Endeavour

Vanavond naar de prequel van Inspector Morse gekeken op een Belgische zender (die Belgen maken de ondertiteling altijd zo bijzonder)! Endeavour heet de film. Aan het eind van de zeer intelligente zoektocht naar de dader blijkt de baas van het politiebureau overtuigd van het talent van Morse en vraagt hem hoe hij zijn toekomst ziet. Op dat moment draait de jonge Morse even aan de autospiegel en zie je John Taw, de latere Morse, in beeld. Mooi detail. Overigens werd Morse in de laatste aflevering opgenomen voor o.a. diabetes. Ik weet dat nog goed, want mijn oud-leraar Grieks en Latijn, Hans Oranje, vond dat een zeer onprettig idee, aangezien hij zelf op latere leeftijd diabetes type 2 kreeg.
Endeavour betekent poging, probeersel. Iets dus waar gevorderden zich te goed voor voelen, terwijl ze zich nog maar eens moeten afvragen of ze wel zo gevorderd zijn. Terwijl volgens de oprichter van de Benedictijner kloosterorde: Benedictus, zo las ik in het prachtige boekje 'Een levensregel voor beginners' van Wil Derkse, iedereen altijd een beginner blijft. 'We blijven steeds en dagelijks beginners op onze pelgrimsweg naar een betere kwaliteit van leven.'
Dat doet me dan weer deugd met bloeduikers vandaag die boven de 15 kwamen. Basaal maar even de boel wat hoger afgesteld nu het weer kouder wordt. Maar niet met meteen goede resultaten helaas.  Maar dat geeft niet: ik blijf dus een beginner.
Gisteren kreeg ik uitslag van het bloedonderzoek van vorige week maandag. Afgezien van de C-peptiden, die mogelijke activiteit van de eilanden van Langerhans aangeven waarvan de uitslag nog niet bekend is, waren alle andere bloedwaarden goed. Dus het werkt allemaal prima daarbinnen.
Mijn buikproblemen van de laatste tijd (die vorig weekend door een bijkomende buikgriep flink opspeelden) zijn daarmee niet te verklaren. Geen coeliekie gelukkig, dus glutenvrij hoeft niet. Maar wel binnenkort een foto. Daar word ik voor gebeld komende week. Maar zelf heb ik meer het idee dat het één van de bijkomende effecten van de neuropathie is, nl. de aantasting van het autonome zenuwstelsel.
Ik heb een artikel daarover bewaard op mijn computer. Van polyneuropathie heb ik al jaren last en dat heeft te maken met de uiteinden van het lichaam, dus de voeten en handen (en benen en armen). Autonome neuropathie, iets dat de laatste 10 jaar opspeelt, heeft te maken met interne organen. Hier een deel uit het artikel:

Als gevolg van autonome neuropathie kan ook het spierweefsel in de slokdarm, maag en darmen minder goed gaan werken. Dit kan een verstoorde maaglediging, obstipatie of juist diarree tot gevolg hebben. Bovendien raakt hierdoor de voedselopname verstoord, wat vaak tot verdere ontregeling van de diabetes leidt. Door een verminderd gevoel en krachtsverlies in de blaas, kan deze bij herhaling overvol raken. Dit verhoogt de kans op blaasontstekingen en kan uiteindelijk incontinentie tot gevolg hebben.  Autonome neuropathie komt minder voor dan polyneuropathie. Vaak zijn de klachten subtiel en merken de mensen deze niet direct op.

Ik weet bijna zeker dat dit allemaal klopt wat mijn klachten betreft. Er staat ook in dat artikel van Irene Seignette (van Bloedsuiker) dat mensen met deze klachten liever stilzitten dan bewegen. En in dat stilzitten juist hun klachten des te erger voelen. Dat klopt wat mij betreft helemaal. De afgelopen weken voel ik veel meer pijn en tintelingen in mijn armen, handen, benen en voeten.
Afgelopen week sprak ik een lieve vriendin die zich zorgen maakt over mijn afnemende conditie. En daar graag iets aan wil doen door te lopen of te zwemmen met mij, Lief! Ze belde vanmorgen meteen al, maar we spraken af dat het vandaag niet zou lukken (ha!), maar komende week wel.
Ik heb haar op het hart gedrukt mij achter de broek te zitten. Ben vervolgens wel op de trilplaat gaan staan en heb 4 minuten crosstrainer gedaan.
En met mijn lieve Mensendiecktherapeute Ellen, die ook vol zorg is, heb ik afgesproken dat ik een keer kom kijken bij de bewegingstraining voor ouderen. Dat bewegen - het moet echt. Maar het is zo moeilijk als iedere beweging zeer doet. Schrale troost (hoewel: meer dan dat) is toch wel dat die bloedwaarden zo goed waren. Ik heb wel een sterk lichaam.
Dat bleek ook wel toen ik vorig jaar november plotseling in het ziekenhuis belandde met een boezemfibrillatie en behandeld werd met Lanoxine. Al na één 'shot' daalde mijn hartslag tot een gewenst ritme en waren de 3 volgende 'shots' niet meer nodig. Dat gaf mij een zeer goed gevoel over de kwaliteit van mijn hart en wat dies meer zij.

Morgen naar mijn oude woonplek Meerkerk met een mooie overdenking over 'compassie'. Overmorgen gaat mijn dochter Renske mij rijden naar Haarlem-Noord voor een FAG- foto, dat wil zeggen een oogfoto met contrast-vloeistof. Vroeger kreeg je op het moment van het maken van de foto een spuit met die contrastvloeistof ingespoten. Zie dan maar eens je ogen open te sperren. Een snugger iemand heeft bedacht dat een vooraf ingebracht infuus-systeem in zo'n geval beter resultaat geeft. En gelijk had-ie. Als Star-trek fan hoop ik dat het ooit zo zal worden dat de hooggeeerde geleerden met kleine apparaatjes over ons lichaam zwevend de boel in orde kunnen maken.
Het scheelt een hoop gedoe.