eitje en het appeltje zouden er zo weer uit verdwijnen. Wie denkt dat het vanaf nu een onsmakelijk verhaal wordt: maak je geen zorgen. Ik zal alleen zeggen dat het me erg meeviel al voelde ik wel zo nu en dan mij letterlijk een beetje beroerd tot in de ingewanden (splangnizomai) en kon zo twee plekken aanwijzen waar dat meer dan elders het geval was. Wie weet wat ze daar straks gaan zien.
Ik heb gelukkig totaal geen honger gevoeld. Mocht natuurlijk tot vanmorgen ook gewoon heldere vloeistoffen drinken. En ook de suiker hield zich prima, want ik had de basale stand een tandje lager gezet. Vanmorgen slechts een 3,9 maar daar is goed bij te functioneren. En dan over een half uur naar het ziekenhuis om een darmfoto te maken. Dat zal niet geheel en al prettig zijn. Of ik daar nog een verslag van schrijf . . . Als het voorbij is, is 'het leed' snel weer geleden. De uitslag is het belangrijkste en die komt eind volgende week.
Waar zo'n mooi Grieks woord al niet toe kan leiden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten