de diabetische vrouw van de gouverneur

Sinds 21 januari in de ziektewet vanwege een zeer hoge bloeddruk. Naar de huisarts, medicatie aangepast, dat hielp wel, maar het nare gevoel bleef en blijft. Een gevoel dat ik eigenlijk al lange tijd heb: ik ben vooral bekaf. Als ik loop, sloffen mijn voeten over de grond. Na 10 meter komt rugpijn op en wil ik maar één ding: zitten. Alles kost mij zo verschrikkelijk veel energie. Ik doe uren over klussen waar ik normaal mijn hand niet voor omdraaide. Ik heb moeite nieuwe ideeen te verzinnen, plannen te maken. Ik draai op routine.
Door de pijn van de neuropathie - waar geen normale pijnstiller tegen helpt - slaap ik slecht en wordt regelmatig wakker door stekende kramp. Voel me verstijfd. Zou mezelf eigenlijk door beweging soepeler moeten maken - en daar probeert mijn mensendieck-therapeute mij al tijden toe te krijgen - maar iedere stap doet zeer. Zat de neuropatische pijn eerst alleen in de voeten en handen, nu is die opgetrokken tot halverwege de kuiten en onderarmen. Gaf de sauna voorheen nog soelaas, nu doet heel hoge warmte juist weer zeer aan de voeten. Zwemmen doet zeer, want er zit een baksteen in mijn voet die niet meebeweegt als ik zwem. Terwijl ik zwem botst hij tegen de binnenkant van mijn benen aan. Op andere tijden marcheren er kleine mannetjes met hakbijltjes door de binnenkant van mijn voeten en kuiten en ze hakken er lustig op los. Ook in mijn maagstreek zit 'een gevaarte' (ik noemde het eerst mijn cavia)  dat, als ik me probeer om te draaien, in een kramp schiet.
Er zit een continue suis in mijn oren. Bij iedere geringe inspanning krijg ik hartkloppingen.
De bloedsuikerinstellingen blijven schommelen. Enige voordeel van de pomp is dat 's ochtends de bloedsuiker niet zo belachelijk hoog is en dat het over de hele linie een iets regelmatiger beeld vertoont.
Het is een aardige waslijst met klachten.
Toen ik afgelopen woensdag met mijn familie (vader, tweede moeder en zusje) om tafel zat in het oosten des lands, vroeg mijn familie: Wordt het niet tijd dat je op grond van deze klachten, het feit alleen al dat je 42 jaar diabeet bent, een traject ingaat dat mogelijk tot (gedeeltelijke) afkeuring kan leiden.
Ik was stomverbaasd.
Ik ga toch altijd door, ik laat me toch niet op de kop zitten en zeker niet door mijn eigen lichaam. Die heeft gewoon te doen wat ik wil.
Maar zou je het niet eens willen onderzoeken of het kan, zei mijn familie.
En eigenlijk moet ik ze gelijk geven.
Eindelijk moet ik ze gelijk geven.