Denemarken (met weer een ambulance)

Denemarken was fijn. We waren dit keer een week op het Deense waddeneiland Rømø met de complete familie. Het was onze 6e reünie. De eerste vijf waren georganiseerd door Renée en Anne op verschillende locaties in Canada, Curacao, Denemarken en Nederland. Na vijf keer waren wij aan de beurt om een en ander te regelen.

Gelukkig had 'Canada' na 3 jaar een reünie in Denemarken. Dus haakten we daarop aan. We vertrokken bepakt en bezakt op zaterdag 7 juli. Gelukkig was ik dankzij de therapie van mijn manueeltherapeut tegen Benigne Paroxismale Positieafhankelijke Duizeligheid (zoek dat maar even op!) helemaal van mijn duizeligheid af. Afgezien van nog wat pijn in mijn nek en schouders zijn alle restverschijnselen van de hersenschudding dus weg. En ook is het heerlijk dat Renske inmiddels kan autorijden, dat scheelt enorm! Leuk huisje hadden we, met een sauna en bubbelbad: heerlijk!

Onze familiereünies werken prima. We hoeven niks met elkaar, alleen maar 1x elkaar treffen 's avonds bij het eten. Iedere familie kookt minstens 1x keer voor iedereen, dus voor 19 mensen in dit geval. Voor de rest is iedereen vrij om te doen of laten wat hij/zij wil.
Met zus Wendelmoet en Deense zwager Lars gingen de kinderen en wij op maandag naar Esbjerg om een tentoonstelling van Robert Jacobsen te bekijken. Erg bijzonder, zeer vermakelijk en apart.

Daarna het stadje in voor lunch. We werden getracteerd op een heerlijk middagmaal met mogelijkheden om aan ieders trekken te komen. Ik ruilde mijn aardappels in tegen heerlijke salade en bracht - zonder te meten - aardig wat insuline in.

Jannes dorst!

Na de lunch liepen we door om elders koffie te drinken. Ik voelde wel dat ik moe was, maar had niet in de gaten dat het erger was dan zomaar moe. We kwamen de koffietent binnen en bestelden diverse soorten koffie en gebak. Ik maakte een foto van de koffie voor Berend, Renske's vriendje. Die foto geeft eigenlijk al aan dat ik steeds waziger werd.

Al snel werd duidelijk dat ik niet meer te bereiken was voor mijn familie. Andersom kon ik hen niet meer bereiken. Het is dan alsof je in een film meespeelt met een zodanig slechte regisseur dat iedere scene bij voorbaat gedoemd is te mislukken. Ik zie op een gegeven moment mijn zuster op een lepel ergens in de lucht honing deponeren. Of die in mijn mond terecht gekomen is? Geen idee!
Mijn kinderen zien mij voorover hangen in een caffé latte, waarin veel suikerzakjes gegaan zijn. Wat moet ik daarmee? Wederom: geen idee.

Wat ging er fout? Het geweldige middagmaal bestond voornamelijk uit vlees en salade. Ik gaf mijn aardappeltjes weg, want ik had genoeg aan al het andere. Maar ik had mijn bloedsuiker niet gemeten en 'boluste' uit gewoonte 4,5 eenheden. De anderen raakten zodanig in paniek dat ze een ambulance belden. Toen die arriveerde was ik alweer aanspreekbaar en kon de broeders duidelijk maken dat ik niet mee hoefde! Alsjeblieft niet zeg. Tweede ambulance in 5 weken tijd . . .  Vooral voor de kinderen vond ik het erg vervelend. Die waren zo geschrokken! Hadden nog nooit een 'echte' hypo meegemaakt.

Maar de dag daarna stond ik weer fris en vrolijk het eten voor te bereiden voor 19 mensen: kapucijner rijsttafel. De kinderen gingen met Tim en Elise naar Legoland.
Om de term 'rijsttafel' te verdienen, moet de maaltijd uit minstens 22 verschillende onderdelen bestaan. Ik had de volgende uit een oud recept: kapucijners, uitgebakken spekjes, pikante gehaktballetjes, kipsaté, uitgebakken ui met paprika, vegareepjes met paprika, gekookte eieren, stukjes gelderse worst, stukjes kaas, tomaat, komkommer, koolsalade, bieten uit glas, augurken, zilveruitjes, paprika in het zuur, mango chutney, picalillysaus, zure room, mosterd, appelblokjes met kaneel, banaan met bruine suiker en chips. Uitgezonderd de kapucijners precies 22 bijgerechten dus. De kapucijners en picalillysaus hadden we uit Nederland meegenomen, want dat is niet verkrijgbaar in Denemarken. Zwager Lars wil nu dat mijn zus kapucijners gaat verbouwen volgend jaar! Dat worden dan blauwschokkers uiteraard.

Zo'n maaltijd wordt ook wel 'Captain's dinner' genoemd, omdat de onderdelen vaak lang houdbare levensmiddelen zijn, die tijdens grote zeetochten door de kapitein geserveerd werden tijdens speciale gelegenheden. Als toetje nam men dan bijvoorbeeld gewelde vruchten (bv. pruimen en abrikozen) met griesmeel en geroosterde amandelen. In plaats van de griesmeel hadden Marinus en ik gekozen voor ijs met slagroom erbij. Groot succes!

Woensdagochtend was gereserveerd voor een rondleiding met een Deense gids. We bezochten een huis van een scheepvaartmagnaat en een kerk. In Denemarken mag je geen foto's maken in kerken. In Nederland wel en aan die regel houd ik mij :-) !

Aan het eind van de week gingen Marinus en ik nog samen even het eiland verder verkennen. Nu wilde mijn auto ook weleens het strand op. Dat is in Rømø gebruikelijk, want het is het grootste strand van Noord-Europa. Soms staan er honderden auto's tot aan het water met mensen erin, erop en ernaast bij wijze van spreken. Wel op tijd weer weggaan, anders heb je een probleem.



Marinus ging nog even joggen met de wolken mee... Mooie luchten in Denemarken!

Nu moeten we een nieuwe bestemming vinden voor onze volgende reünie. En niet te lang wachten, want de oudjes worden echt oud! 

Afgezien van die ene flinke hypo hebben mijn bloedsuikers zich keurig gehouden. Tegenwoordig heb ik een patent op het getal 8,5. Als kind vond ik dat het mooiste cijfer voor een repetitie of rapport, dus ik ben tevreden. Wel komende tijd weer wat werken aan de conditie.