De dood

Onderstaand filmpje maakte vorig jaar november grote indruk op mij, toen ik voor de zoveelste keer ’s nachts wakker lag van hoe mijn leven verder moest. Ik had het gevoel dat ik aan het doodgaan was. En precies daar ging het over. Ik heb de tekst genoteerd en  vertaald. Het filmpje is zo ontroerend. Het doet  me elke keer weer zoveel.

We moeten de dood niet wegcijferen uit ons bestaan. En zeker niet de emoties die daarmee gepaard gaan. Daar wordt teveel overheen gewalst.

Hier is de link naar het filmpje en als je de tekst erbij leest, is het goed te volgen:

http://www.youtube.com/watch?v=aQ5upMz0_ig
Handiger is om op you tube het filmpje van Alan Watts - Think of nothing te openen en daarna de tekst erbij te lezen..

(Alan Watts, Think of nothing).

 

 



Hoe is het eigenlijk om dood te zijn? De filosofie van Alan Watts (1915-1973) is die van ‘in slaap vallen en nooit, nooit meer wakker worden’. Een lezing van hem, de Engelse filosoof, schrijver, anglicaans priester, hoogleraar en beoefenaar van de vergelijkende godsdienstwetenschappen is dat dood zijn nog het meeste lijkt op nooit bestaan hebben. De beelden komen uit de videoclip van Sometimes The Stars, een nummer van de Australische band The Audreys.

Watts raakte al in de jaren '30 bijzonder geïnteresseerd in zenfilosofie en schreef in 1957 een van de eerste succesvolle boeken over boeddhisme. Het idee om zijn lezingen zelf aan te vullen met beelden komt waarschijnlijk van animatietekenaars Trey Parker en Matt Stone, de geestesvaders van South Park.

Hier komt de tekst van de film: 

In het begin schiep God de hemel en de aarde. De aarde was woest en doods en duisternis lag over de oervloed, maar Gods geest zweefde over het water. God zei: 'Er moet licht komen', en er was licht. En God zag dat het licht goed was.
 

Dood.

Het is heel belangrijk om daarover na te denken. Wij stellen dat uit.
De dood wordt in onze cultuur onder het vloerkleed geveegd.
In ziekenhuizen proberen ze je zo lang mogelijk in leven te houden, in opperste wanhoop.
Ze willen niet zeggen dat je doodgaat.
Als ze de familieleden op de hoogte brengen, zeggen ze: Zeg het niet tegen de patiënt.
En dus komen de familieleden met een lege glimlach langs en zeggen:
Met een maand zul je beter zijn. Dan ga je op vakantie, aan zee zitten en de vogels horen fluiten.
En de  patiënt weet dat het onzin is.

We hebben de dood ook zo angstaanjagend gemaakt met allerlei enge beelden van een vreselijk hiernamaals.

De christelijke versie van de hemel is net zo abominabel als dat van de hel.

Niemand wil toch eeuwig in een kerk zitten? Met van die vreselijke teksten als: “Buig ik mij op uw eisch, naar uw paleis, het hof der hoven?”
Wat moet je met zo’n beeld?
En wat dan?
Dan sta je voor de rechter, een soort grote papa die weet hoe ongehoorzaam je was als jongen of als meisje, vooral als meisje van het prille begin af aan.
Hij ziet tot in je diepste kern van slechtheid en met excuses red je het niet.

Of je gelooft in reïncarnatie.
Dan is dus het volgend leven een beloning of een straf voor het leven dat je geleid hebt.
Als je ermee weggekomen bent met moord . . . wat voor verschrikkingen staan je dan te wachten de volgende keer? Dat kan catastrofaal zijn.

En dan zijn er mensen die zeggen: Dood is dood.
Er gaat echt niets gebeuren. Dus waar maak je je druk om?
Maar niemand vindt dat eigenlijk een leuk idee.

Maar hoe zit het dan wel?

Wat is dat dan, doodgaan?
Stel je voor: je gaat slapen en je wordt nooit, nooit, nooit meer wakker.

In ieder geval is de dood vele dingen niet.

Het is niet zoals levend begraven worden.
Het is ook niet een voor altijd in de duisternis zijn.

Ik zal het je zeggen: het is alsof je nooit hebt bestaan.

Niet alleen jij, maar ook al het andere.
En als het er nooit was, valt het niet te betreuren als het er niet (meer) is.
Er is geen probleem.
Denk daar maar een tijdje over na.
Het is wel een rare gewaarwording als je er echt over nadenkt.
Als je je indenkt dat het allemaal stopt en zelfs stoppen kun je het niet noemen,
want er is geen stop zonder start, want die start was er niet, er was helemaal niets.

Denk dat het zo was voor je geboren werd. Als je teruggaat in je herinnering, zo ver als je kunt gaan kom je op dezelfde plek uit als wanneer je naar voren wilt gaan in afwachting van hoe het zal zijn als je dood bent.

Deze blindheid is de noodzakelijke tegenhanger van wat we bestaan noemen.

We denken allemaal dat we leven, toch?
We zijn toch echt hier?
Bestaan, dat bestaat toch?
Maar wie of wat geeft ons echt de zekerheid dat we bestaan, tenzij het idee dat we er eerder niet waren en hierna ook niet meer zijn.

Dat is de cyclus.