zaterdag 6 februari 2016

Amitriptyline

Ja, ze verzinnen het wel, die farmaceutische gasten met stofnamen waar je je tong op breekt.
Maar het goede nieuws is dat het mij helpt, deze stof Amitriptyline, bekend onder de merknaam Sarotex.

Halverwege vorig jaar werd ik het beu zoveel pijnstillers te slikken die nauwelijks leken te helpen.
Ik gebruikte 3 x daags Gabapentine, een middel tegen epilepsie met als welkome bijwerking de bestrijding van neuropatische pijn.
Daarnaast slikte ik paracetamol 500 mg, 4 tot 6 per dag en nam nog eens drie maal daags medicinale cannabis olie.
Tel daarbij op: 1 tablet antidepressivum , 3 tabletten voor de bloeddruk, 1 voor de schildklier, 1 voor de cholesterol, 1-2 bloedverdunner(s), 1 maagzuurremmer en enkele voedingssupplementen dan heb je een aardig bakkie vol tabletten. Dat voelde niet prettig.

Er zijn alternatieven bekend die neuropatische pijn bestrijden, maar omdat ik het antidepressivum Efexor slikte, kon ik die niet gaan slikken.
Dus besloot ik te stoppen.
Eerst met de Gabapentine.
Tot mijn verrassing merkte ik daar weinig van, het bleek een makkie.
Maar toen was de stemmingsverbeteraar Efexor aan de beurt.
Efexor slik ik al vanaf 2000 en heeft mijn leven vanaf dat moment aanzienlijk prettiger, makkelijker te hanteren gemaakt. Ik slikte 37,5 mg en heb het heel geleidelijk afgebouwd.
Het minderen leverde rare gewaarwordingen op.
Het spul doet iets in de je hoofd en als het daar ontbreekt, gaat het hoofd raar reageren.
Duizeligheid, losse beeldjes bij het draaien van mijn hoofd, moe.
Heb heel rustig aan gedaan en was er uiteindelijk binnen een maand af.

En toen even niks, ja behalve die cannabis olie waar ik maar een beetje baat bij had.
Het leek goed te gaan.
Op zeker moment was ik bij de huisarts en zei monter: 'Ik zag in mijn medicijnenoverzicht staan dat ik depressief ben, haal dat er maar uit.'
En hij deed dat.

In november werd ik somber.
Had ik vroeger ook weleens in november, bedacht ik.
Maar ook in december was ik somber.
Ik kreeg last met ademhalen, kreeg zelfs een inhalator die niet hielp omdat het doodgewoon hyperventilatie was.
Bedacht dat het kwam door burenoverlast of een leeg nest-syndroom of was het de overgang naar een nieuw jaar waar ik niet tegen kan?
Allemaal mooi en aardig, maar 12 januari ging ik weer naar de huisarts.
Mijn eerste woorden waren: 'Zet depressie maar weer bij mijn klachten.'
Dat deed hij.
En vervolgens gingen we in gesprek over welk middel ik nu het beste zou kunnen nemen.
Efexor had zijn dienst bewezen, maar ik had het niet voor niets met veel moeite afgebouwd.
De pijnpoli-arts had al eerder gesuggereerd dat ik Amitriptyline zou gaan gebruiken, omdat dat middel zijn diensten bewees bij veel mensen met somberheid en neuropathie-klachten.
'Zullen we dat dan proberen?' vroeg mijn arts.
'Ja,' zei ik.

Dat was een gouden greep.
Al na dag één dacht mijn hoofd: 'Ha, dat spul ontbrak eraan tot nu toe. Wees welkom hier.'
En wat nog mooier was: de pijn raakte op de achtergrond.
Ik kan zelfs helemaal zonder paracetamol onder die voorwaarde dat mijn bloedsuiker onder de 10 blijft en het niet koud is buiten.

Mooi spul die tabletten.
Natuurlijk is het beter om zo weinig mogelijk te slikken, zoals ik al eerder schreef.
Maar ik heb 8-10 tabletten vervangen door 1 tablet die werkt tegen én somberheid én neuropatische pijn.
Er zijn genoeg mensen die er prat op gaan hun medicatie af te kunnen bouwen.
'Good for you,' denk ik dan.
Maar mij zal dat toch nooit lukken.
Geen insuline . . . geen leven.
Dan maar grootgebruiker.






Geen opmerkingen:

Een reactie posten