D.A.D.

Ik las op internet het verhaal van Marijke Wakkee. Ze schrijft:  ‘Sinds 1988 heb ik suikerziekte en daarmee het nodige meegemaakt. Na mijn laatste diabetisch coma was ik het zat.’ Marijke vroeg om een continu bloedglucosesysteem, maar kreeg die helaas niet.

Zij werkte inmiddels samen met Ari Valkhoff die een praktijk heeft voor gedragsbegeleiding en training van honden. Zij vroeg Ari of ze zelf geen diabeteshond kon opleiden.

En dat kon!

Ze werden daar beiden zo enthousiast over, dat ze dat ook graag mogelijk wilden maken voor andere diabeten die moeilijk in te stellen zijn en hypo's niet goed voelen aankomen.

Marijke vertelt verder: ‘Omdat ik zelf een roedel honden had, wilde ik er geen hond bij, maar één van mijn eigen honden opleiden. En dat is gelukt. Daarna ben ik met één van de andere honden de training gaan doen. En ook zij doet het fantastisch. De Welsh Corgi Cardigan zal ingezet worden als demo hond. We hebben voor een van de Witte Herders als DAD gekozen. Hij is leergierig, kan makkelijk traplopen en op bed springen (wat de Cardigan niet kan, het bed is voor haar te hoog) en hij vindt het leuk om overal mee naar toe te gaan.’

Inmiddels zijn al een aantal honden van diabeten opgeleid in Sint Maartensdijk, Zeeland.

De honden die dit kunnen heten dus hypohonden of D.A.D., Diabetic Alert Dog. Ze worden getraind om aan de hand van geur een signaal af te geven als de suiker te laag wordt. Dat signaal kan varieren van het drukken van hun snuit in je hand tot heel hard blaffen ,bijvoorbeeld in de nacht als iemand in een coma dreigt te raken. Mij is dat één keer gebeurd in 2001. Toen slikte ik medicijnen om met roken te stoppen en die veroorzaakten zeer waarschijnlijk een ernstige hypo waaruit ik moeizaam terugkwam. Het had een haartje gescheeld of ik was er niet meer geweest.

Ik ben niet de enige diabeet die dit overkomt, want het is inmiddels bekend dat 60% van de hypo's (lage bloedsuikerwaarden) niet ontdekt wordt door vingerprikmetingen. Ari Valkoff schrijft niet voor niets: ‘Op deze manier kunnen honden levens redden en de kwaliteit van leven doen toenemen.’

De hypohonden die door Marijke en Ari opgeleid worden, mogen niet ouder zijn dan 3 jaar.

Jammer, want onze Mike zou uitstekend geschikt zijn als DAD: hij is zeer pienter, kan goed traplopen en op bed springen – waar hij liefst de hele dag te snurken ligt, hahaha!

Maar zonder dollen: ik merk aan hem wel dat hij signalen oppikt en soms naar me toe komt als hij iets bespeurt. Hij is natuurlijk niet getraind maar uitermate alert.