Afgelopen weekend ging het weer lekker mis op diabetes gebied.
Maar eerlijkheidshalve moet ik wel eerst melden dat het geweldig gaat met de nieuwe pomp.
Het duurde even voor we aan elkaar gewend waren, maar hij heeft me goed door.
Hij moet alleen continu keihard werken om de gewenste normoglycemie te bereiken en behouden.
Ik begrijp nu dat ik jarenlang niet instelbaar ben geweest.
Het is een dag en nacht taak.
Hij doet het al het werk en dat doet hij goed.
Zo ziet dat eruit. De grote pieken en dalen zijn er uit.
9.30 uur!!!
Vanuit huis had ik om 7.00 uur op moeten staan. Voor Marinus geen punt, voor mij een kwelling.
Dus een hotel geboekt, lekker aan zee, leuk, het zou droog blijven die zaterdag.
Wij kwamen om 15 uur aan.
Daar begon het mee.
Wachtend in de hal kwam ik erachter dat de nieuwe sensor, die ochtend aangebracht, niet naar behoren werkte.
Die eruit, nieuwe erin.
Helaas, dat ging helemaal mis: bloeding.
En het was de laatste sensor die ik bij me had.
Ja, thuis waren er nog drie.
Ik keek Marinus aan en zei: 'we moeten terug.'
Geen wandeling aan zee, niet gezellig borrelen bij een nep maar sfeervol haardvuur.
Hop in de auto.
Weer een uur rijden.
Het derde uur autorijden die dag
Dus ik voegde ruim insuline toe.
Het hielp ook niet dat ik riep: 'Ik moet naar de kerk, ik moet aan het werk!'
Lieve ontvangst met koffie met suiker, even rustig zitten.
Nou, vanzelf!
Tijdens het zingen en de schriftlezingen, gedaan door Marinus, diende ik telkens weer insuline (voorzichtig, voorzichtig) toe omdat anders de bloedsuikers de pan (of de pomp) uit zouden rijzen. *
Het kwam goed, maar het was me het weekendje wel: