Dit in tegenstelling tot mijn internist Verburg, die zeer tevreden was en mij zelfs een ideale insulinepomp-diabeet noemde. Die ere-titel neem ik dan maar dankbaar aan.
Toen ik voor het eerst bij hem kwam als patient had ik een Hba1c van 11,5. Die is in drie maanden tijd gedaald tot 9,1 (76 in de nieuwe waarde). Hij moet naar de 7 (53).
Maar het mooie is volgens dokter Verburg, dat de 24-uurs bloeduikersmeting basaal een rustig patroon vertoont met maar enkele kleine uitschieters. En die zijn makkelijk bij te stellen. Ik moet 's middags minder insuline geven en 's avonds meer. Dat gaan we oppakken.
Vervolgens kwam ik op de proppen met de theorie van de kinderdiabetes-behandelaar Henk Veeze, nl. dat ik basaal veel minder zou moeten spuiten en meer bolussen. Volgens Verburg werkt dat niet en ligt het ingewikkelder bij volwassenen dan bij kinderen, omdat die te maken hebben met resistentie tegen insuline en kinderen (nog) niet.
En zou het kunnen, vroeg ik hem, dat ik nog werkende insulinecellen heb, omdat ik maar zo weinig insuline per dag spuit? Dat zou toch verklaren waarom ik in het verleden van die onbegrijpelijke bloedsuikerschommelingen had. Verburg ontkende het. Juist niet, zei hij. Had ik nog eigen insuline-aanmaak gehad, dan zou dat remmend hebben gewerkt op de bloedsuikerspiegel. Dan waren die schommelingen juist niet zo groot geweest.
Het feit dat ik zo weinig in totaal nodig heb (35 eenheden bij een gewicht van 85-oei,oei,oei!) duidt erop dat ik zeer gevoelig ben voor insuline. Dat klopt ook wel en heb ik vaak gemerkt in het verleden.
Om te meten of de alvleesklier-cellen nog wat doen, kun je in je bloed C-peptiden laten meten. En wat heb je aan die informatie, vroeg Verburg allervriendelijkst, toen ik daar toch op aandrong? Toen kreeg ik even iets kinderachtigs over me. Iets in de trant van: ik wil gewoon weten of er op die eilandjes nog enige activiteit is. Het is de enige manier om even contact te leggen met dat onderdeel in mijn lijf dat zo'n grote invloed heeft (gehad) op mijn leven. Vooruit dan maar, zei hij en vulde het speciaal in op het bloedafnameformulier.
Toen ik met mijn familie in 1974 voor het eerst naar Canada ging, hebben we een groot stuk gereden, nl. van Calgary langs Yellowstone National Park tot aan Sheboygan in een geleende auto met een casettedeck met maar 1 cassette: The greatest hits van Harry Belafonte. Uit die vakantie stamt mijn grote liefde voor Belafonte en met name het eiland lied. Mijn eilandje van Langerhans werden verwoest in de aanloop naar 18 januari 1971. In mijn boek 'dagboek van een diabeet' schrijf ik een fictief verslag van de getuige Hans Langerhans, die de grote verwoesting heeft meegemaakt en met weemoed terugkijkt op de periode daarvoor.
Hier is een mooie versie van Belafonte's Island in the sun:
http://www.youtube.com/watch?v=FFjGsYvB8oc
Hoop dat mijn eiland er zo uitziet als in het filmpje :-) Wordt vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten