Een van de problemen die ik ondervind doordat ik heel lang niet goed was ingesteld als diabeet, is dat ik een zeer onregelmatige stoelgang heb, zoals dat zo deftig heet. Defecatie in zorgtermen, afgekort def. Of faeces in Latijn, in het Nederlands feces.
Hoe je het ook noemt, het kan je leven flink zuur maken als je ermee geconfronteerd wordt.
De eerste complicatie die zich aandiende nadat ik als type 1 diabeet was gediagnostiseerd, was neuropathie, dat is: beschadiging van de zenuwbanen. Dat begon in 1984, 13 jaar na de diagnose. De klachten in de handen en voeten begonnen met tintelingen, maar werden al snel flinke steken pijn, dove vingers en voeten, overgevoeligheid van de voeten met name en kramp overal in het lijf. Ik was al motorisch gestoord, maar dat werd erger omdat de zenuwbanen mij vaak de verkeerde kant op stuurden, bij wijze van spreken.
De laatste 15 jaar rukte de neuropathie zover op dat ook mijn autonome zenuwstelsel aangetast werd. Daar vallen de ademhaling en hartslag onder en ook de stofwisseling. In het begin van die periode kreeg ik last van hevige aanvallen van diarree die zo plotseling opkwamen dat ik direct naar het toilet moest. Op zeker moment konden we niet meer normaal een eind rijden, omdat ieder moment zo'n aanval kon optreden. Hinderlijk en ook beschamend.
In die periode kon je nog wel naar een openbaar toilet, zoals bij een benzinestation en zelfs in de supermarkten hadden ze die. En natuurlijk kon je in een café of restaurant de wc gebruiken als je het nestjes vroeg. Maar toen kwam corona. En dan loop je boodschappen te doen en ineens is daar die drang en geen mogelijkheid voor verlichting. Gelukkig heb ik een goede zindelijkheidstraining gehad en kan de boel schoon houden, maar het is allesbehalve een pretje,
Toen las ik ineens in de Libelle het volgende stukje:
Ik heb de pas meteen aangevraagd en kreeg hem al snel in de bus. De pictogrammen aan de achterkant vind ik heel grappig.
De Stichting Medisch Toiletpas Nederland heeft mensen nodig die meer bekendheid geven aan de pas en de Stichting die daarachter zit. Er zijn ook vrijwilligers nodig die in hun eigen omgeving winkeliers bewust maken van de toiletpas en het doel hiervan. Dit stukje op mijn blog leek me een goede start.
Tot slot: toen ik 11 jaar oud met mijn net gediagnostiseerde diabetes op de kinderafdeling van het Beatrixziekenhuis in Gorinchem lag, vroeg een verpleegster in de ochtend of ik al defecatie had gehad. Ik keek haar zo stomverwonderd aan dat ze in de lach schoot. Ontlasting bedoelde ze. Nog geen begrip bij mij. Grote boodschap dan? Ja, die wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten