Wéér die suiker

Een hartekreet van afgelopen nacht.

Als ik begin met schrijven is het 1.30 uur, zaterdag 18 juli. We waren gisteravond gezellig uit eten in een Japans restaurant bij Purmerend. Vrienden die op de kinderen hadden gepast, hadden ons uitgenodigd. Je kunt 'onbeperkt' eten: 5 gangen en 5 gerechten ieder.
Ik kan niet anders zeggen dan dat het heerlijk was, al die hapjes.
Maar, en ja hoor, dat is de bekende 'maar': het was veel te zoet.
Werkelijk elk gerecht bevatte of suiker of honing.
Het barstte ervan.
Zelfs op een puur stukje vlees zat gecaramelliseerde suiker, hoe verzin je het?!

Ik arriveerde in het restaurant met een bloedsuiker van 8,2 en zat binnen no time boven de 20.
Toen ik dat meldde, merkte mijn zoon zuchtend op: 'Weer die suiker.'
Dat deed pijn.
En de opmerking doet nu, het is inmiddels 1.48 uur, nog steeds pijn.

Inderdaad is het 'weer die suiker'.
Wat hij zich niet realiseert:  zo is het altijd.
Ik ben nu nog wakker omdat ik moet afwachten hoe mijn handelingen met zo'n extreme toename in bloedsuikerverloop gaan aflopen.
De bloedsuiker is nu 5,7 maar kan doorschieten naar een hypo.
Dus dan maar wakker blijven en het in de gaten houden.
Want ik wil geen ambulance meer aan de deur.
Bovendien moet het reservoir ook weer gevuld worden, want er ging meer insuline uit dan normaal.

Inderdaad, 'weer die suiker'.
Het is er 24 uur per dag, 365-366 dagen in het jaar en inmiddels dus ruim 15.000 dagen gerekend vanaf 18 januari 1971.
Ik heb geen rekenmachine bij de hand, anders zou ik kunnen uitrekenen hoeveel uren ik in die ruim 44 jaar bezig ben geweest met het in het gareel houden van de bloedsuikers, wat maar niet lukte en niet lukt, zelfs niet met pomp, zelfs niet met sensor - al gaat het beter - godbeterhet dat ik de verzekeraar tegen de haren instrijk . .  dus ja hoor - het gáát wel beter, maar het wordt nooit echt wat.
Het blijft modderen.
En zeker in al die restaurants die maar strooien met koolhydraten.

Ik heb verdriet om mijn zoon, die blijkbaar al die jaren zo vaak het gezeur van zijn moeder heeft moeten aanhoren over 'weer die suiker'. 
Maar ik ben ook boos.
Nog steeds boos op die godvergeten klote-ziekte die me dwingt 24 uur per dag de grillen van mijn stofwisseling te volgen, terwijl er zoveel interessantere zaken zijn om je mee bezig te houden.
Het is niet anders helaas.