Elize en Johanna had ik wel verwacht, maar Menna en Emmie niet, totdat ik begon door te denken. Vroeger, heel lang geleden, konden mijn zus Wendelmoet en ik prima converseren in omgekeerde zinnen, we spraken dus achterstevoren om het maar zo te zeggen en we waren daar zeer behendig in. Plotseling schoot me te binnen hoe mijn eigen naam achterstevoren luidde: ekimenna. Dus ik ben vernoemd. Toen ik het meldde aan Wendelmoet had ze het niet eens in de gaten geloof ik. Wel bijzonder, maar het belangrijkste is dat de 2 er zijn en dat ze gezond op de wereld kwamen en zonder al teveel gedoe. Gewoon een keizersnee en geen gedonder.
Inmiddels is de familie weer thuis en zijn de grootouders op bezoek geweest. Onze tijd komt nog wel. De geboortekaartjes zijn op de bus gedaan en in Nederland al aangekomen.
De laatste weken speelde het probleem dat mijn rijbewijs verlopen was. 14 december 2012 was mijn eigen verklaring aangekomen bij het CBR. De ene vertraging na de andere volgde, met het gevolg dat 1 mei 2013 mijn rijbewijs verliep. Eerst was er gezeur over de gegevens van de oogarts, daarna de cardioloog (nog niet eerder meegemaakt). Daarna moest er een rijtoets afgelegd worden - ook nieuw. Volgende keer maar een jaar eerder beginnen en elke dag bellen met dat CBR: wat wilt u nu weten en waarom? Elke vijf jaar is dit mijn straf voor het feit dat ik diabetes heb en in die 35 jaar nog nooit echt een vreselijk ongeluk heb veroorzaakt of meegemaakt, behalve wat vervelende blikschade, waarvan 4 van de 5 keer veroorzaakt door anderen. En het kost elke keer weer geld: eigen verklaring, keuring, nieuwe pasfoto, nieuw rijbewijs. Bah!
Vandaag keek ik naar beneden en zag mijn pomp overduidelijk aanwezig. Ik dacht: hoe lang nog zullen mensen zo'n uitwendig object nodig hebben voor de regulatie van een intern 'foutje'.
Een 'foutje' dat een behoorlijke domper was (en is) in mijn leven en mijn toekomst en levensvreugde zeer zeker zal bekorten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten