Kom, zwem met me mee, de wereld over

Vannacht om 12 uur was de suiker 11,6 en 9 ½ uur later 11,7. Dat gaat goed zo, wat stabiliteit betreft. Moet nog even wat naar beneden ge-fine-tuned worden, in goed engels.

Vanmorgen thuis werken, vanmiddag maar de Prinsenstichting voor de presentatie Vertrouwenspersoon die nu echt zal plaatsvinden!

Vanmorgen op de nieuwssite werd mijn blik getrokken naar de kop: ‘Zwemmen zonder ledematen’. Al eerder had ik gelezen over de Fransman Philippe Croizon die in 1994 bij het installeren van een tv-antenne zijn armen en benen verloor door een stroomstoot van 20.000 volt.

In 2010 was het hem gelukt het Kanaal over te zwemmen. Nu wil hij de hele wereld over en heeft daarvoor een maatje gevonden die gezellig meezwemt.
Het verslag  eindigt met de enigszins moraliserende woorden: Het tweetal wil met de tocht bewijzen dat een handicap geen verschil hoeft te maken in je leven.

Kijk en daar word ik dan weer boos om. Natuurlijk maakt een handicap wel verschil uit in je leven. Het is fijn dat deze Croizon (blijkbaar) genoeg geld heeft om dit soort extravagante  tochten  te ondernemen. Het merendeel van de gehandicapten zit thuis achter de geraniums en kan straks niet eens meer noodzakelijke behandelingen betalen vanwege bezuinigingen in de zorg. Laat staan dat ze lekker kunnen gaan zwemmen.

Misschien heeft mijn boosheid ook te maken met het feit dat ik niet echt gek ben op mensen die fanatiek sporten. Ik vind sport een egoistische bezigheid. Je doet het alleen maar om je eigen lichaam te verbeteren. De wereld wordt er niet beter van. Als ik voor de zoveelste keer met de auto moet afremmen voor fietsers  met belachelijke pakken en helmen , roep ik altijd: Ga wandelen met een bejaarde, doe vrijwilligerswerk. Dan beweeg je ook, maar je doet het voor iemand anders!

Als we het dan toch hebben over iemand zonder ledematen die goed werk verricht en verschil uitmaakt in het leven van mensen, dan is het de Australiër Nick Vujicic.  Hij reist langs o.a. scholen om jongeren zijn levenslust te demonstreren. Hij doet dat op een vrolijke maar wel zeer indringende manier. Op een gegeven moment laat hij zich voorover vallen. In feite kan hij dan zonder hulp niet meer overeind komen.

Als hij zo hulpeloos ligt, kijkt hij het publiek indringend aan en zegt iets in de trant van: ‘Zal ik het dan nu maar opgeven, mijn leven is toch waardeloos?’  Vervolgens wringt hij zich weer recht overeind. En je ziet dat veel kinderen in het publiek flink ontroerd zijn. Dat helpt dan hopelijk mochten ze ooit eens op het punt staan een eind te maken aan hun leven.

Nick is een bijzonder persoon. Positief als hij is maakt hij grapjes over zijn uiterlijk. Zo wilde hij zich graag eens onder de ketchup smeren en dan uit het water komen en “Krokodillen” brullen.

Ook hebben zijn vrienden hem eens in het handbagagevak in het vliegtuig gelegd, daar paste die precies in. Vakje dicht en toen de volgende reiziger kwam, riep hij keihard “Boe!” Die man schrok zich wild!

Maar ik moet die Croizon niet alleen negatief beoordelen. In 2010 zwom hij van Folkestone in Zuid-Engeland naar Wissant in Frankrijk. Een tocht van 34 kilometer en 13,5 uur. . "Met mijn prestatie", zei Croizon tegen een Franse radiozender, “wil ik laten zien dat je je grenzen kan overwinnen." En mooi detail: tijdens een groot deel van zijn zwemtocht werd de Fransman gezelschap gehouden door dolfijnen.

Dat ‘grenzen overwinnen’ is inderdaad nastrevenswaard. Maar ze moeten niet zeggen dat een handicap geen verschil hoeft te maken in je leven. Dat doet het wel! Mensen die het daardoor moeilijk hebben en niet tot grote prestaties komen,  worden zo in de hoek van onwilligen gezet en afgeserveerd. Dat is onterecht. Niet iedereen kan grootmoedig tegenslag tegemoet treden.

Na de lunch ging het even mis met een hypo: 13.30 4,1 en 14.00 2,9. Rustig blijven, alleen druivesuiker nemen en verder niets. Ondertussen wat telefoontjes gepleegd, waaronder naar de insulinepomp-fabrikant om een reserve-pomp te bestellen voor de vakanties. Komt er aan! Prompt stond de postbode op de stoep met extra strips en nog wat spullen. De strips die ik besteld heb passen in de meters die verbonden zijn aan mijn pomp. Ik wil even een tijdje daarmee bloedsuikers meten, zodat de pomp 'zicht' krijgt op mijn insulinegevoeligheid.
Rond drie uur was de bloedsuiker 6,7 (waauw!) en na de presentatie, die goed verliep, was er voor etenstijd een score van 7,0. We aten volkoren rijst met champignon-ragout en hamblokjes, beetje sla en bruine bonen. Het geheel gelardeerd met selderij. Jannes vroeg of we nog steeds low budget kookten, omdat we afgelopen tijd wat rood stonden? Nee, dit vinden we gewoon lekker :-)
Vanavond een vergadering in de kerk. Ik heb een mooie titel bedacht voor onze kerk, voor op de gevel. Ben benieuwd wat ze ervan vinden.