Vanmorgen erg vroeg op om op tijd bij de oogarts in Haarlem-Noord te zijn. Renske was daarvoor gisteravond al naar huis gekomen om hier te overnachten. En we waren prachtig op tijd. Net voor de file echt begon, gingen wij de weg af naar Beverwijk en via de Velsertunnel naar het Kennemergasthuis, locatie Noord. Meteen aan de oogpupilverwijdende druppels en Renske aan de koffie. Na de tweede portie druppels was ik vrij snel aan de beurt. De assistentes hadden er lol in. Kin in 't bakkie en zo min mogelijk knipperen tegen het licht. Moest er zelfs een paar keer flink van niezen. De contrastvloeistof werd door dr van der Feltz toegediend. Heel even was ik flink misselijk, in een oogwenk weer voorbij. Daarna konden de ogen meteen beoordeeld worden, dat is dankzij de grote vooruitgang van de techniek. Ik liet Renske erbij komen en toonde mijn prachtige oogfoto van 1989. Wat een verschil, zie hieronder! (zie commentaar onderaan)
Er waren twee tot drie kleine plekjes - ook bij de plek van het gezichtsveld - waar wat vocht lekt, zoals dat in oogartsentaal heet. Niet erg genoeg om meteen te laseren. Zeker niet omdat ik net met de pomp ben begonnen en de instelling aan het veranderen is, lees: verbeteren! Dus we spraken af dat ik over een half jaar weer foto's laat maken. Fijne winter, zei de assistente en tot het voorjaar! Tja, geen speld tussen te krijgen.
Op de terugweg kon ik nog mooi een afspraak maken einde van de ochtend voor het uitspuiten van mijn oren die al weken dicht zitten. Dat begint echt irritant te worden. Het is ook een beetje mijn eigen schuld, want ik ben te vaak met wattenstaafjes in de weer. Hoewel ik de laatste drie dagen keurig gedruppeld had met olie, duurde het even voor de boel los kwam. Maar wat een opluchting.
Een echte oog om oog, oor om oor-dag, wat dat ook moge betekenen.
Overigens ziet het er rechtsboven wel gehavend uit, maar je moet de donkere plekjes zien als dijken en duinen. Zij hebben het ooit lekkende vocht tegengehouden, zodat mijn gezichtsveld - dat is dat donkeroranjevlekje in het midden - behouden bleef. In een periode van 22 jaar is dat goed gegaan, dankzij de miniscule laserplekjes van dr van der Feltz. Vakwerk, waar ik, en velen die ook patient van haar waren in de VU, nog steeds profijt van hebben (en hopelijk nog lang). Want het is opvallend dat al haar ex-Vu-patienten nu al een lange periode heel rustige oogvaten hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten