De start

Inhaalmanoeuvre van 19 april – 23 april

Donderdag 19 april 2012

Gisteren de verjaardag van Marinus op eenvoudige  wijze gevierd, maar gezellig was het zeker.
Iedereen ging wel op tijd naar huis in verband met mijn ziekenhuisopname vandaag. Renske zou me brengen. Heerlijk dat ze nu auto kan rijden en ze mocht hem gebruiken vandaag en morgen. Maar omdat ze op tijd op haar werk moest zijn, waren Marinus en ik drie kwartier te vroeg in het ziekenhuis. Geen probleem: lekker koffie met een appelflap (voor Marinus) en croissantje kaas (voor mij). Toch wel raar zo’n opname in het ziekenhuis. Het voelt meteen alsof je ziek bent. Vanaf het begin van mijn ‘diabeet-zijn’ in 1971 werd erop gehamerd dat we niet suiker-ziek waren, maar een handicap hadden. Maar ik ben wel blij dat mijn nieuwe start met de insulinepomp ruim een etmaal in de gaten wordt gehouden in een ziekenhuis. Ben ooit in een zodanig diepe hypoglycaemische coma terecht gekomen dat ik het nauwelijks overleefde. Dat was eenmalig in 2001 en had te maken met stop-met-roken-tabletten. Maar de angst voor een dergelijk grote ontregeling zit er nog wel in. Overigens ga ik  vooral zelf de boel in de gaten houden, dus zelf meten en in overleg met de internist, dokter Verburg, aanpassen wat nodig is.

We beginnen vanmorgen bij mijn aardige en zeer kundige  diabetesverpleegkundige Belinda.
Jaren geleden – toen ik voor het eerst in het Waterlandziekenhuis kwam – heb ik voor haar gekozen vanwege haar naam om een volkomen verkeerde reden. Ik rookte namelijk tot 2005 sigaretten van het merk Belinda. Dus, nou ja, dan ook maar een diabetesverpleegkundige met die naam. 
Zo schadelijk als die Belinda-sigaretten waren, zo heilzaam is de aanpak van deze Belinda!

Nu gaat het beginnen: opnieuw met de insulinepomp. Zitten we voor het instellen van die insulinepomp in het kamertje bij Belinda, ruik ik opeens poep. Aha, op de voorkant van mijn linkerschoen zit wat. Even een paar vochtige doekjes eroverheen en klaar. Ik blijf poep ruiken, terwijl Belinda en Marinus onverstoorbaar bezig zijn met de instructie voor het gebruik van glucagon. Want met een pomp kun je sneller alle kanten uit ontregelen. Ahaaaa: aan de onderkant van de rechterschoen zit nog een heleboel derrie.  Onder de kraan ermee. Na veel poetsen is het eindelijk  schoon. Kan meteen mijn pantoffels aan, want de schoenen zijn door en door nat.
Basaal beginnen we met drie perioden: 0-4 uur 0,5 E(enheden Novorapid); 4-22 uur 0,7 E en van 22-0 weer 0,5 E. Mijn startbloedsuiker is 17,7, dus hoppa:  4 eenheden bolus en op naar mijn ziekenhuis-bed.  De geestelijk verzorger van het ziekenhuis, Hans Reedijk, collega van me, had een 1-persoonskamer geregeld. Dat dacht-ie! Die was inmiddels bezet en nu kwam ik terecht in een 2-persoons. Ook mooi en samen met een lieve en rustige oude dame.

Terwijl ik me vermaak op en rond het ziekenhuisbed daalt de bloedsuiker gestaag tot de eerste hypo rond 15.30 uur. En laag blijft hij tot en met etenstijd. Marinus, vriendin Jeannette en dochter Renske komen gezellig op bezoek. Zoon Jannes is voor mij aan het werk door in de kerk te zorgen dat de kerkmensen een indrukwekkende film kunnen zien over het leven van David. Ondertussen komen allerlei mensen aan mijn bed: voor medicatie (die ik in plastic zakjes meegenomen heb), voor meting van bloeddruk etc.; voor noem maar op. Ik had gehoopt een aantal boeken uit te lezen. Daar zal ik niet ver mee komen, denk ik.

In de vroege avond kijk ik vanuit mijn bed uit op een klein stukje Zwitserland: een wolkenkolom lijkt op bergen en een nevel ervoor op een prachtig meer. Een aantal personeelsleden weet het uitzicht ook te waarderen.

De volgende hypo dient zich aan om 10 uur ’s avonds. Ik zit dan op m’n gemak ‘Indiana Jones and the last crusade’ te kijken op de DVD-speler van René. Mocht een klein flesje witte wijn drinken van de dokter, dus vooruit maar. Voor de hypo krijg ik vieze zoete limonade toegediend + een ontbijtkoek.

En dan moet ik slapen in het  ziekenhuis.  Waar ik al bang voor was gebeurt: mijn buurvrouw hoest en snurkt niet alleen veel en zonder enige regelmaat (zodat je je daar op in kunt stellen) ….. ze heeft ook enorm veel moeten drinken vanwege uitdrogingsverschijnselen, en moet dus navenant veel plassen. Aan haar rollator zit een infuus die gevoed moet worden met electriciteit. 9 van de 10 keer wordt de stekker op tijd losgetrokken als ze naar de wc gaat, maar bij terugkomst vergeten terug te plaatsen, zodat het alarm om de 5 minuten afgaat, dat pas na zo’n 5 keer  gehoord wordt door de verpleging. Om 1 uur ’s nacht gaat buurvrouw voor de 10^e keer naar de wc, nu met stekker en al – ze loopt vast en roept – ze probeert het zachtjes te doen, de schat – ‘Goedemorgen meneer’, tegen een broeder die ze eerder voorbij heeft zien komen, maar die al lang weer aan de koffie zit.
Het doet denken aan een scene uit de film 'Ten' waarin Dudley Moore achter een mooi meisje aanzit en terecht komt bij haar dominee, die een stokoude huishoudster in dienst heeft. Op zeker moment komt deze huishoudster binnen, kromlopend met een blad vol rammelende kopjes thee en loopt recht op de grote open haard af. Nog net op tijd kan ze gekeerd worden......

Wat een weldaad als broeder Willem na de toiletgang van buurvrouw aan mijn bed komt en informeert naar mijn welzijn.  Die is *&%$@( !!!!!   Hij heeft een kamer vrij, deze broeder. Er is dus toch een God die bestaat!  Nog even dreigt het mis te gaan als om de hoek personeel begint met het in- en uitruimen van bestekbakken – zo klinkt het althans in mijn oren, maar ze houden ermee op. En ondanks twee onderbrekingen voor suikermetingen slaap ik verder als een roos.

Vrijdag 20 april 2012

word ik wakker met een bloedsuiker van 4,0. Hoewel dat te laag is en ik wat sterretjes zie, voelt het geweldig. Beter dan de gebruikelijke nuchtere waarde van  19,6. Op dat cijfer leek ik wel een patent te hebben. Broeder Willem komt mij halen uit de eenpersoonskamer, wordt vervolgens aan de telefoon geroepen, zodat ik zelf maar even mijn bed voortduw. Buurvrouw begroet mij allervriendelijkst.
Twee druivensuikers, één beschuit  en twee boterhammen verder begeven de bloedsuikers zich naar rustiger oorden: 9,5 en 9.
Ik had gevraagd om geestelijke verzorging van de geestelijke verzorger J Daar wordt prima voor gezorgd. Zelfs zo goed dat ik door hem thuis gebracht wordt, omdat ik anders moet wachten op mijn dochter die het vrije gebruik van de (mijn !) auto tot het uiterste oprekt.

Zaterdag 21 april 2012

was er ’s nachts een redelijk mooi getal van 9,9 om 3 uur, maar de nuchtere glucose om 9 uur was weer oud-vertrouwd hoog: 17,8. Ik word er even verdrietig van, maar Verburg verzekert mij dat - hoewel het best even kan duren voor ik ingesteld ben - het zeker zal lukken. Vooruit maar.
Ik daal lekker deze dag tot 12 en 7 rond het middaguur.
Ik word gebeld door vader, beide broers, Willem en Harry (Canada) en zus Wendelmoet. Toch wel fijn, meelevende familieleden. Ook allerlei lieve mails gekregen.
Omdat ik moet werken ’s middags, geef ik niet teveel insuline, stijg weer naar de 10, dus nog maar 1,5 E erbij. Dat heb ik geweten. Vier maal per jaar verzorgen Melissa en ik een sfeerviering bij de Prinsenstichting. Het houdt in dat we 20 bewoners met een heel laag nivo (0-6 maanden) in twee groepen bezighouden rond een thema, meestal m.b.t. het jaargetijde. Melissa is van de muziekafdeling van de Prinsenstichting en kan prachtig gitaarspelen en zingen. Ik zorg voor verhalen/gedichten. Samen zorgen we voor allerlei attributen die de zinnen prikkelen: zicht, gehoor, geur, tast. Met smaak moeten we voorzichtig zijn, want deze gasten verslikken zich nogal snel. Mijn ooit zelf gemaakte appelmoes bij een herfstviering kon ongebruikt weer mee naar huis.

Deze keer hebben we voor de lente bloemen en vogels centraal gesteld. Allebei hebben we nep-vogels met geluid meegenomen en ik heb drie geuren meegenomen, waarvan de roos het lekkerst ruikt. Van de afdeling drama zijn er gigantische bloemen om voor de gezichten mee te zwaaien. Zo wordt het lied 'Tulpen uit Amsterdam': 'Rozen uit Amsterdam'.  Iedere bewoner krijgt bij het weggaan een zakje Lathyrus mee, siererwt. De deelnemers aan deze sfeerviering wonen allemaal op Werthweijde, dus daar zal het komende zomer lekker ruiken. De eerste groep is vol: 15 mensen.  Gelukkig ken ik hun namen inmiddels bijna allemaal en lees ook beter van hun gezichten af wat ze leuk vinden en wat niet. En ik sloof me uit om het iedereen naar de zin te maken. Dat wreekt zich. Tegen het eind van de eerste sessie, rond 3 uur,  voel ik een fikse hypo opkomen. Melissa had hem al zien aankomen omdat het zo tekent in mijn gezicht.
Gelukkig is de tweede groep kleiner en dankzij druivensuikers en AA-drank van Melissa  trek ik al snel weer bij. Het moet niet elke keer zo zijn – die middag hypo’s.  Toch maar weer sleutelen aan de basale standen. In de avond schieten de suikers omhoog – allemaal boven de tien met als absoluut hoogtepunt:

Zondag 22 april 2012

de start van deze zondag met het aloude en vertrouwde bloedsuikergetal  19,6!  Jawel hoor, daar is-ie weer!  Bah!  Ik kan er niet teveel bij stil staan, moet door, De kerk wacht, dus de tekst  doornemen voor de komende dienst. Op zeker moment  wil ik even aan mijn andere tafel gaan zitten en denk de insulinepomp mee te nemen, die naast de computer ligt. Nee dus. De muis heb ik in mijn handen, de insulinepomp valt op de grond. Lachen!

Als ik binnenkom in de Purmerkerk voordat de dienst begint, ziet een aantal het meteen aan me dat de instelling (nog) niet optimaal is. Ondanks dat gaat de dienst goed en zet ik ze aan het denken (over hun bronnen van geloof) en  maak ik ze weer lekker  aan het lachen met een gedichtje van Kees Stip. Aanleiding is een Samaritaanse vrouw uit Johannes 4 die in gesprek met Jezus raakt bij een bron. Ze blijkt aan haar 5^e man te zijn en nu samen te wonen.  Dit bijbelgedeelte riep in het verleden allerlei wilde speculaties op. Zo schreef een theoloog ooit dat zij een chaotisch huwelijksleven had. Wat je je daar bij moet voorstellen: bij een chaotische huwelijksleven….?  Maar goed, over dat samenwonen had ik een mooi gedichtje:

                Het samenwonen in een tijd
                Van wankel woningbouwbeleid
                Is een benauwende ervaring.
                Ik wou, zo zegt een zoute haring,
                Dat ik dat buiten deze ton
                Eens ongezouten zeggen kon.

Om half twaalf zitten we weer thuis en probeer ik een nieuwe infuusset aan te brengen om van spuitplek te veranderen. Maar er zit nog insuline in het reservoir. Hoe moet dat nu? De pomp zegt dat ik moet terugdraaien. Hoe kom ik uit dit programma??? Beetje paniek is er wel, maar er is een telefoonnummer om te draaien van de fabrikant. En de voicemail belooft dat ik binnen een half uur teruggebeld zal worden. Dat gebeurt ook, maar inmiddels heb ik de oplossing al gevonden dankzij een uitgebreide handleiding.  Meestal ben ik een groot aanhanger van ‘the law of Murphy’: if all else fails, read instructions. Maar goed dat die back-up van de fabrikant er is. Dat iemand ergens in Nederland dienst heeft en er ook naar handelt. Dat is een geruststellende gedachte. Bovendien krijg ik waardevolle tips die zeker ten goede zullen komen.

De rest van de dag verloopt rustig en stabiel, d.w.z. allemaal onder de tien zonder uitschieters. Als we maar eerst een patroon kunnen vastleggen. Een basaal programma waarmee ik niet van het ene uiterste naar het andere schiet. En dan de bloedsuikerwaarde langzaam naar beneden brengen. Dat zou al zo mooi zijn.

Maandag 23 april 2012

Vannacht niet gemeten en vanmorgen een bloedsuiker van 15. Het begint al wat te zakken, dat is positief.  Ik ga aan het werk voor de Purmerkerk.  Bij de lunch is het 8,8 en heb ik 2 paracetamol op vanwege ‘zware’ hoofdpijn. Zou dat te maken hebben met een mogelijke hypo? Geen idee. Voorzichtig aan maar met de lunch. Ik eet veel koolhydraat-arme sla, komkommer, etc.  En ja hoor, daar daalt de bloedsuiker weer in de middag naar een hoogte (of diepte) van 2,9. Ik heb de neiging om te roepen: Dit kan echt niet jongens,  zo kan ik niet functioneren. Ik moet wel morgen en overmorgen in de middag in de Prinsenstichting een introductie presenteren van mij als Vertrouwenspersoon. Dus schaf die hypo’s maar af.

Om 15.45 uur zitten Marinus en ik bij Belinda. Naar het ziekenhuis toegaan was een moeizame zaak'na die flinke hypo. Had ik 2 euro op zak gehad, dan had ik een rolstoel losgekoppeld en me zo naar boven laten rijden. Wat ben ik moe.  Belinda neemt alle waarden van de afgelopen dagen rustig door en ziet verbanden. Er moet basaal weer wat veranderen om de uitschieters te voorkomen. Verburg zit om de hoek en laat zijn licht erover schijnen. Eerst maar eens rondom de 10 een stabiel beeld krijgen en dan zakken.

In de economie heb je een prachtige term die we ooit op de middelbare school leerden: ceteris paribus. Daar moet ik veel aan denken deze dagen.  ‘De overige omstandigheden gelijk blijvend’.  Dat betekent het. Wat betreft de instelling van mooie bloedsuikers zou het zo fijn zijn als je vele verstorende factoren uit kon sluiten, maar zo werkt het helaas niet.
En wat zijn  de factoren die de bloedsuikerspiegel kunnen verstoren? Veel mensen die niet beter weten, denken dat diabeten zelf schuldig zijn aan alle ontregelingen. Het gaat fout, dus jij doet iets fout. Het is niet zo!
De hormoonhuishouding verstoort veel; het weer (te koud of te warm), wisseling van jaargetijden, ontstekingen, inspanning en ontspanning,  stress, stofwisseling (obstipatie-diaree), moet ik doorgaan? De prinses op de erwt lag wakker van een erwt. Een diabeet  raakt ontregeld door de gekste kleinigheden. Leg dat maar eens uit aan je goudvis. Pappen en nathouden, zo modder je door. En nu heb ik heeeeel veel geschreven over de suiker, terwijl ik zoveel andere dingen heb gedaan - ook afgelopen dagen - die gewoon met werken en leven te maken hebben.

Ik hoop maar dat de instelling lukt met mijn insulinepomp en  dat er dan meer energie vrijkomt om goeie, zinnige dingen te doen in dit leven. En nu ga ik slapen.Ik moet om 4 uur op om te meten.