Afgelopen zondag keek ik voor het eerst in jaren weer eens naar een formule 1 race en wat voor een! 'Onze Max Verstappen' werd wereldkampioen. Wat een prestatie! Maar wat tussen al het gejuich, de tranen van vreugde en de gekte van zo'n formule 1 spektakel bij mij vooral bleef hangen was dat Max vertelde veel last te hebben gehad van kramp in de benen.
De ochtend voor de race stond ik in Meerkerk bij de uitgang van de kapel afscheid te nemen van de mensen van de Open Gemeente waarmee we een mooie dienst hadden beleefd. Ik stond ogenschijnlijk rustig maar had ondertussen zo'n last van krampen rond mijn hart, dat ik dacht ter plekke een hartaanval te krijgen.
De weken ervoor waren de krampen overal in mijn lichaam steeds erger geworden. 's Nachts telkens wakker schrikken en onmiddellijk naast het bed staan, hak naar beneden duwen om die rottige kramp eruit te strekken. Dat maakte de nachtrust er niet beter op.
Ook overdag ging het opvallen dat bij de geringste beweging van mijn bovenlichaam de kramp rond het middenrif erin schoot of bij bepaalde handelingen de pezen in de benen en onderarmen verstijfden en verkrampten.
Na 50 jaar diabetes valt dit te verwachten, dacht ik al die tijd.
Het lijstje ongemakken dat je cadeau krijgt bij de diabetes mellitus type 1 is lang.
Er zitten er een paar bij met prachtige namen.
Zoals cardiovasculair lijden - dat betreft het hart en de bloedvaten die bij mij sinds 2008 aantoonbaar via catheterisatie en vaatonderzoek steeds verder achteruit gaan.
Nog zo'n mooie: cheiroarthropathie - die ontstaat door jarenlang te hoge bloedsuikers die de gewrichten 'versuikerenen' en minder beweeglijk maken. Normaal je handen in bidstand brengen gaat niet, omdat de handen niet meer strak tegen elkaar aansluiten.
En dan is er de neuropathie die al snel ontstond en 13 jaar na de diagnose van diabetes in 1971 ontdekt werd. De eerste symptomen waren tintelingen en willekeurige pijnscheuten, een dof-doods gevoel in de handen en voeten. De pijn werd in de loop der tijd erger en doofde uiteindelijk weer enigszins uit. Maar uiteindelijk bleek de neuropathie ook mijn autonoom zenuwstelsel te hebben bereikt en aangetast. Een aantasting die niet terug te draaien is. Dus dacht ik, terwijl de last van de krampen toenam: het zal erbij horen. En, enigszins cynisch: ben benieuwd wanneer de hartspier zodanig verkrampt dat ik inderdaad een hartaanval krijg. Geen prettig vooruitzicht, dus die gedachte maar snel verdringen telkens opnieuw.
Ondertussen probeer ik al jaren door training bij een fysiotherapeut het lichaam zo soepel mogelijk te houden en zoveel mogelijk te bewegen. Een lastige opdracht omdat beweging de klachten juist weer verergert. Dat levert weer zo'n mooie term op: claudicatio intermittens, ook wel bekend onder de naam 'etalagebenen'. Loop je een tijdje, moet je opeens stilstaan omdat de vaten zo pijnlijk verkrampen dat je geen stap meer kunt zetten.
Maar nu was de neuropathie aan een zodanige opmars bezig dat ik haast niet meer durfde te bewegen uit angst voor de kramp die er ieder moment inschoot. Bij het opstaan uit de bank. Bij het strekken van het lichaam. Bij het inschenken van koffie. Bij het vastpakken van voorwerpen. Bij het omdraaien in bed, etc. etc.
Terug naar onze held Max. Ik zag zowel Verstappen als Hamilton op de weegschaal gaan staan na de race. Waarom is dat? vroeg ik me af. Even googelen. Ik las dat coureur en raceauto samen minimaal 746 kilo moeten wegen. Geen idee waarom, maar het is zo. Ook las ik dat coureurs veel vocht verliezen tijdens de race en dus meteen daarna zich moeten laten wegen voordat ze het vocht weer aanvullen.
In mijn hersenen werd meteen het een aan het ander gekoppeld: krampen en vochtverlies.
Dat was het dus. En daar had ik eerder over gelezen.
Ja ook dat een tekort aan Magnesium kan leiden tot krampen, maar dat vul ik al jaren aan met een supplement.
De oplossing voor mijn toenemende krampen was zo simpel als maar zijn kon: meer water drinken om het vocht tekort op te heffen.
Dus vanaf gisteren ben ik begonnen met een strak regime van zeker 6 tot 8 grote glazen water per dag. En het heeft meteen resultaat opgeleverd. Afgelopen nacht geslapen zonder een krampaanval. Ook geen krampen meer in de rest van mijn lijf.
Wat een opluchting.
Ook al is er veel schade aan mijn lichaam door de formule 1 race die diabetes mellitus type 1 heet, zijn er toch soms nog winstpuntjes te pakken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten