Let there be light

Ooit had ik een vriend die de term 'verwantschap' te pas en te onpas losliet in de conversatie. Nét iets teveel naar mijn smaak. Er zijn over verwantschap heel mooie dingen te denken, zeggen en schrijven, maar als het een stopwoord wordt, is de lol snel over.
Coherentie kwam onlangs bij mij binnen.
Is iets minder klef dan verwantschap en dat spreekt me daarom denk ik meer aan.
Ik was er vanavond weer naar op zoek.
Kwam eerst uit bij cohesie, maar daar kwam ik al snel van terug, lees maar waarom: Cohesie is de onderlinge aantrekkingskracht tussen gelijke moleculen zonder dat er sprake is van een chemische binding. Wanneer de cohesieve kracht groter is dan de adhesieve kracht zal in een capillair de meniscus bol zijn en de vloeistof omlaag worden gedrukt. ...
En kijk, daar houd ik niet van: van geen chemische verbinding en dat omlaag drukken. Dat wordt al veel te veel gedaan in de wereld. Dus zo'n natuurkundig proces wantrouw ik al vanaf het begin, da capo! < en voor de rest begrijp ik er als alpha type helemaal niets van > en wens dat graag zo te houden.

Terug naar coherentie.
Ik dacht er vanavond aan terwijl we een lichtjesdiner meemaakten in het Grand café van onze flat op de begane grond, voortreffelijk gerund door de Prinsenstichting. Marinus en ik mochten gezellig mee-eten omdat we ofwel zelf lichtjes waren, dan wel zelf licht nodig hadden om door te kunnen gaan. Ervan uitgaande dat wij onder de eerste categorie vallen (anders wordt Kerst wel heel erg zielig) dan is dat toch een mooi compliment.
Mochten we ons vergist hebben en in de tweede categorie vallen, dan ... 'Ik ga daar vooralsnog niet vanuit,' sprak de blondine terwijl ze haar schouderstukken verkrampt bijeentrok.
Hoewel, wie heeft er géén licht nodig om door te kunnen gaan?
Kom maar op met dat licht, ik lust er wel pap van!

Vanavond zaten we dus tussen vele lichtjes, waarvan we velen niet kenden, omdat ze blijkbaar van buitenaf dat licht komen schijnen in en op onze nieuwe flat Heel Europa.

Eerder dit jaar heb ik geschreven over het feit dat we flink last hadden van al te enthousiaste, met name 's nachts levende bovenburen, maar dankzij ingrijpen is dat godzijdank (we kloppen het nog telkens af) grotendeels voorbij. Het heeft ertoe bijgedragen dat we vooralsnog besloten ons niet weg te laten jagen en dus te blijven in deze flat.
Het was een lastig proces.
In de omgang met anderen heb je als individu het niet alleen voor het zeggen.
Je kunt wel wat willen, maar een ander heeft ook verwachtingen.
Coherentie is nodig in een flat. Er moet gevoegd worden naar elkaar. Niet iedereen kan compleet zijn/haar eigen gang gaan, want dan wordt het een complete chaos.

Wat is er dan aan leuks te melden over coherentie.
Dit.
Als je 's morgens wakker wordt in een flat, ben je nooit alleen. Je hoort overal de start-de-dag-geluiden van mede flatbewoners. En ik beleef dat inmiddels als een vertrouwd gevoel. Coherentie betekent eigenlijk niet anders dan samenhangend. En zo werkt dat: in een flat hangen de bewoners bij wijze van spreken aan elkaar. En gaat dat in een bepaalde rust en harmonie, dan voelt het vertrouwd en prettig aan.
Tel bij de vertrouwenwekkende ochtendgeluiden de vele plezierige intermissies in de lift en je krijgt tevreden coherente flatbewoners.
Nog één keer dat woord coherentie en ik ga gillen.
Had ik toch sociologie moeten studeren?




(Ten overvloede wellicht: ontbreekt dat gevoel van waarachtige coherentie 's nachts, dan heb je een probleem MAAR kun je instanties bellen, het liefst tijdens kantooruren de eerstvolgende werkdag!)